Οι ΟΥΣΤ πάνε "ΧΤΕΝΙ";

Κυριακή 29 Νοεμβρίου οργανώθηκε μια ανάβαση της παρέας στα Πιέρια με αφετηρία την Παλιά Βρύα και στόχο την κορυφή "ΧΤΕΝΙ" των Πιερίων.
Ήταν η πρώτη εξόρμηση της ομάδας μετά την παράδοση του δακτυλιδιού της προεδρίας από τον παλιό πρόεδρο, το Χρύσανθο, στο Δημήτρη, κάτι το οποίο με την ευκαιρία αυτή το ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΩ, διότι έγινε κατά παράβαση του καταστατικού του συλλόγου και χωρίς την πλήρη σύνθεσή του. Τέλος πάντων!!!
Η συνάντηση ορίστηκε να γίνει στις 08:30 στην Παλιά Βρύα. Με λίγη καθυστέρηση (ας είναι καλά η σήμανση!) βρεθήκαμε και, αφού ετοιμαστήκαμε, ξεκινήσαμε. Βέβαια δεν ήταν όλη η ομάδα, αφού έλειπαν για διάφορους λόγους κάποια παλιά μέλη, όπως ο Δημήτρης και ο Χρήστος, γνωστός και ως τζιζ-μπιζ... Εκεί ήμασταν οι εξής: ο Δημήτρης, ο Δημήτρης, ο Θόδωρος, ο Κώστας, ο Κώστας, ο Κυριάκος, ο Παναγιώτης, ο Στάθης, ο Σωτήρης, ο Χρύσανθος και ένας νέος για μένα, συνάδελφος στο επάγγελμα (ας με συγχωρέσει που ξέχασα το όνομά του, αλλά με την πρώτη ευκαιρία θα επανορθώσω). Ο Παναγιώτης με οδηγίες για τη διαδρομή ανέλαβε να μας οδηγήσει προς την κορυφή...
Ξεκινήσαμε γύρω στις 09:15 την ανάβαση. Μεγάλη η κλίση στην αρχή, ευτυχώς όχι αρκετά μεγάλη σε απόσταση. Δασωμένο το μέρος. Στην αρχή μας υποδέχτηκαν καστανιές, αργότερα οξιές αρκετά ψηλές με τα φύλλα σαν χαλί να τρίζουν κάτω από τις μπότες μας. Ακολούθησαν πεύκα και έλατα, μικρά και μεγάλα, που με το πράσινο χρώμα των φυλλωμάτων τους να ανακατεύεται με αυτό το καφέ των πεσμένων φύλλων δημιουργούσαν ένα υπέροχο κοντράστ.
Ο καιρός τέλειος, ήλιος ζεστός, θερμοκρασία ικανοποιητική και ορατότητα πολύ καλή συνέθεταν ένα παζλ ευχάριστο για μας. Σε κάθε στάση το βλέμμα μας γύρευε γνώριμες κορυφές ένα γύρω. Φάνηκαν ανατολικά ο Χορτιάτης και στο βάθος επιβλητικός ο Άθως κάπως θολά... Νότια ήταν συνεχώς απέναντι μας ο Όλυμπος, επιβλητικός όσο ποτέ , με χιονισμένες αρκετές από τις κορυφές και πλαγιές του, έμοιαζε να μας κοιτάζει και να αναρωτιέται τι έφταιξε και δεν επισκεφτήκαμε αυτόν... Βόρεια φαινόταν το Βέρμιο, ενώ το βλέμμα μας έφτανε έως κάποιες κορυφές της Βουλγαρίας. Αυτά όσο είχαμε μπροστά μας των όγκο των Πιερίων να μας κρύβει τα προς δυσμάς.
Σε δύο σημεία της διαδρομής μάς δρόσισαν με τα γάργαρα νερά τους βρύσες. Για μένα ειδικά το νερό είναι επιτακτική ανάγκη και έτσι το βρήκα πολύ εξυπηρετικό!
Εγώ και ο Χρύσανθος μέναμε πίσω βγάζοντας φωτογραφίες και συζητώντας, ενώ η υπόλοιπη ομάδα προηγούνταν αρκετά. Σε μια στιγμή που καθίσαμε να απολαύσουμε τη θέα και να τσιμπήσουμε κάτι, αναρωτηθήκαμε μήπως ο στόχος μας ήταν στα δεξιά μας, όπως προχωρούσαμε, και όχι μπροστά και στο βάθος. Αλλά ,αφού οι υπόλοιποι είχαν ήδη προχωρήσει με τον Παναγιώτη οδηγό και συμπαραστάτη το Δημήτρη με το GPS του το καινούριο, έπρεπε να συνεχίσουμε και να τους βρούμε στην κορυφή...
Ακολουθώντας το δασικό δρόμο παραπάνω από όσο θα έπρεπε μάλλον περάσαμε την κορυφή εγώ και Χρύσανθος και βρεθήκαμε 15' μακριά από την Αβδέλλα! Όταν καταλάβαμε το λάθος μας, επιστρέψαμε και συναντήσαμε τους υπόλοιπους. Ώρες ανάβασης για τους δυο μας μαζί με τις στάσεις 4.
Η θέα ήταν εκπληκτική και τώρα το παζλ το συμπλήρωναν κορυφές στα δυτικά: οροσειρά της Πίνδου και Γράμμος, ενώ ο Όλυμπος έμοιαζε να σκύβει για να ακούσει τι κουβεντιάζουμε! Τα αστεία και τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν και το τσίπουρο είχε την τιμητική του. Βέβαια δεν ήμασταν σίγουροι ότι ανεβήκαμε στη σωστή κορυφή!
Ένα κρύο αεράκι επέσπευσε την κάθοδό μας! Ήταν ήδη 14:10. Μετά από μια πορεία 3 ωρών φτάσαμε στα αμάξια. Ήταν η ώρα που άρχιζε να χάνεται ο ήλιος και το φεγγάρι έκανε την εμφάνισή του και με το ασημένιο του πέπλο φώτιζε το τοπίο.
Συμφωνώντας με την πρόταση του Κυριάκου δώσαμε ραντεβού σε μια ψησταριά του Σβορώνου, όπου θα κλείναμε την ημέρα μας. Εκεί έγινε η επιβεβαίωση ότι τελικά δε φτάσαμε στον αρχικό στόχο μας. Πώς έγινε αυτό; Ο Κυριάκος είχε καλεσμένες νεράιδες στην κορυφή ΧΤΕΝΙ, κάτι που δε είδαμε εκεί που φτάσαμε: ΑΡΑ; Κάτι πήρε το αυτί μου για την Τούφα του Καρατέτοιου... Περιμένω επιβεβαίωση από τον αρχηγό, το νέο, για μην παρεξηγούμαστε!
Χρύσανθε, μιας και δε βρήκαμε κουμαριές να δοκιμάσουμε κανένα κούμαρο, ας χαρούμε τουλάχιστον τις φωτογραφίες τους... Μας τις αφιερώνω και την άλλη φορά να τις δούμε ζωντανά!