Καταρράκτης Κόκκινου βράχου

Εδώ και πολλά χρόνια επισκέπτομαι τη βόρεια πλευρά του Ολύμπου. Αυτό συμβαίνει από το 1999, όταν, ερχόμενος ένα καλοκαίρι από τη Γερμανία, όπου και υπηρετούσα τότε, ο Χρύσανθος, ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ, μου είπε ότι είχε αγοράσει ένα βιβλίο που αναδείκνυε την πλευρά αυτή και κάναμε την πρώτη μας εξόρμηση μαζί με άλλα μέλη των ΟΥΣΤ. Με την ευκαιρία να ευχαριστήσω το Γιάννη Μπεϊνά, το συγγραφέα του βιβλίου "ΟΛΥΜΠΟΣ Ο Γνωστός Άγνωστος", για την πολύ καλή δουλειά του. Σαν να παρασύρθηκα όμως...
22 Νοεμβρίου του 2009 και με δύο φίλους, τον Αντώνη και το Νίκο, είπαμε να κάνουμε μια μικρή βόλτα, αλλά στην πλευρά που δεν είχαμε ξαναπερπατήσει οι δύο από τους τρεις. Ο Νίκος είχε επισκεφτεί τη μεριά αυτή πριν λίγο καιρό. Θα πηγαίναμε στο ρέμα του Ουρλιά αλλά από την Καρίτσα και όχι από το Δίον, όπως είχαμε κάνει άπειρες φορές. Ξεκινήσαμε από την Κατερίνη στις 08:30 από το σπίτι του Αντώνη, αφού είχα πάρει το Νίκο λίγο νωρίτερα. Σε 25' ήμασταν κιόλας στο εκκλησάκι του Αγίου Βασιλείου. Σε 5' λεπτά, αφού ετοιμαστήκαμε, ξεκινήσαμε για μια ανηφορική μεν, εύκολη δε πορεία που θα μας οδηγούσε στον καταρράκτη του Κόκκινου βράχου.
Η ημέρα ήταν τέλεια. Ηλιοφάνεια, θερμοκρασία 17ο C και η ορατότητα πολύ καλή. Η σήμανση εμφανής και κατατοπιστική και δεν είχαμε καμία δυσκολία να την ακολουθήσουμε. Τα χρώματα των φυλλωμάτων εναλλάσσονταν μπρος στα μάτια μας και δεξιά και αριστερά μας η θέα έφτανε από τα Πιέρια έως τις νότιες ακτές της Πιερίας χαρίζοντας μας θαυμάσιες εικόνες και αποζημιώνοντάς μας.
Όποτε βρίσκαμε ευκαιρία ξεφεύγαμε από το μονοπάτι και απολαμβάναμε το τοπίο. Μάλιστα σε ένα τέτοιο ξεστράτισμά μας πέσαμε πάνω σε μια κουμαριά ή κάτι σαν κουμαριά με πολύ όμορφους καρπούς να κρέμονται από τα κλαδιά της σαν κόκκινα κερασάκια. Τα δοκιμάσαμε και διαπιστώσαμε ότι ενώ ήταν στην αρχή γλυκά, στο τέλος έκρυβαν και λίγη στυφάδα.
Μετά από περίπου 55' συναντήσαμε μια ομάδα ορειβατών από τη Βέροια. Συζητήσαμε για λίγο μαζί τους και ο Νίκος τους έδωσε πληροφορίες για το πώς θα έφταναν στο εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου, που βρίσκεται στην πλευρά του ρέματος με προσέγγιση από το Δίον. Εμείς ακολουθούσαμε την αντίθετη πορεία και, ενώ ξεκινήσαμε από τον Άγιο Βασίλειο, θα κάναμε ένα μικρό γύρο και περνώντας και εμείς από τον Άγιο Κωνσταντίνο θα επιστρέφαμε.
Σε 1 ώρα και 25' , αφού κατηφορίσαμε για 5' περίπου , φτάσαμε στη βάση του καταρράκτη. Το θέαμα ήταν καταπληκτικό! 18 μέτρα ύψος έχει και τα νερά του πέφτουν με δύναμη σε βράχια με κόκκινο χρώμα, στα οποία οφείλει και το όνομά του. Πρασινογάλαζα νερά σχηματίζουν μια βαθιά λίμνη, την οποία και θα έχουμε υπόψη μας για το καλοκαίρι. Ένα ζευγάρι από την Κατερίνη ήταν εκεί και μας έβγαλε τις φωτογραφίες με φόντο τον καταρράκτη.
Μείναμε για 5-10 λεπτά να απολαύσουμε την ομορφιά της φύσης και μετά ακολουθώντας πορεία αντίθετη κατευθυνθήκαμε προς την άλλη έξοδο του ρέματος. Σε 15' ήμασταν στην πηγή Ίταμος και σε άλλα 20' στον Άγιο Κωνσταντίνο. Λίγα μέτρα παρακάτω μια πινακίδα μας έδειχνε το μονοπάτι για να βγούμε απέναντι. Σε άλλα 10' βρεθήκαμε στα κιόσκια του Αγίου Βασιλείου.
Τρεις ώρες κράτησε η περιήγησή μας και την απολαύσαμε. Το παράπονο του Νίκου ήταν που δεν ανάψαμε φωτιά να ψήσουμε κάτι. την επόμενη φορά θα του κάνουμε το χατίρι!