ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 1981

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 1981· ΠΕΜΠΤΗ ΗΜΕΡΑ

Το πρωί εγερτήριο στις 5 και 45. Λίγο νυσταγμένοι, αλλά έπρεπε να φύγουμε, για να προλάβουμε να κάνουμε τη διαδρομή μας. Ξεκινάμε στις 6 και 15 λεπτά και πάμε για τη Γρηγορίου.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ - ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ 1 ΩΡΑ ΚΑΙ 4 ΛΕΠΤΑ

Αρχίσαμε πάλι να πηγαίνουμε από το μονοπάτι που ήταν δίπλα στην ακροθαλασσιά και στη συνέχεια είχαμε δύσκολη ανάβαση και κατάβαση, που μας έκανε να ιδρώσουμε πολύ, αν και ήταν πολύ νωρίς. Μετά από αρκετή ταλαιπωρία φτάσαμε στη Μονή Γρηγορίου. Πήγαμε στο αρχονταρίκι, μας κέρασαν λουκούμι και ρακί και έπειτα από λίγη ξεκούραση προσκυνήσαμε στο καθολικό της Μονής και κάναμε μια βόλτα στην αυλή. Καλό το μοναστήρι, μικρό και φιλόξενο. Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας για τη Σιμωνόπετρα.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ - ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑ 54 ΛΕΠΤΑ

Αφού στην αρχή ακολουθήσαμε λίγο ανηφορικό μονοπάτι, μετά αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς τη θάλασσα και φάνηκε η μονή της Σιμωνόπετρας, που ονομάζεται έτσι γιατί είναι χτισμένη πάνω σε πέτρα-βράχο. Είναι σε υψόμετρο 300 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Είναι η μοναδική επταώροφη οικοδομή του κόσμου που δεν έχει θεμέλια, γιατί είναι χτισμένη πάνω στο βράχο. Αρχίζουμε την τελευταία μας ανάβαση ακολουθώντας ένα όμορφο βυζαντινό μονοπάτι που οδηγεί προς το μοναστήρι. Την ώρα που ανεβαίναμε προς τα πάνω, φάνηκε κι ο ήλιος ψηλά πίσω από το βουνό. Στο δρόμο βρήκαμε τον Genne Griggs και ένα φίλο του γερμανό. Πήγαιναν προς τα κάτω για να πάρουν καραβάκι για το λιμάνι της Δάφνης. Μόλις φτάσαμε στη Μονή, πάμε στο αρχονταρίκι κι εκεί βρίσκουμε τον John Siman και τον άλλο το γερμανό. Κεραστήκαμε το συνηθισμένου λουκούμι, ήπιαμε το καφεδάκι μας και ξεκουραστήκαμε λίγο. Αφού πήραμε ένα κομμάτι ζεστό ψωμί, συνεχίζουμε και οι 4 για τη Δάφνη, για να πάρουμε το καραβάκι για Αμμουλιάνη. Περπατούσαμε στον αυτοκινητόδρομο δίπλα στη θάλασσα.

ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΑ - ΔΑΦΝΗ 1 ΩΡΑ ΚΑΙ 26 ΛΕΠΤΑ

Ευχάριστη πορεία και πολύ εύκολη που άρχισε να χάνει την ομορφιά του Αγίου Όρους με τους δρόμους του πολιτισμού να διευκολύνουν μεν, αλλά να αφαιρούν κομμάτι του πραγματικού Όρους. Γι’ αυτό το πράγμα παραπονέθηκαν και οι ξένοι φίλοι μας. Τέλος πάντων, όμως, με συζήτηση και βάδισμα φτάσαμε στη Δάφνη να κοιτάμε να αγοράσουμε πρώτ’ από όλα λουκούμια, γιατί τα συνηθίσαμε και τα έχουμε ανάγκη, και κατά δεύτερον μερικά σουβενίρ για ενθύμιο, εικόνες, σταυρουδάκια, κομποσκοίνια κ.α. Μετά ξεκούραση και γράψιμο των νέων της ημέρας όσο περιμέναμε το καραβάκι.

ΔΑΦΝΗ - ΟΥΡΑΝΟΥΠΟΛΗ 2 ΩΡΕΣ ΚΑΙ 2 ΛΕΠΤΑ

Το καραβάκι έφτασε γρήγορα και πήγαμε τα πράγματά μας προς τη σκάλα, αφήνοντας πίσω μας το μεγαλείο του Αγίου Όρους στο βασίλειό του και αποχαιρετώντας την ανθισμένη αμυγδαλιά του Νίκου. Είχαμε λίγα τα μικροεπεισόδια με την Αστυνομία, πρώτον γιατί ακούγαμε τραγούδια από το ραδιοφωνάκι μου και δεύτερον διότι είχαμε βάλει τα πράγματά μας πολύ μέσα και έπρεπε να τα βγάλουμε έξω, για να μας κάνουν έλεγχο, που στην ουσία «τρίχες έλεγχος» γίνεται. Είναι ένα είδος μικρού τελωνείου που ελέγχουν μήπως έχεις πάρει τίποτε κλεμμένα από τα κειμήλια του Αγίου Όρους. Μόλις φτάσαμε στο Ρωσικό ανεβήκανε και τα δύο παιδιά από την Κέρκυρα και τη Φλώρινα και κάναμε καλή παρέα στο μπροστινό μέρος του πλοιαρίου. Μας είπαν πώς τα περάσανε και πού πήγαν, για τις διαδρομές που κάνανε και συζητήσαμε διάφορα άλλα θέματα. Το οδοιπορικό τους ήταν ΔΑΦΝΗ, ΚΑΡΥΕΣ, ΙΒΗΡΩΝ, ΣΤΑΥΡΟΝΙΚΗΤΑ, ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ, ΒΑΤΟΠΕΔΙ, ΖΩΓΡΑΦΟΥ, ΚΑΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ, ΔΟΧΙΑΡΙΟΥ, ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ, ΡΩΣΙΚΟ όπου και έδωσαν τέλος στο προσκύνημά τους. Τους είπαμε κι εμείς τα δικά μας με τις μεγαλύτερες διαδρομές που είχαμε κάνει. Συζητώντας και χαζεύοντας τη θάλασσα παρέα με μερικά δελφίνια να μας συντροφεύουν σε 2 ώρες και 2 λεπτά φτάσαμε στην Ουρανούπολη. Αφού χαιρετιστήκαμε με όλους τους φίλους μας, η πρώτη μας δουλειά ήταν να βρούμε το φίλο του Στάθη, το Στέφανο. Ρωτώντας βρήκαμε το σπίτι του και ξαφνιάστηκε μόλις μας είδε. Ήταν γι’ αυτόν κατά το απρόοπτο. Ζούσε αρραβωνιασμένος στο χωρίο. Ωραίος τύπος και πολύ πρόσχαρος. Μας κεράσει καφέ, συζητήσαμε διάφορα θέματα και προβλήματα που αντιμετωπίζει μέσα στο Όρος σχετικά με το μοναστήρι και τους καλόγερους. Φεύγοντας από το σπίτι του δεν παρέλειψε να μας δείξει και το αγαπημένο του λυκόσκυλο, που το είχε δεμένο έξω σε μια αλάνα και το καμάρωνε. Βρήκαμε το μοναδικό ταξί που είχε το χωριό στο ξενοδοχείο Ξενία και σε 10 λεπτά με 250 δραχμές μας πήγε από την Ουρανούπολη στην Τρυπητή που απέχει 11 χιλιόμετρα. Η πείνα ήταν μεγάλη και το καραβάκι αργούσε λίγο. Γι’ αυτό κι εμείς καθίσαμε να φάμε στη σκάλα τις τελευταίες ελιές μας με πολλή όρεξη. Σε λίγο ήρθαν και κάτι παιδιά του Λυκείου από την Ουρανούπολη και μάθαμε ότι θα φεύγαμε σε λίγο, γιατί το πούλμαν είχε ανταπόκριση με το καραβάκι. Τεσσεράμισι η ώρα φύγαμε και φτάσαμε σε 15 λεπτά με 20 δραχμές εισιτήριο φτάσαμε στην Αμμουλιάνη. Πατούσαμε στο νησάκι για δεύτερη φορά, γιατί ξανάρθαμε αποκριές του 1981 και κάναμε το πρώτο μας μπάνιο στις Αλυκές στις 3 Μαρτίου. Στο καφενείο του χωριού βρήκαμε τον Παύλο, ξάδελφο του Στάθη από την Κρύα Βρύση. Είχαμε πολλή όρεξη να φάνε φρέσκο ψάρι και παραγγείλαμε φρεσκότατες μαρίδες, πραγματικά φρεσκότατες, γιατί εδώ είναι ψαροχώρι και στέλνουν φρέσκο ψάρι παντού. Φάγαμε μέχρι σκασμού με πολλά ορεκτικά. Πληρώσαμε 300 δραχμές, η μάλλον δεν προλάβαμε να πληρώσουμε, γιατί μας τα κέρασε ο Παύλος. Μετά ακολούθησαν σοκολάτες και μπισκότα από το περίπτερο και κατευθείαν για την παραλία των Αλυκών, για να στήσουμε τη σκηνή μας, να κοιμηθούμε και να ξεκουραστούμε. Έπρεπε να είμαστε ξεκούραστοι, γιατί αύριο σκοπεύαμε να χορτάσουμε ήλιο, μπάνιο και θάλασσα. Κοιμηθήκαμε από τις 8 το βράδυ μέχρι τις 7 το πρωί με διαλείμματα κατά τις 11, 1 και 4, γιατί η νύχτα ήταν πολύ μεγάλη.