Όλυμπος Μύτικας

25 και 26 Αυγούστου 2012

Ανάβαση και κατάβαση από Γκορτσιά 

Συμμετέχοντες: Βλάσης, Πέτρος, Στάθης και Χρύσανθος

Χάρτης διαδρομών

Διαδρομή

Γενικός χάρτης περιοχής Ολύμπου

   Ιούλιος 2012. Δέχομαι τηλεφώνημα από το Χρύσανθο (μη ρωτάτε ποιο Χρύσανθο... το γνωστό, ξέρετε εσείς) που με ενημερώνει για επικείμενη ανάβαση στον Όλυμπο με παρέα από τη Θεσσαλονίκη και με στόχο την κορυφή, το Μύτικα. Την αποδέχομαι ευχαρίστως. Ημερομηνία που θα πηγαίναμε 1-2 Σεπτεμβρίου, αλλά, ας όψεται η πανσέληνος, βρήκε κρεβάτια για 25-26 Αυγούστου. Έστω. Θα ερχόταν από Θεσσαλονίκη στις 25 το πρωί  να με πάρουν, για να συνεχίσουμε για Λιτόχωρο και Όλυμπο, για Γκορτσιά ή Διασταύρωση. Έκανα 2-3 τηλεφωνήματα, για να διευρύνω την παρέα, αλλά, όπως συμβαίνει συνήθως, πήρα πολλά ναι-μάλλον, στο τέλος όμως δεν μπόρεσε να ακολουθήσει κανείς. Παρασκευή βράδυ ορίσαμε την ώρα που θα έρχονταν και ετοιμάστηκα.

   Σάββατο πρωί, νωρίτερα από την ώρα που είχαμε ορίσει, έφτασε η παρέα από Θεσσαλονίκη, συστηθήκαμε και ξεκινήσαμε για Όλυμπο. Πήραμε την εθνική και σε λιγότερο από 20΄ ήμασταν Λιτόχωρο. Κάποιες προμήθειες σε νερό και φύγαμε για Γκορτσιά.

   Φτάσαμε, παρκάραμε, φορτωθήκαμε τα σακίδια και στις 08:20΄ ξεκινήσαμε.  Υψόμετρο 1.120 μέτρα. Οι νέοι της παρέας ήταν ο Βλάσης και ο Πέτρος, γνωστοί του Χρύσανθου και πρωτάρηδες στην ορειβασία. Ο στόχος που έθεσαν σημαντικός - ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΜΥΤΙΚΑ! Εγώ δε θα ανέβαινα στην κορυφή. Ίσως να πήγαινα στο Σκολιό και σίγουρα γύρω από το καταφύγιο του Αποστολίδη, δηλαδή Προφήτη Ηλία, Τούμπα και φωτογραφικό  "κυνήγι" αγριοκάτσικων.

Η πρώτη φωτογραφία: Πέτρος, Βλάσης και Χρύσανθος

   Η αρχή ήταν δύσκολη, ανηφορική, και ο Πέτρος που μπήκε μπροστά είχε γρήγορο ρυθμό. Συζητούσαμε για διάφορα θέματα, τους έδειχνα διάφορα φυτά του Ολύμπου και ειδικά τα αρωματικά όπως μέντα, ρίγανη, τσάι, και ανηφορίζαμε. Προφανώς δεν ήξεραν οι νέοι ορειβάτες τι τους περίμενε σε περπάτημα, κλίση, δυσκολία, λαχάνιασμα, πόνο στα πόδια... Σε 50΄, στις 09:10΄, φτάσαμε στην Μπάρμπα, στα 1.450 μέτρα υψόμετρο. Ευκαιρία για ανάσες και για νερό. Λίγα λεπτά ξεκούραση και συνεχίζουμε.

Προς Πετρόστρουγκα

    Αφού περάσαμε την Κόκα και τη διασταύρωση για τη σπηλιά του Ιθακήσιου, συνεχίσαμε για την Πετρόστρουγκα. Προσπεράσαμε μια παρέα που θα έφτανε έως εδώ σήμερα και θα συνέχιζε για Αποστολίδη την επομένη. Στο καταφύγιο - που λειτουργεί επιτέλους -  φτάσαμε στις 10:52΄. Υψόμετρο 1.900 μέτρα - μη σας ξεγελά το 2004 που αναγράφεται στον τοίχο του καταφυγίου, γιατί είναι η ημερομηνία που μπήκαν τα θεμέλια. Μπήκαμε να το δούμε - πρώτη φορά το έβλεπα σε λειτουργία - και παραγγείλαμε κάτι να δροσιστούμε. Μη φανταστείτε κάτι παγωμένο, σε θερμοκρασία χώρου. Παραμείναμε 15΄ και συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε προς Σκούρτα, αλλά λίγο μετά την Πετρόστρουγκα να σταματήσουμε για ένα τσιπουράκι με τα συνοδευτικά...
   Το τσιπουράκι με τα συνοδευτικά (ελιές, κρεμμυδάκι, μετσοβόνε και ψωμάκι)  και η κουβέντα με τις πρώτες εντυπώσεις των νέων της παρέας μάς κράτησαν στη σκιά θεόρατης μαύρης πεύκης για μία ώρα περίπου. Η συζήτηση είχε ως θέμα το πέρασμά μας από τη Σκούρτα και τις δυσκολίες που θα συναντούσαμε. Πειράζαμε κάπως ο ένας τον άλλο, για να χαλαρώσουμε.
   Στις 12:00΄ σηκωθήκαμε να συνεχίσουμε. Σκούρτα, σου ερχόμαστε!

Η τελευταία σκιά πριν βγούμε για Σκούρτα

   Αφού διασχίσαμε την περιοχή Μάνδρες, μας  "υποδέχτηκε" στην αγκαλιά της η Σκούρτα  γύρω στις 12:30΄. Αρχίζει  ο επίμονος ανήφορος, ο χωρίς ίχνος σκιάς. Η ημέρα ήταν πολύ θερμή. Στην Κατερίνη θα έφτανε τους 40 βαθμούς Κελσίου.

Μη με βλέπετε άνετο... στην αρχή της Σκούρτας βρίσκομαι...

   Για να δασχίσουμε τη Σκούρτα και να φτάσουμε στην αρχή του Λαιμού χρειαστήκαμε 1 ώρα και 20΄ περίπου. Αρκετές στάσεις για νερό, λιγότερες για ανάσες και κάποιες για να ξεκουραστεί ο μηνίσκος του Χρύσανθου. Αρκετές φορές παίζοντας με την ονομασία της τοποθεσίας αναρωτιόμασταν μήπως έπρεπε να λέγεται "Σκούντα" και όχι Σκούρτα. Ο Πέτρος και ο Βλάσης σε κάποια φάση έφυγαν μπροστά και τους βρήκαμε ξαπλωμένους κάτω από τη σκιά ενός πεύκου 1,30 μέτρου. Σταματήσαμε κι εμείς για λίγο να αποφύγουμε τον καυτό ήλιο και απολαύσαμε δροσερό ροδάκινο και σχεδόν παγωμένο νερό. Ο Χρύσανθος βρήκε την ευκαιρία να με πειράξει, διότι του είχα διηγηθεί, καθώς ανεβαίναμε, ότι έψαξα και βρήκα συγκεκριμένη ποικιλία μήλων, για να πάρω μαζί μου στο βουνό, και τα ξέχασα στο ψυγείο.

Ο Πέτρος και πίσω του ο Βλάσης και ο Χρύσανθος

Κατεβαίνοντας το Λαιμό

   

   Μετά το Λαιμό ακολουθούν τα Καγκέλια και απέναντί μας το Πέρασμα Γιόσου, το οποίο το βλέπαμε αρκετή ώρα στο βάθος και μπροστά μας. Είναι η τελευταία δυσκολία που θα έπρεπε να ξεπεράσουμε, για να πατήσουμε στο Οροπέδιο των Μουσών. Κουραστικό κομμάτι το οποίο μας αποζημίωσε με μια απίστευτη, για μένα τουλάχιστον, εικόνα: ένα λουλούδι, μια καμπανούλα Καρπαθίων (Campanula carpatica) με τα μοβ λουλούδια της "καρφωμένη" στα βράχια. Απολαύστε την!

   Από το Λαιμό έως ότου φτάσουμε στην ταμπέλα που μας ενημερώνει ότι φτάσαμε στο Οροπέδιο χρειαστήκαμε 1 ώρα και 20΄.  Επιτέλους βλέπαμε τοπίο που έμοιαζε με πεδιάδα μετά από τόση ανάβαση σε κακοτράχαλα μονοπάτια.

   Από το σημείο όπου είναι στημένη η πινακίδα ξεκινούν 2 μονοπάτια, Το αριστερό οδηγεί στο καταφύγιο του Χρήστου Κάκκαλου, το οποίο και είναι ορατό, ενώ το δεξί σ' αυτό του Γιόσου Αποστολίδη, που δε φαίνεται από το σημείο αυτό. Ακολουθήσαμε το δεξί μονοπάτι. Με τόση κούραση να βαραίνουν τα πόδια μας χρειαστήκαμε 35΄ ώσπου να φτάσουμε στο καταφύγιο του Γιόσου Αποστολίδη περνώντας κάτω από την κορυφή του Προφήτη Ηλία.

    Βρήκαμε αρκετό κόσμο έξω και μέσα στο καταφύγιο. Περιμέναμε να συνεννοηθεί ο Χρύσανθος με το διαχειριστή του και ανεβήκαμε στο δωμάτιο που θα μέναμε, αφού πρώτα βγάλαμε τα ορειβατικά μας. Τακτοποιηθήκαμε στα κρεβάτια, αλλάξαμε και πήγαμε στις τουαλέτες να πλυθούμε και να διώξουμε από πάνω μας τον ιδρώτα και μαζί μ' αυτόν και την κούραση. Ακολούθησε φαγητό...

   Αφού απολαύσαμε τα νόστιμα πιάτα και αστειευτήκαμε, εγώ και ο Χρύσανθος αποφασίσαμε να ανεβούμε στον Προφήτη Ηλία, κορυφή στα 2.803 μέτρα, πάνω στην οποία είναι κτισμένο πέτρα πέτρα χωρίς συγκολλητικό υλικό το ομώνυμο εκκλησάκι. 10΄- 12΄ είναι αρκετά για την ανάβαση, έγιναν όμως περισσότερα, διότι μπροστά μου ξεπρόβαλε ένα μικρό κοπάδι από τα μοναδικά αγριοκάτσικα του Ολύμπου, 4 τον αριθμό, και τα φωτογράφιζα. Φτάσαμε στην κορυφή και μπήκαμε στον κατανυκτικό χώρο του ξωκλησιού. Λιγοστές εικόνες και 2 καντηλάκια να το φωτίζουν με το τρεμάμενο φως τους. Ανάψαμε κεράκια και εγώ βγήκα έξω να τηλεφωνήσω στους δικούς μου. Βρήκα το σημείο που είχε σήμα και μίλησα με τη σύζυγό μου και το μεγάλο μου το γιο λέγοντάς τους τα νέα μου και καθησυχάζοντάς τους. Ακολούθησε και ο Χρύσανθος. Πριν έρθει, όμως, έκανε μια από τις γνωστές σκανταλιές που ξέρουν όσοι τον γνωρίζουν καλά, κάτι έκρυψε... Σςςςςςς μη μας ακούσουν!

Μέσα στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία

Από Προφήτη Ηλία μεγαλειώσης η θέα προς Στεφάνι και Σκολιό

    Επιστρέψαμε στο καταφύγιο και βρήκαμε τον Πέτρο και το Βλάση να έχουν πιάσει κουβέντα με άλλους ορειβάτες και να μιλούν για διάφορα θέματα. Τους αφήσαμε και μπήκαμε μέσα να απολαύσουμε ένα τσάι με μέλι. Ήρθαν αργότερα και οι άλλοι δύο της παρέας και αποφασίστηκε να ξυπνήσουν νωρίς το πρωί, στις 05:30΄, για να είναι από τους πρώτους που θα ανεβούνε στην κορυφή του Μύτικα. Γύρω στις 20:30΄ ανεβήκαμε στο δωμάτιο για να ξαπλώσουμε, αλλά ο ύπνος δε μας έπιασε γρήγορα ούτε είχε και μεγάλη διάρκεια, γιατί όλο και κάποιος θα σηκώνονταν, κάποιος θα μιλούσε στα διπλανά δωμάτια, κάποιος θα...

Αφήγηση Χρύσανθου

Ο Χρύσανθος στο Μύτικα υπό το βλέμμα του ήλιου

  Κυριακή 26/8/2012: Ξεκινάμε από το καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης 6 ορειβάτες για να κατακτήσουμε την υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, το Μύτικα. Ξεκινάμε πρωί 6:30΄ με καλό καιρό κάτω από το Στεφάνι στα 2909 μέτρα πριν να βγει ο ήλιος και με λίγη δροσιά. Με πολλή προσοχή περνάμε το μονοπάτι κάτω από το Στεφάνι τα Ζωνάρια και φτάνουμε στη βάση, στο Λούκι του Μύτικα. Ο ήλιος μόλις έχει βγει και απλώνει τα υπέροχα χρώματά του απέναντι στο Θερμαϊκό κόλπο. Θέα απεριόριστη, βλέπουμε κάτω Λιτόχωρο και στο βάθος Θεσσαλονίκη και Χορτιάτη. Λίγο πιο δεξιά, όταν έχει καλό καιρό, βλέπεις και Άθω και Πίνδο. Εγώ ο Χρύσανθος σαν παλιός ορειβάτης τους δείχνω το μονοπάτι και τους λέω «όποιος δε φοβάται και θέλει και μπορεί να ανέβει στην κορυφή». Σε λίγο έρχεται και μια άλλη παρέα με 4 άτομα και ετοιμάζονται και αυτοί να ανέβουν στην κορυφή. Τελικά από τα 10 άτομα που ήμασταν στη βάση αποφασίσαμε να ανέβουμε οι 4: Χρύσανθος, Βλάσης, Πέτρος και Γαβριήλ. Ήμασταν οι πρώτοι πρωινοί που ανεβαίναμε στην κορυφή. Στην αρχή λίγο φοβισμένα και με πολύ προσοχή όλοι μας με τις οδηγίες του αρχηγού καταφέραμε και οι 4 να ανέβουμε στην κορυφή Μύτικας σε 40 λεπτά από τη βάση και σε 1:30΄ ώρα από το καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης. 8:10΄ ήμασταν στην κορυφή, λίγο κουρασμένοι αλλά με χαμόγελα και πολύ ευχαριστημένοι από το τόλμημά μας. Αφού κάναμε μία προσευχή στο Θεό μας, βγήκαμε αρκετές φωτογραφίες και γράψαμε τα ονόματά μας στο βιβλίο που υπάρχει σε ένα κουτί. Τα συναισθήματά μας πάνω στην υψηλότερη κορυφή της Ελλάδος είναι συνήθως διάφορα: χαρά, λίγο φόβος και ευτυχία που καταφέραμε στον τελικό μας στόχο.

 

Πέτρος και Βλάσης κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα! Βρίσκονται στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας!

   Λίγο φοβισμένα και με πολύ προσοχή άρχισε η κατάβαση σιγά σιγά και πάλι με τις οδηγίες του αρχηγού, αφού προσπεράσαμε κάποια άτομα που ανέβαιναν, σε 1 ώρα κατεβήκαμε σώοι και αβλαβείς πάλι στη βάση του Μύτικα με πολύ ενθουσιασμό που πετύχαμε το στόχο μας. Αφού φάγαμε μια σοκολάτα, συνεχίσαμε για το καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης για να βρούμε το φίλο μας το Στάθη που είχε πάει κορυφή Προφήτη Ηλία 2.803 μέτρα, κορυφή Τούμπα και κυνηγούσε κάτι κοπάδια από αγριοκάτσικα του Ολύμπου, για να τα φωτογραφήσει και να βγάλει βίντεο. Μας περίμενε με ενθουσιασμό και μας συνεχάρη για την προσπάθειά μας που ανεβήκαμε στο Μύτικα, για μένα για 5η φορά και για τους νέους 1^η και εύχομαι όχι τελευταία.

 Τι έκανα εγώ τις ώρες αυτές; Διαβάστε παρακάτω...

    Ξύπνησα στις 06:30΄. Ζήτημα αν είχα κοιμηθεί 2 ώρες όλο το βράδυ... Όποιος έχει κοιμηθεί σε καταφύγιο έστω και μία φορά, καταλαβαίνει το γιατί... Πλύθηκα και παρήγγειλα μια ζεστή σοκολάτα, την οποία και απόλαυσα έξω από το καταφύγιο παρά το όποιο κρύο. Δε θα ήθελα όμως για κανένα λόγο να χάσω το θέαμα της ανατολής του ήλιου που έβγαινε απέναντι στο Θερμαϊκό κόλπο, γι' αυτό και το ανέχθηκα. Η εικόνες με αποζημίωσαν και με το παραπάνω!

   Περίπου στις 07:00' ξεκίνησα το "κυνήγι" των αγριοκάτσικων. Ήδη από εχθές το απόγευμα είχα σημάδια ότι θα πάει καλά. Τα αποτελέσματα στο βίντεο, κάνοντας κλικ στον παρακάτω τίτλο ή στο βίντεο...

Αγριοκάτσικα Ολύμπου

   Για να τραβήξω τα στιγμιότυπα αυτά περιδιάβηκα το Οροπέδιο των Μουσών και κυρίως τη δυτική πλευρά του προς τα Καζάνια.
   Αφού τελείωσα με το "ρεπορτάζ",  ανέβηκα στο δωμάτιο και ετοίμασα το σακίδιό μου. Κατόπιν κατέβηκα και πάλι και βγήκα στον εξωτερικό χώρο μπροστά από τοπ καταφύγιο και παρακολουθούσα τους άλλους ορειβάτες. Ο καθένας και μία ιστορία... Περίμενα να φανούν οι συνοδοιπόροι μου, για να αναχωρήσουμε παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής προς τη Γκορτσιά. Να πω εδώ ότι τόσες φορές ανέβηκα στον Όλυμπο και δεν είχε τύχει να κατέβω από την πλευρά αυτή ποτέ, ΠΟΤΕ... Θα ήταν η πρώτη φορά. Όση ώρα, λοιπόν, περίμενα, χάζευα έναν αγωγιάτη, που ετοίμαζε τα ζώα του, 2 άλογα και πολύ περισσότερα μουλάρια, για να επιστρέψει στη βάση του στα χαμηλά.
   Αξίζει να αναφέρω ότι στο καταφύγιο ήταν και μια μεγάλη παρέα κοριτσιών από την Κατερίνη με συνοδεία ενός αγοριού. Η μία από αυτές ήταν συμμαθήτρια του μεγάλου μου του γιου, η Μαρία η Τσι...α και δύο αδερφές από τη μεγάλη οικογένεια των Φακ...ων. Θα πήγαιναν για κορυφή κάποιες και κάποιες για Σκολιό!
   Γύρω στις 09:45΄ είδα το Χρύσανθο, το Βλάση και τον Πέτρο παρέα με έναν κύριο που δε γνώριζα να κατηφορίζουν από τα Ζωνάρια. Λίγο πριν βρεθούν στο μπαλκονάκι του καταφύγιου ο Πέτρος αναφώνησε "πατήσαμε κορυφή, πατήσαμε κορυφή!" Σπουδαίο γεγονός, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν η πρώτη ορειβασία και δική του και του Βλάση! Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο, διότι έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα! Μπράβο!
   Από το καταφύγιο αναχωρήσαμε για πίσω στις 10:21΄, αφού πρώτα τακτοποιήσαμε τις όποιες εκκρεμότητες είχαμε και αφού εφοδιαστήκαμε με νερό. Στις 10:38΄ ήμασταν στην πινακίδα που δείχνει την αρχή του οροπέδιου, στο τέλος του όπως φεύγει κανείς για Γκορτσιά. Στις 10:44΄ κατηφορίζαμε το πέρασμα του Γιόσου, ενώ στις 11:06  αρχίσαμε να διασχίζουμε το Λαιμό. Γρήγορη η κατάβαση αλλά όχι και χωρίς προβλήματα για τα πόδια, ειδικά αν είναι αγύμναστα... 11:21΄ ήμασταν στην αρχή της Σκούρτας. Ήμουν μπροστά και τους κατέβασα από διαφορετικό μονοπάτι από αυτό που την ανεβήκαμε, πιο σύντομο, ίσως όμως και πιο κουραστικό; Το ήταν πιο σύντομο φαίνεται και από το χρόνο που χρειαστήκαμε να διασχίσουμε τη Σκούρτα και να φτάσουμε στο δασωμένο προς την Πετρόστρουγκα: μόλις 28΄, δηλαδή στις 11:49΄.
   Με τέτοια φόρα στο κατέβασμα πεινάσαμε και έτσι στις 12:31΄ σταματήσαμε λίγο πριν το καταφύγιο της Πετρόστρουγκας και απολαύσαμε ό,τι μας είχε μείνει (και ήταν αρκετά) με συνοδεία ενός υπέροχου τσίπουρου από περιοχή της Λάρισας. Φάγαμε, ήπιαμε, αράξαμε και λίγο και τα λέγαμε... Γύρω στις 13:00΄ ήμασταν και πάλι στο πόδι, στην Μπάρμπα φτάσαμε στις 14:31, ενώ στο αμάξι φτάσαμε στις 15:27΄.
   Γενικές εντυπώσεις από τον Όλυμπο όπως τον "είδαν" οι νέοι ορειβάτες: "πολύ πέτρα και βράχος, καμία σχέση με όσα μας έλεγαν ότι τάχα τον ανεβαίνουν και με σαγιονάρες κάποιοι"!
   Αλλάξαμε, επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο, μία στάση στο Λιτόχωρο γα νερό και ισοτονικά ποτά, άλλη μία στην Κατερίνη να με αφήσουν στο σπίτι μου και στη συνέχεια κατευθύνονται οι υπόλοιποι για Θεσσαλονίκη.
   Εύχομαι να μην έχουν πρόβλημα με τα πόδια τους λόγω του γαλακτικού οξέως, αλλά... δεν το βλέπω. Πάντως ΧΑΛΑΛΙ τους!
   Άλλη μια ανάβαση έληξε αισίως και επιτυχώς. Ο Όλυμπος μας υποδέχθηκε στην αγκαλιά του και δε μας έφερε εμπόδια. Και ξέρουμε τι μπορεί να κάνει. Τον ευχαριστούμε!