ΠΕΜΠΤΗ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ 1981· ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ
Σύμφωνα με το πρόγραμμα σήμερα θα πηγαίναμε από Μεγίστης Λαύρας μέχρι Μονή Αγίου Παύλου ή και Διονυσίου. Το πρωί αργήσαμε να σηκωθούμε, γιατί ήμασταν πολύ κουρασμένοι από την προηγούμενη ημέρα. Εγερτήριο κατά τις οχτώ η ώρα. Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε. Για πλύσιμο είχαμε λίγα προβλήματα, διότι διόρθωναν κάτι σωλήνες του νερού και αναγκαστήκαμε να πλυθούμε έξω σε μία βρύση. Στη συνέχεια πήρα τη μηχανή μου κι έβγαλα μερικές φωτογραφίες το καθολικό, το κυπαρίσσι, τις καμπάνες και πολλές γάτες. Μετά τον πρωινό καφέ πήραμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε για τη σκήτη της Αγίας Άννας.
ΛΑΥΡΑΣ - ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ 4 ΩΡΕΣ ΚΑΙ 19 ΛΕΠΤΑ
Ο δρόμος είχε καλντερίμι και η ανάβαση ήταν κουραστική, καθώς πλησιάζαμε προς την κορυφή του Άθω. Ο ιδρώτας άρχισε να στάζει, καθώς συνεχίζαμε την
ανοδική πορεία. Τα κοτσύφια στο δρόμο μας, ειδικά τα μαύρα, συνέχεια μας τρομάζουν με το κελάηδημά τους. Ανθρώπινη ψυχή γύρω μας δεν υπήρχε να μας συνοδεύει στο οδοιπορικό μας, γι’ αυτό και μας συνόδευαν μόνο πουλιά, ζωύφια και πολλές και διάφορες πεταλούδες, περισσότερο κίτρινες. Και η ανάβαση συνεχίζεται κανονικά στο μονοπάτι. Μια μας ανέβαζε στο βουνό και την άλλη μας κατέβαζε, καθώς περνούσαμε πολλές πλάγιες. Αριστερά μας η θάλασσα ήταν πολύ χαμηλά. Φαινόταν πολύ όμορφα και οι πλαγιές και τα βράχια, που ήταν πολύ επικίνδυνα. Στο δρόμο μας συναντήσαμε αρκετές πηγές με νερό και πολλά ρυάκια και δέντρα. Μετά από δύο ώρες περπάτημα από την ώρα που φύγαμε από τη Λαύρας καθίσαμε να πάρουμε πρωινό και να δροσιστούμε. Βρισκόμασταν στην περιοχή ΚΡΥΑ ΝΕΡΑ. Σε αυτή την περιοχή και προς την κορυφή του Άθω υπάρχουν άγιοι κρυφοί ερημίτες, οι λεγόμενο δώδεκα αναχωρητές, που περιπλανώνται και αγιάζουν στην Αθωνική έρημο. Το σικαλίσιο ψωμί και οι ελιές ήταν σαν ζάχαρη. Αφού ήπιαμε κρυστάλλινο νερό, γεμίσαμε τα παγούρια μας και συνεχίζουμε το δρόμο μέσα από πευκόφυτες περιοχές με πλούσια βλάστηση. Λουλούδια βλέπαμε σε όλες τις διαδρομές έως τώρα. Εδώ όμως που το μέρος είναι σχεδόν αλπική ζώνη τα λουλούδια ήταν πολλών ειδών και πολύ σπάνια κάνοντας τα μονοπάτια να μοιάζουν με κήπους. Εγώ τα έβλεπα και τα φωτογράφιζα για πρώτη φορά. Στο δρόμο μας προς την κορυφή αριστερά μας βλέπαμε την ΑΘΩΝΙΚΗ ΕΡΗΜΟ, τα ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ, τα ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ, τα ΚΑΡΟΥΛΑ, την ΚΕΡΑΣΙΑ, τον ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ και τη μικρή ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ όπως και τον οίκο των ΔΑΝΗΗΛΑΙΩΝ. Στα μέρη αυτά είναι οι καλοί αγιογράφοι και ψαλτάδες του Αγίου Όρους καθώς και ασκητές και μερικοί ερημίτης στα φημισμένα ΚΑΡΟΥΛΙΑ με τις αλυσίδες. Τελικά φτάσαμε σε μ
εγάλο υψόμετρο, περάσαμε τη βρύση στη διασταύρωση που πάει για ΠΑΝΑΓΙΑ. Κατεβαίνοντας προς την Αγία Άννα το θέαμα που αντικρίσαμε δεν περιγράφεται. Στο βάθος, κοντά στη θάλασσα, ήταν η σκήτη της Αγίας Άννας καθώς και άλλα κελιά και καλύβες. Η ομορφιά του τοπίου ήταν καταπληκτική. Είχαμε να κάνουμε μια αρκετά δύσκολη και απότομη κατάβαση με πολλές σαθρές πέτρες μέχρι να φτάσουμε. Με πολλή προσοχή και με υπομονή σε μία ώρα κατεβήκαμε σώοι και αβλαβείς. Είχαμε ένα γνωστό ενωμοτάρχη εκεί από την Κρύα Βρύση. Ήταν φίλος και συμμαθητής του Στάθη, αλλά για κακή μας τύχη έλειπε και είχε πάει στην Ουρανούπολη. Ξεκουραστήκαμε λίγο, συζητήσαμε με έναν καλόγερο οπαδό της ΑΕΚ, που ήταν 
από τον Πειραιά και ήταν θείος του Γιώργου Νταλάρα. Μας είπε ότι ήταν πενήντα τρία χρόνια εδώ στη σκήτη και ότι ήταν 97 χρόνων. Είχε πολύ πλάκα, διότι πείραζε ένα χωροφύλακα που ήταν παρών με διάφορες πλάκες. Ένας άλλος καλόγερος μας ετοίμασε για φαγητό φασολάδα, τουρσί και ελιές. Τα φάγαμε όλα, γιατί πεινούσαμε πολύ. Πήραμε και από ένα μήλο στο χέρι και βγήκαμε έξω, για να ετοιμαστούμε και να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τον Άγιο Παύλο.
ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ 1 ΩΡΑ ΚΑΙ 7 ΛΕΠΤΑ
Συνεχίζουμε και πάλι με το μονοπάτι να τραβάει προς το βουνό, στρωμένο με πέτρες και με αρκετή δ
υσκολία. Από ψηλά είδαμε και τη νέα σκήτη της Αγίας Άννας και, αφού κατεβήκαμε και την περάσαμε, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας στην ακροθαλασσιά προς τη μονή Αγίου Παύλου. Η πορεία ήταν ευχάριστη καθώς και το μονοπάτι και μετά από λίγο, όταν φτάσαμε στο ύψωμα, είδαμε από μακριά τη Μονή του Αγίου Παύλου. Ανεβήκαμε κουρασμένοι και ιδρωμένοι και πήγαμε κατευθείαν στο αρχονταρίκι, αλλά ήταν κλειστό. Μας είδαν αρκετοί οι καλόγεροι, αλλά κανένας δε μας περιποιήθηκε. Μπήκαμε σε μια αίθουσα γράψαμε με τα ονόματά μας και ξεκουραστήκαμε σε κάτι μαλακά μπαουλοντίβανα τελευταίου τύπου. Είδαμε και κάτι φωτογραφίες και κάδρα στους διαδρόμους, πήραμε και νερό και ξανά πίσω χωρίς κανένα κέρασμα, για να πάμε στην επόμενη μονή, τη Μονή Διονυσίου.
ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΜΟΝΗ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ 55 ΛΕΠΤΑ
Φύγαμε από τη Μονή Αγίου Παύλου και κατεβήκαμε προς την παραλία, για να βρούμε το μονοπάτι και να συνεχίσουμε. Ήταν ένα πολύ δύσκολο και ανηφορικό μονοπάτι, μπορώ να πω και το πιο δύσκολο απ’ όλα του Αγίου Όρους που γύρισα. Λες και κάναμε σε αναρρίχηση προς την κορυφή. Ευτυχώς που δεν ήταν
μεγάλο σε μήκος. Βγήκαμε ψηλά στο μονοπάτι της πλαγιάς και πλέον συνεχίσαμε στην ακροθαλασσιά, ώσπου φθάσαμε στη Μονή Διονυσίου. Μικρή, σε πολύ καλό μέρος και πολύ φιλόξενη. Μας κέρασαν καφέ αλλά και λουκούμι και αμέσως μετά σούπα από ταχίνι και κριθαράκι, όχι και πολύ νόστιμη για μένα, γιατί την έτρωγαν για πρώτη φορά. Μας είχαν ταράξει στα νηστίσιμα, βλέπεις! Βολευτήκαμε στο δωμάτιό μας και μετά πήγαμε στην Εκκλησία για τη θεία λειτουργία. Μόλις τελείωσε, φωτογράφισα τη φύση και συγκεκριμένα τη δύση του Ηλίου από το παράθυρο και το μπαλκόνι του μοναστηριού. Είχε ένα φανταστικό ηλιοβασίλεμα με τον ήλιο να απλώνει το κόκκινο χρώμα του σαν χαλί στη θάλασσα σε ευθεία γραμμή και στη μέση της εικόνας ένα μικρό καραβάκι διέσχιζε τα νερά. Τράβηξα τρεις υπέροχες φωτογραφίες. Στη συνέχεια πήραμε τα τετράδια και τα μολύβια στο χέρι, 
για να γράψουμε και αυτό το οδοιπορικό της ημέρας με φόντο τον ήλιο που χανόταν στο βάθος. Καθίσαμε μέχρι να σκοτεινιάσει, απολαμβάνοντας όλο το μεγαλείο της φύσης. Ο Στάθης πήγε για γράψιμο μέσα στο δωμάτιο κι εγώ συνέχισα να γράφω στην τραπεζαρία με τη λάμπα πετρελαίου. Το βράδυ μόλις τελείωσα το γράψιμο βγήκαμε με το Στάθη για λίγο στο μπαλκόνι, για να απολαύσουμε τη θέα. Το τοπίο πλέον είχε αγριέψει, τα κύματα έσκαζαν πάνω στα βράχια του κάνοντας ένα θόρυβο που ξεχώριζε στη σιγαλιά της νύχτας. Ο ουρανός ήταν γεμάτος χιλιάδες αστέρια που ομόρφαιναν τη νύχτα. Μετά ύπνος για να σηκωθούμε την επομένη κατά τις 5 και μισή και να φτάσουμε μέχρι τη Δάφνη και να προλάβουμε το καραβάκι, αφού θα περνούσαμε από τη Μονή Γρηγορίου και τη Σιμωνόπετρα.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα σήμερα θα πηγαίναμε από Μεγίστης Λαύρας μέχρι Μονή Αγίου Παύλου ή και Διονυσίου. Το πρωί αργήσαμε να σηκωθούμε, γιατί ήμασταν πολύ κουρασμένοι από την προηγούμενη ημέρα. Εγερτήριο κατά τις οχτώ η ώρα. Αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε. Για πλύσιμο είχαμε λίγα προβλήματα, διότι διόρθωναν κάτι σωλήνες του νερού και αναγκαστήκαμε να πλυθούμε έξω σε μία βρύση. Στη συνέχεια πήρα τη μηχανή μου κι έβγαλα μερικές φωτογραφίες το καθολικό, το κυπαρίσσι, τις καμπάνες και πολλές γάτες. Μετά τον πρωινό καφέ πήραμε τα πράγματά μας και ξεκινήσαμε για τη σκήτη της Αγίας Άννας.
ΛΑΥΡΑΣ - ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ 4 ΩΡΕΣ ΚΑΙ 19 ΛΕΠΤΑ
Ο δρόμος είχε καλντερίμι και η ανάβαση ήταν κουραστική, καθώς πλησιάζαμε προς την κορυφή του Άθω. Ο ιδρώτας άρχισε να στάζει, καθώς συνεχίζαμε την
ανοδική πορεία. Τα κοτσύφια στο δρόμο μας, ειδικά τα μαύρα, συνέχεια μας τρομάζουν με το κελάηδημά τους. Ανθρώπινη ψυχή γύρω μας δεν υπήρχε να μας συνοδεύει στο οδοιπορικό μας, γι’ αυτό και μας συνόδευαν μόνο πουλιά, ζωύφια και πολλές και διάφορες πεταλούδες, περισσότερο κίτρινες. Και η ανάβαση συνεχίζεται κανονικά στο μονοπάτι. Μια μας ανέβαζε στο βουνό και την άλλη μας κατέβαζε, καθώς περνούσαμε πολλές πλάγιες. Αριστερά μας η θάλασσα ήταν πολύ χαμηλά. Φαινόταν πολύ όμορφα και οι πλαγιές και τα βράχια, που ήταν πολύ επικίνδυνα. Στο δρόμο μας συναντήσαμε αρκετές πηγές με νερό και πολλά ρυάκια και δέντρα. Μετά από δύο ώρες περπάτημα από την ώρα που φύγαμε από τη Λαύρας καθίσαμε να πάρουμε πρωινό και να δροσιστούμε. Βρισκόμασταν στην περιοχή ΚΡΥΑ ΝΕΡΑ. Σε αυτή την περιοχή και προς την κορυφή του Άθω υπάρχουν άγιοι κρυφοί ερημίτες, οι λεγόμενο δώδεκα αναχωρητές, που περιπλανώνται και αγιάζουν στην Αθωνική έρημο. Το σικαλίσιο ψωμί και οι ελιές ήταν σαν ζάχαρη. Αφού ήπιαμε κρυστάλλινο νερό, γεμίσαμε τα παγούρια μας και συνεχίζουμε το δρόμο μέσα από πευκόφυτες περιοχές με πλούσια βλάστηση. Λουλούδια βλέπαμε σε όλες τις διαδρομές έως τώρα. Εδώ όμως που το μέρος είναι σχεδόν αλπική ζώνη τα λουλούδια ήταν πολλών ειδών και πολύ σπάνια κάνοντας τα μονοπάτια να μοιάζουν με κήπους. Εγώ τα έβλεπα και τα φωτογράφιζα για πρώτη φορά. Στο δρόμο μας προς την κορυφή αριστερά μας βλέπαμε την ΑΘΩΝΙΚΗ ΕΡΗΜΟ, τα ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΑ, τα ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ, τα ΚΑΡΟΥΛΑ, την ΚΕΡΑΣΙΑ, τον ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ και τη μικρή ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ όπως και τον οίκο των ΔΑΝΗΗΛΑΙΩΝ. Στα μέρη αυτά είναι οι καλοί αγιογράφοι και ψαλτάδες του Αγίου Όρους καθώς και ασκητές και μερικοί ερημίτης στα φημισμένα ΚΑΡΟΥΛΙΑ με τις αλυσίδες. Τελικά φτάσαμε σε μ
εγάλο υψόμετρο, περάσαμε τη βρύση στη διασταύρωση που πάει για ΠΑΝΑΓΙΑ. Κατεβαίνοντας προς την Αγία Άννα το θέαμα που αντικρίσαμε δεν περιγράφεται. Στο βάθος, κοντά στη θάλασσα, ήταν η σκήτη της Αγίας Άννας καθώς και άλλα κελιά και καλύβες. Η ομορφιά του τοπίου ήταν καταπληκτική. Είχαμε να κάνουμε μια αρκετά δύσκολη και απότομη κατάβαση με πολλές σαθρές πέτρες μέχρι να φτάσουμε. Με πολλή προσοχή και με υπομονή σε μία ώρα κατεβήκαμε σώοι και αβλαβείς. Είχαμε ένα γνωστό ενωμοτάρχη εκεί από την Κρύα Βρύση. Ήταν φίλος και συμμαθητής του Στάθη, αλλά για κακή μας τύχη έλειπε και είχε πάει στην Ουρανούπολη. Ξεκουραστήκαμε λίγο, συζητήσαμε με έναν καλόγερο οπαδό της ΑΕΚ, που ήταν 
από τον Πειραιά και ήταν θείος του Γιώργου Νταλάρα. Μας είπε ότι ήταν πενήντα τρία χρόνια εδώ στη σκήτη και ότι ήταν 97 χρόνων. Είχε πολύ πλάκα, διότι πείραζε ένα χωροφύλακα που ήταν παρών με διάφορες πλάκες. Ένας άλλος καλόγερος μας ετοίμασε για φαγητό φασολάδα, τουρσί και ελιές. Τα φάγαμε όλα, γιατί πεινούσαμε πολύ. Πήραμε και από ένα μήλο στο χέρι και βγήκαμε έξω, για να ετοιμαστούμε και να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τον Άγιο Παύλο.ΑΓΙΑ ΑΝΝΑ ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ 1 ΩΡΑ ΚΑΙ 7 ΛΕΠΤΑ
Συνεχίζουμε και πάλι με το μονοπάτι να τραβάει προς το βουνό, στρωμένο με πέτρες και με αρκετή δ
υσκολία. Από ψηλά είδαμε και τη νέα σκήτη της Αγίας Άννας και, αφού κατεβήκαμε και την περάσαμε, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας στην ακροθαλασσιά προς τη μονή Αγίου Παύλου. Η πορεία ήταν ευχάριστη καθώς και το μονοπάτι και μετά από λίγο, όταν φτάσαμε στο ύψωμα, είδαμε από μακριά τη Μονή του Αγίου Παύλου. Ανεβήκαμε κουρασμένοι και ιδρωμένοι και πήγαμε κατευθείαν στο αρχονταρίκι, αλλά ήταν κλειστό. Μας είδαν αρκετοί οι καλόγεροι, αλλά κανένας δε μας περιποιήθηκε. Μπήκαμε σε μια αίθουσα γράψαμε με τα ονόματά μας και ξεκουραστήκαμε σε κάτι μαλακά μπαουλοντίβανα τελευταίου τύπου. Είδαμε και κάτι φωτογραφίες και κάδρα στους διαδρόμους, πήραμε και νερό και ξανά πίσω χωρίς κανένα κέρασμα, για να πάμε στην επόμενη μονή, τη Μονή Διονυσίου.ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΜΟΝΗ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ 55 ΛΕΠΤΑ
Φύγαμε από τη Μονή Αγίου Παύλου και κατεβήκαμε προς την παραλία, για να βρούμε το μονοπάτι και να συνεχίσουμε. Ήταν ένα πολύ δύσκολο και ανηφορικό μονοπάτι, μπορώ να πω και το πιο δύσκολο απ’ όλα του Αγίου Όρους που γύρισα. Λες και κάναμε σε αναρρίχηση προς την κορυφή. Ευτυχώς που δεν ήταν
μεγάλο σε μήκος. Βγήκαμε ψηλά στο μονοπάτι της πλαγιάς και πλέον συνεχίσαμε στην ακροθαλασσιά, ώσπου φθάσαμε στη Μονή Διονυσίου. Μικρή, σε πολύ καλό μέρος και πολύ φιλόξενη. Μας κέρασαν καφέ αλλά και λουκούμι και αμέσως μετά σούπα από ταχίνι και κριθαράκι, όχι και πολύ νόστιμη για μένα, γιατί την έτρωγαν για πρώτη φορά. Μας είχαν ταράξει στα νηστίσιμα, βλέπεις! Βολευτήκαμε στο δωμάτιό μας και μετά πήγαμε στην Εκκλησία για τη θεία λειτουργία. Μόλις τελείωσε, φωτογράφισα τη φύση και συγκεκριμένα τη δύση του Ηλίου από το παράθυρο και το μπαλκόνι του μοναστηριού. Είχε ένα φανταστικό ηλιοβασίλεμα με τον ήλιο να απλώνει το κόκκινο χρώμα του σαν χαλί στη θάλασσα σε ευθεία γραμμή και στη μέση της εικόνας ένα μικρό καραβάκι διέσχιζε τα νερά. Τράβηξα τρεις υπέροχες φωτογραφίες. Στη συνέχεια πήραμε τα τετράδια και τα μολύβια στο χέρι, 
για να γράψουμε και αυτό το οδοιπορικό της ημέρας με φόντο τον ήλιο που χανόταν στο βάθος. Καθίσαμε μέχρι να σκοτεινιάσει, απολαμβάνοντας όλο το μεγαλείο της φύσης. Ο Στάθης πήγε για γράψιμο μέσα στο δωμάτιο κι εγώ συνέχισα να γράφω στην τραπεζαρία με τη λάμπα πετρελαίου. Το βράδυ μόλις τελείωσα το γράψιμο βγήκαμε με το Στάθη για λίγο στο μπαλκόνι, για να απολαύσουμε τη θέα. Το τοπίο πλέον είχε αγριέψει, τα κύματα έσκαζαν πάνω στα βράχια του κάνοντας ένα θόρυβο που ξεχώριζε στη σιγαλιά της νύχτας. Ο ουρανός ήταν γεμάτος χιλιάδες αστέρια που ομόρφαιναν τη νύχτα. Μετά ύπνος για να σηκωθούμε την επομένη κατά τις 5 και μισή και να φτάσουμε μέχρι τη Δάφνη και να προλάβουμε το καραβάκι, αφού θα περνούσαμε από τη Μονή Γρηγορίου και τη Σιμωνόπετρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου