ΤΕΤΑΡΤΗ 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1981· ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ
Εθνική και χριστιανική γιορτή σήμερα. Γιορτάζει το έθνος μας, γιορτάζει και η Παναγία μας, αλλά εδώ στο Άγιο Όρος επειδή ακολουθούν το παλιό Ιουλιανού ημερολογίου τα γιορτάζουν δεκατρείς ημέρες αργότερα. Εγερτήριο είχαμε στις 6 η ώρα το πρωί. Κοιμηθήκαμε καλά και ξεκουραστήκαμε. Χαιρετίσαμε και πάλι τους φίλους μας, τον Genne Griggs και τον John Siman και γύρω στις 7 η ώρα ξεκινήσαμε για τη μόνη Φιλοθέου.
ΙΒΗΡΩΝ - ΦΙΛΟΘΕΟΥ 2 ΩΡΕΣ ΚΑΙ 6 ΛΕΠΤΑ
Βγήκαμε έξω από τη Μονή Ιβήρων, πήραμε λίγο αγιασμό και συνεχίσαμε την πορεία μας από τον αυτοκινητόδρομο. Περπατούσαμε στην ακροθαλασσιά και είχαμε ένα όμορφο πρώιμο ξεκίνημα. Το δρόμο που πήραμε τον έστρωναν τώρα από την αρχή και δεν τον είχαν τελειώσει ακόμη. Κοντά στο ποτάμι σταματούσε και έπρεπε ή να γυρίσουμε πίσω να πάρουμε άλλο δρόμο ή να περάσουμε το ποτάμι με λίγη δυσκολία. Τε
λικά το περάσαμε σχεδόν χωρίς κανένα παρατράγουδο, μόνο που βραχήκαμε λίγο, και ξαναβγήκαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας στο δρόμο. Συναντήσαμε αρκετά κομμένα δέντρα και μία ζυγαριά παλιού τύπου. Ζυγιστήκαμε και εμένα με έδειξε 100 κιλά, γιατί πιο κάτω δε ζύγιζε, ενώ για το Στάθη δεν έδειξε πόσο είναι. Συνεχίζοντας φτάσαμε σε μια διασταύρωση που προς τα αριστερά μάς πήγαινε προς Μόνη Καρακάλου, ενώ προς τα δεξιά μάς οδηγούσε στη Μονή Φιλοθέου. Γεμίσαμε από μία βρύση τα παγούρια μας και συνεχίσαμε την πεζοπορία. Μετά από λίγη ώρα στον αυτοκινητόδρομο βρήκαμε το καλντερίμι με τις κοφτερές πέτρες που, όπως μας είχαν πει, πήγαινε στη Μονή Φιλοθέου. Το ακολουθήσαμε και αρχίσαμε την ανάβασή του. Όσο προχωρούσαμε, η ανάβαση γινόταν και πιο δύσκολη. Τα σακίδια βάραιναν πολύ και Φιλοθέου δε βλέπαμε. Μόνο ακούγαμε έναν κόκορα που λαλούσε. Το τοπίο ήταν τρομερά όμορφο με πολλά δέντρα και παχιά σκιά. Τα πουλάκια μάς κελαηδούσαν στο οδοιπορικό μας. Μετά κόπων κα
ι βασάνων και αφού γίναμε μούσκεμα στον ιδρώτα και οι δύο φτάσαμε στο μοναστήρι που ήταν αρκετά ψηλά, σε 500 μέτρα υψόμετρο μέσα στο βουνό.
λικά το περάσαμε σχεδόν χωρίς κανένα παρατράγουδο, μόνο που βραχήκαμε λίγο, και ξαναβγήκαμε να συνεχίσουμε την πορεία μας στο δρόμο. Συναντήσαμε αρκετά κομμένα δέντρα και μία ζυγαριά παλιού τύπου. Ζυγιστήκαμε και εμένα με έδειξε 100 κιλά, γιατί πιο κάτω δε ζύγιζε, ενώ για το Στάθη δεν έδειξε πόσο είναι. Συνεχίζοντας φτάσαμε σε μια διασταύρωση που προς τα αριστερά μάς πήγαινε προς Μόνη Καρακάλου, ενώ προς τα δεξιά μάς οδηγούσε στη Μονή Φιλοθέου. Γεμίσαμε από μία βρύση τα παγούρια μας και συνεχίσαμε την πεζοπορία. Μετά από λίγη ώρα στον αυτοκινητόδρομο βρήκαμε το καλντερίμι με τις κοφτερές πέτρες που, όπως μας είχαν πει, πήγαινε στη Μονή Φιλοθέου. Το ακολουθήσαμε και αρχίσαμε την ανάβασή του. Όσο προχωρούσαμε, η ανάβαση γινόταν και πιο δύσκολη. Τα σακίδια βάραιναν πολύ και Φιλοθέου δε βλέπαμε. Μόνο ακούγαμε έναν κόκορα που λαλούσε. Το τοπίο ήταν τρομερά όμορφο με πολλά δέντρα και παχιά σκιά. Τα πουλάκια μάς κελαηδούσαν στο οδοιπορικό μας. Μετά κόπων κα
ι βασάνων και αφού γίναμε μούσκεμα στον ιδρώτα και οι δύο φτάσαμε στο μοναστήρι που ήταν αρκετά ψηλά, σε 500 μέτρα υψόμετρο μέσα στο βουνό.
Εκ πρώτης όψεως μας άρεσε η εμφάνιση του μοναστηριού. Είχε και λίγο ρουστίκ χρώμα. Μπήκαμε μέσα και ένας καλόγερος μας υποδέχτηκε και μας είπε ότι αυτή τη στιγμή έχουν εκκλησιασμού. Εμείς θέλαμε να φύγουμε γρήγορα, για να πάμε στη Μονή της Μεγίστης Λαύρας. Μας πήγε στο αρχονταρίκι, μας κέρασε το καθιερωμένο λουκούμι και καλό λικέρ, μας έστρωσε κρεβάτια να ξεκουραστούμε, μας έφερε κολατσιό για το δρόμο και γενικά υπήρχε πολύ καλή φιλοξενία και περιποίηση από όλους. Η μονή πολύ καθαρή και συμμαζεμένη που δεν σου έκανε καρδιά να φύγεις. Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, φορτωνόμαστε τα σακίδια και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε για τη μονή Καρακάλου.
ΦΙΛΟΘΕΟΥ - ΚΑΡΑΚΑΛΟΥ 37 ΛΕΠΤΑ
Πολύ ωραίο παλιό βυζαντινό μονοπάτι με πλούσια βλάστηση και διαφόρων ειδών δέντρα. 
Η πορεία μας πολύ ευχάριστη και ήσυχη, κυρίως… κατηφορική. Φτάνουμε Καρακάλου και βρίσκουμε τη μόνη κλειστή. Ρωτάμε έναν κηπουρό γιατί και μας απάντησε ότι υπάρχει λόγος. Τελικά τους ειδοποίησε και μας είπαν ότι δεν μπορούν να ανοίξουν, ώσπου να λύσουν μερικά προβλήματα με το Πατριαρχείο. Άνοιξαν ένα μικρό παραθυράκι ψηλά και με το καλάθι μάς πρόσφεραν από ένα γλυκύτατο λουκούμι. Ο λόγος που δεν άνοιγαν ήταν ο εξής. Είχε έρθει ένας ηγούμενος από μοναστήρι εκτός του Αγίου Όρους, αλλά αυτός είχε διαγραφεί από ηγούμενος από το Πατριαρχείο. Ήρθε, λοιπόν, στη Μονή Καρακάλου και τότε άλλοι καλόγεροι έφυγαν κι άλλοι έμειναν μαζί του και έκλεισαν την πόρτα χωρίς να δέχονται κανένα. Έτσι έχουν προβλήματα με το Πατριαρχείο και περιμένουν έως ότου δεχτούν τον ηγούμενό τους. Πήραμε νερό, γράψαμε τα ονόματά μας πάνω στη βρύση και ξεκινήσαμε για τη Μονή Μεγίστης Λαύρας.
Η πορεία μας πολύ ευχάριστη και ήσυχη, κυρίως… κατηφορική. Φτάνουμε Καρακάλου και βρίσκουμε τη μόνη κλειστή. Ρωτάμε έναν κηπουρό γιατί και μας απάντησε ότι υπάρχει λόγος. Τελικά τους ειδοποίησε και μας είπαν ότι δεν μπορούν να ανοίξουν, ώσπου να λύσουν μερικά προβλήματα με το Πατριαρχείο. Άνοιξαν ένα μικρό παραθυράκι ψηλά και με το καλάθι μάς πρόσφεραν από ένα γλυκύτατο λουκούμι. Ο λόγος που δεν άνοιγαν ήταν ο εξής. Είχε έρθει ένας ηγούμενος από μοναστήρι εκτός του Αγίου Όρους, αλλά αυτός είχε διαγραφεί από ηγούμενος από το Πατριαρχείο. Ήρθε, λοιπόν, στη Μονή Καρακάλου και τότε άλλοι καλόγεροι έφυγαν κι άλλοι έμειναν μαζί του και έκλεισαν την πόρτα χωρίς να δέχονται κανένα. Έτσι έχουν προβλήματα με το Πατριαρχείο και περιμένουν έως ότου δεχτούν τον ηγούμενό τους. Πήραμε νερό, γράψαμε τα ονόματά μας πάνω στη βρύση και ξεκινήσαμε για τη Μονή Μεγίστης Λαύρας.
ΚΑΡΑΚΑΛΟΥ - ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ 6 ΩΡΕΣ ΚΑΙ 47 ΛΕΠΤΑ
Ακολουθήσαμε ένα πολύ ωραίο βυζαντινό μονοπάτι κάτω από παχιά σκιά με πολλά δέντρα και πολλά τρεχούμενα νερά που κατεβαίνουν από τον Άθω και σιγά σιγά από ψηλά μας κατέβαζε προς τη θάλασσα. Βρ
εθήκαμε και πάλι σε αυτοκινητόδρομο. Ακολουθήσαμε το σωστό δρόμο και αρχίσαμε την πορεία με ανάβαση και κατάβαση έχοντας παρέα στα αριστερά μας τη θάλασσα και στα δεξιά μας ψη
λά τη χιονισμένη κορυφή του Άθω. Φτάσαμε και πάλι σε σταυροδρόμι και δεξιά μας είχε περιφερειακού μεγάλο δρόμο που οδηγούσε προς το βουνό και αριστερά άλλο δρόμο που οδηγούσε προς τη θάλασσα. Πήγαμε αριστερά, περάσαμε κάτι σκυλιά και ένα μελισσοκόμο και βρεθήκαμε κοντά στη θάλασσα. Σε λίγο βρήκαμε πέτρινο μονοπάτι, το ακολουθήσαμε και βρεθήκαμε πάλι στο δρόμο. Υπήρχε δεξιά μας δρόμος και αριστερά μας πάλι μονοπάτι. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι που στην αρχή ήταν καλό, αλλά μετά άρχισε να στενεύει και να γίνεται δύσβατο. Χρειαζόταν να σκύβουμε, να γονατίζουμε, να κόβουμε και κλαδιά ακόμη. Εγώ έβγαλα και το μαχαίρι μου για τυχόν απρόοπτα, γιατί είδαμε και ίχνη αγριογούρουνου. Περάσαμε κολπίσκους με φανταστική θέα, ανεβήκαμε και τρεις πέτρινες γέφυρες και φτάσαμε σε ένα σημείο που ήταν αδύνατο να το περάσουμε, γιατί υπήρχε πολύ πυκνή βλάστηση και έμοιαζε με ζούγκλα. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω για να ξαναπάρουμε το δρόμο για μεγαλύτερη σιγουριά. Πίσω λοιπόν από το δύσκολο μονοπάτι. Παιδευτήκαμε γύρω στη μιάμιση ώρα και, όπως ήμασταν ιδρωμένοι, κουρασμένοι και πεινασμένοι, καθίσαμε πάνω στο δρόμο κι αρχίσαμε να τρώνε σαν λύκοι. Μετά από λίγη χώνεψη συνεχίσαμε την πορεία κανονικά από το δρόμο έχοντας απέναντί μας χιονισμένο τον Άθω. Ο ήλιος μάς είχε κάψει και ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι. Η πεζοπορία συνεχίζεται ώσπου ο δρόμος μας έβγαλε πάλι σε μονοπάτι με καλντερίμι. Συνεχίζουμε το ωραίο καλντερίμι που περνούσε από όμορφα μέρη με νερά που κατέβαιναν από το βουνό. Ανεβαίνανε και κατεβαίναμε συνέχεια ερευνώντας μια μια τις κοντινές κορυφούλες, ώσπου το μονοπάτι πάλι άρχισε να στενεύει και να γίνεται ζόρικο. Συνεχίζουμε και κάνουμε δύσκολη διάβαση δημιουργώντας προβλήματα και στα σακίδιά μας και στα πρόσωπά μας από τα κλαδιά και τα αγκάθια. Αφού περάσαμε αρκετές κορυφές και ποταμάκια με αρκετή δυσκολία και μερικά γδαρσίματα στα χέρια και στο πρόσωπο, ξαναβγήκαμε και πάλι στο ανοιχτό μονοπάτι και συνεχίσαμε κανονικά, ώσπου να φτάσουμε 
στη Μονή Μεγίστης Λαύρας αρκετά κουρασμένοι κατά τις 6 η ώρα το απόγευμα, ενώ ξεκινήσαμε να περπατάμε από Ιβήρων στις 7 το πρωί. Κατευθείαν στο αρχονταρίκι. Μας κέρασαν
λουκούμι και ρακί και ξεκουραστήκαμε για λίγο. Κατόπιν επίσκεψη στην Εκκλησία, στη βιβλιοθήκη και στο θησαυροφυλάκιο της Μονής. Μας έγινε κανονική ξενάγηση. Φάγαμε για βραδινό ελιές, χαλβά, πατάτες βραστές και πορτοκάλια και πήγαμε στα κρεβάτια μας, για να γράψουμε τα νέα της ημέρας και να κοιμηθούμε στις 9 και 36 η ώρα.
εθήκαμε και πάλι σε αυτοκινητόδρομο. Ακολουθήσαμε το σωστό δρόμο και αρχίσαμε την πορεία με ανάβαση και κατάβαση έχοντας παρέα στα αριστερά μας τη θάλασσα και στα δεξιά μας ψη
λά τη χιονισμένη κορυφή του Άθω. Φτάσαμε και πάλι σε σταυροδρόμι και δεξιά μας είχε περιφερειακού μεγάλο δρόμο που οδηγούσε προς το βουνό και αριστερά άλλο δρόμο που οδηγούσε προς τη θάλασσα. Πήγαμε αριστερά, περάσαμε κάτι σκυλιά και ένα μελισσοκόμο και βρεθήκαμε κοντά στη θάλασσα. Σε λίγο βρήκαμε πέτρινο μονοπάτι, το ακολουθήσαμε και βρεθήκαμε πάλι στο δρόμο. Υπήρχε δεξιά μας δρόμος και αριστερά μας πάλι μονοπάτι. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι που στην αρχή ήταν καλό, αλλά μετά άρχισε να στενεύει και να γίνεται δύσβατο. Χρειαζόταν να σκύβουμε, να γονατίζουμε, να κόβουμε και κλαδιά ακόμη. Εγώ έβγαλα και το μαχαίρι μου για τυχόν απρόοπτα, γιατί είδαμε και ίχνη αγριογούρουνου. Περάσαμε κολπίσκους με φανταστική θέα, ανεβήκαμε και τρεις πέτρινες γέφυρες και φτάσαμε σε ένα σημείο που ήταν αδύνατο να το περάσουμε, γιατί υπήρχε πολύ πυκνή βλάστηση και έμοιαζε με ζούγκλα. Αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω για να ξαναπάρουμε το δρόμο για μεγαλύτερη σιγουριά. Πίσω λοιπόν από το δύσκολο μονοπάτι. Παιδευτήκαμε γύρω στη μιάμιση ώρα και, όπως ήμασταν ιδρωμένοι, κουρασμένοι και πεινασμένοι, καθίσαμε πάνω στο δρόμο κι αρχίσαμε να τρώνε σαν λύκοι. Μετά από λίγη χώνεψη συνεχίσαμε την πορεία κανονικά από το δρόμο έχοντας απέναντί μας χιονισμένο τον Άθω. Ο ήλιος μάς είχε κάψει και ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι. Η πεζοπορία συνεχίζεται ώσπου ο δρόμος μας έβγαλε πάλι σε μονοπάτι με καλντερίμι. Συνεχίζουμε το ωραίο καλντερίμι που περνούσε από όμορφα μέρη με νερά που κατέβαιναν από το βουνό. Ανεβαίνανε και κατεβαίναμε συνέχεια ερευνώντας μια μια τις κοντινές κορυφούλες, ώσπου το μονοπάτι πάλι άρχισε να στενεύει και να γίνεται ζόρικο. Συνεχίζουμε και κάνουμε δύσκολη διάβαση δημιουργώντας προβλήματα και στα σακίδιά μας και στα πρόσωπά μας από τα κλαδιά και τα αγκάθια. Αφού περάσαμε αρκετές κορυφές και ποταμάκια με αρκετή δυσκολία και μερικά γδαρσίματα στα χέρια και στο πρόσωπο, ξαναβγήκαμε και πάλι στο ανοιχτό μονοπάτι και συνεχίσαμε κανονικά, ώσπου να φτάσουμε 
στη Μονή Μεγίστης Λαύρας αρκετά κουρασμένοι κατά τις 6 η ώρα το απόγευμα, ενώ ξεκινήσαμε να περπατάμε από Ιβήρων στις 7 το πρωί. Κατευθείαν στο αρχονταρίκι. Μας κέρασαν
λουκούμι και ρακί και ξεκουραστήκαμε για λίγο. Κατόπιν επίσκεψη στην Εκκλησία, στη βιβλιοθήκη και στο θησαυροφυλάκιο της Μονής. Μας έγινε κανονική ξενάγηση. Φάγαμε για βραδινό ελιές, χαλβά, πατάτες βραστές και πορτοκάλια και πήγαμε στα κρεβάτια μας, για να γράψουμε τα νέα της ημέρας και να κοιμηθούμε στις 9 και 36 η ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου