Ουρλιάς Κορομηλιά

Για βιντεάκι κάντε κλικ εδώ

   

   Κάποιες φορές νιώθεις την ανάγκη να ανέβεις στο βουνό· τότε αυτό που σου προσφέρεται πιο άμεσα, εφόσον ζεις στην Κατερίνη, είναι να ανέβεις σε κάποιο σημείο του Ολύμπου. Έτσι και έγινε την Τετάρτη 19 Ιούλιο του 2017. Τρεις φίλοι, εγώ και άλλοι δύο, αποφασίσαμε να κάνουμε μία πορεία μέσα στο ρέμα του Ουρλιά και να φτάσουμε έως το καταφύγιο της Κορομηλιάς, μία πορεία μέτριας δυσκολίας η οποία έχει διάρκεια δυόμισι με τρεις ώρες, αρκετή ανάβαση και φτάνει έως το υψόμετρο των 1061 μέτρων στο καταφύγιο της Κορομηλιάς.

   Από την Κατερίνη φύγαμε στις 7:30 και 8:00 ήμασταν το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου πάνω από το Δίον και στις 8:05 ξεκινήσαμε την ανάβασή μας. Ο καιρός ήταν ιδανικός· είχε περάσει μία μέρα από τις μεγάλες σε διάρκεια βροχές και το κρύο. Το έδαφος ήταν βρεγμένο, ευτυχώς δε γλιστρούσε και η πορεία σχεδόν σε όλο το μήκος της ήταν καλυμμένη από τη βλάστηση του βουνού, στην αρχή θάμνοι, αργότερα πεύκα και οξιές μας συνόδεψαν και μας προστάτευαν έως ότου φτάσουμε στο καταφύγιο. Έντονη ήταν η μυρωδιά και του βρεγμένου εδάφους αλλά και των φυτών και δέντρων. Στην αρχή κάποιες ρίγανες ξεχασμένες, αργότερα σκίνοι και κρανιές, ενώ όσο ανεβαίναμε μπαίναμε σε δάσος οξιάς και πεύκου. Πολλά λουλούδια δεν είχε· μας έκανε εντύπωση βέβαια το κόκκινο λίλιουμ που το είδαμε τουλάχιστον δέκα φορές.

   Η πορεία ήταν αρκετά ανηφορική· κάναμε 2-3 στάσεις, διασχίσαμε δύο φορές το δασικό δρόμο που διασταυρώνεται με το μονοπάτι και μετά από τρεις ώρες και 10 λεπτά φτάσαμε στην Κορομηλιά.

Το όνομα της τοποθεσίας δικαιολογείται από τις πάρα πολλές κορομηλιές που υπάρχουν στην περιοχή, και γύρω από το καταφύγιο αλλά και απέναντι από αυτό στο λόφο που είναι γεμάτος από κορομηλιές που δεν είχαν ωριμάσει ακόμη γι’ αυτό και μόνο 2-3 δοκιμάσαμε.

   Καθίσαμε περίπου μισή ώρα σε μία σκιά του καταφυγίου, το οποίο ήταν κλειστό. Φάγαμε κάτι πρόχειρο, το γλυκάκι μας (παστέλι που είχε φέρει ο Νίκος) και κινήσαμε για την επιστροφή.

 Όπως είναι γνωστό η κατηφόρα είναι περισσότερο κοπιαστική για τους ορειβάτες· έτσι και για μας τα γόνατά μας καταπονήθηκαν αρκετά. Ήταν πλέον μεσημέρι και όπου δεν μας κάλυπτε η σκιά των δέντρων ήταν έντονη η ζέστη. Ευτυχώς όμως δε συνέβαινε για μεγάλο διάστημα αυτό και έτσι κατεβαίναμε τουλάχιστον έχοντας δροσιά πάνω από το κεφάλι μας.

   Αρκετές φορές ένας από την παρέα δήλωσε ότι είναι μάλλον η τελευταία του ανάβαση. Καταπονήθηκε κάπως περισσότερο από τους άλλους δυο μας αλλά, βέβαια, δεν τον πολυπιστέψαμε.

   Σε λιγότερο από δυόμισι ώρες φτάσαμε στο αυτοκίνητο. Ευτυχώς ήταν ακόμη σε σκιά. Αλλάξαμε, επιβιβαστήκαμε και πήραμε το δρόμο του γυρισμού.

   Άλλη μία απόδραση στον Όλυμπο μας άφησε μία γλυκιά γεύση, διότι το βουνό μας δέχτηκε στην αγκαλιά του και να μας άφησε να απολαύσουμε τις ομορφιές του!

   Έως την άλλη φορά!