Τριήμερο προσκύνημα-οδοιπορικό στο νότιο Άγιο Όρος

29 έως 31 Αυγούστου 2010

29 χρόνια μετά

και πάλι στο Άγιο Όρος

Στάθης Φανιάδης και Χρύσανθος Κίρλας

Διαμονητήριο 2010

Κάντε κλικ στο
Φωτογραφικό άλμπουμ του οδοιπορικού

29 έως 31 Αυγούστου του 2010

  

Το 1981 πρωτοεπισκέφθηκα το περιβόλι της Παναγίας με παρέα το Χρύσανθο. Το προσκύνημα -οδοιπορικό διήρκεσε 5 ημέρες. Διασχίσαμε 115 km και επισκεφθήκαμε 11 μονές και 1 σκήτη, τις μονές ΒΑΤΟΠΕΔΟΥ, ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ, ΣΤΑΥΡΟΝΙΚΗΤΑ, ΙΒΗΡΩΝ, ΦΙΛΟΘΕΟΥ, ΚΑΡΑΚΑΛΛΟΥ, ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ, ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ  και τη  ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ. Η εμπειρία ήταν μοναδική.

   Μετά από χρόνια είχα έντονη την επιθυμία για ένα ακόμη προσκύνημα. Ήξερα ότι ο Χρύσανθος έκανε συχνά προσκυνήματα στο Όρος, γι'  αυτό και σε μια από τις  συναντήσεις μας  προς τα τέλη Ιουλίου του πρότεινα να κάνουμε εφέτος ένα μαζί. Η απάντησή του, όπως σχεδόν πάντα, στην πρότασή μου ήταν θετική και το μόνο που έμενε ήταν να βρεθούν οι ημερομηνίες και να κανονιστούν τα διαδικαστικά (διαμονητήρια και εξασφάλιση φιλοξενίας), κάτι που ανέλαβε ο έμπειρος πρόεδρος. Οι ημέρες που βόλεψαν και τους δύο ήταν 29 έως 31 Αυγούστου. Μάλιστα είχαμε και μια συνάντηση στην Κατερίνη λίγες ημέρες πριν φύγουμε,  η οποία κύλησε πολύ ευχάριστα με καφεδάκι, κρασάκι και κουβέντα στο μπαλκόνι παρέα με τη Βάσω και την Μπούλα.

Μια γωνιά από το μπαλκόνι του σπιτιού μου

   Θα επισκεπτόμασταν τον οίκο των Δανιηλαίων, τη Σκήτη της Αγίας Άννας, και τη Σκήτη της Αγίας Τριάδας, πιο γνωστή ως Καυσοκαλύβια ξεκινώντας από τα Κατουνάκια. Συμφωνήσαμε να περάσω να τον πάρω Κυριακή πρωί στις 06:30΄ και να συνεχίσουμε για Ουρανούπολη.

1η ημέρα, 29η Αυγούστου

   
Ξύπνησα τις 04:30΄, ετοίμασα τον καφέ μου, έκανα έναν τελευταίο έλεγχο στα πράγματά μου και στις 05:30΄ ξεκίνησα. Η εθνική οδός σχεδόν άδεια με λίγα αυτοκίνητα να τη διασχίζουν. Το ίδιο και η Θεσσαλονίκη.  Στις 06:15΄ ήμουν στο σπίτι του Χρύσανθου που με είδε από το μπαλκόνι και κατέβηκε. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά του και μέσα από δρόμους σύντομους βγήκαμε στο δρόμο Θέρμης - Πολυγύρου. Ομολογώ ότι τον περίμενα καλύτερο και όχι όπως τον ήξερα περίπου 20 χρόνια πριν με λίγες μόνο βελτιώσεις...

Πύργος Ουρανούπολης

    Ο ήλιος είχε ανατείλει... Η κουβέντα, τα σχέδια και οι απορίες μου έκαναν το ταξίδι να μοιάζει συντομότερο. Σε 2 ώρες περίπου μπήκαμε στην Ουρανούπολη, τον τελευταίο σταθμό πριν το Άγιο Όρος, και κατευθυνθήκαμε στο πάρκινγκ. Αφήσαμε το αυτοκίνητο, φορτωθήκαμε τα σακίδια, πήραμε και τα ορειβατικά ραβδιά μας και τραβήξαμε για το Γραφείο επισκεπτών, για να πάρουμε τα διαμονητήρια πρώτα και ύστερα τα εισιτήριά μας. 25 € το διαμονητήριο, 7,20 το εισιτήριο από Ουρανούπολη έως Δάφνη, το επίνειο του Αγίου Όρους. Αφού τελειώσαμε από τα διαδικαστικά και είχαμε λίγη ώρα έως ότου επιβιβαστούμε στο ferryboat "Άγιος Παντελεήμων", πήγαμε μια βόλτα πίσω από τον πύργο της Ουρανούπολης και μετά καθίσαμε σε μια καφετερία να απολαύσουμε τον τελευταίο φραπέ μας πριν την είσοδό μας στο Περιβόλι της Παναγίας. Η ώρα περνούσε ευχάριστα...15΄ πριν αναχωρήσει το καράβι επιβιβαστήκαμε, διαλέξαμε πλευρά που να έχει ίσκιο και ετοιμαστήκαμε να απολαύσουμε το ταξίδι έως τη Δάφνη.

Αμμουλιανή

   Καθώς ανοιγόμασταν από το λιμανάκι  της Ουρανούπολης στις 10:40΄ μας αποχαιρετούσε ο πύργος της και στα δεξιά μας βλέπαμε να απλώνεται η Αμμουλιανή. Γλάροι συνόδευαν το ταξίδι μας, τουλάχιστον στην αρχή, στοχεύοντας στα "δώρα" που τους πρόσφεραν οι ταξιδιώτες, ενώ βαρκούλες αρμένιζαν αμέριμνες. Το καράβι ήταν σχεδόν γεμάτο κυρίως από Έλληνες αλλά και άλλες εθνότητες, ως επί το πλείστον Ρουμάνους και Ρώσους.

Γλάροι ακολουθούν το ferryboat

   Στην πορεία μας προς τη Δάφνη θα συναντούσαμε κατά σειρά το μετόχι ΧΡΩΜΑΤΙΣΣΑΣ, το ΦΡΑΓΚΟΚΑΣΤΡΟ  με τα ερείπια της ΜΟΝΗΣ ΖΥΓΟΥ, τον ΑΓΙΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ, τη ΓΟΥΡΟΥΝΟΣΚΗΤΗ, το ακρωτήριο ΘΗΒΑΪΣ ΜΟΝΟΞΥΛΙΤΗΣ, το ακρωτήριο ΝΟΜΕΣ, τη ΓΙΟΒΑΝΙΤΣΑ (αρσανάς ΧΕΛΑΝΔΑΡΙΟΥ ), τον αρσανά της ΜΟΝΗΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ,  τον αρσανά της ΜΟΝΗΣ ΚΑΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ, τη ΜΟΝΗ ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ, τη ΜΟΝΗ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ, τη ΣΚΗΤΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, το κελί του ΑΓΙΟΥ ΤΡΥΦΩΝΟΣ, τη ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ (ΡΩΣΙΚΟ) και  τη ΜΟΝΗ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ.

Μονή Ξενοφώντος

Μονή Παντελεήμονος (Ρωσικό)

    Αφού ο "ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑΣ" έκανε στάση στους περισσότερους αρσανάδες αποβιβάζοντας και επιβιβάζοντας κόσμο, "έπιασε" Δάφνη στις 12 το μεσημέρι. Αποβιβαστήκαμε και περιμέναμε 10-15΄ έως ότου έρθει το "Αγία Άννα", το ferryboat που θα μας μετέφερε από τη Δάφνη στα Κατουνάκια. Το ταξίδι αυτό κράτησε περ΄που 1 ώρα και 30΄.

   Περάσαμε από τη ΜΟΝΗ ΣΙΜΩΝΟΣ ΠΕΤΡΑΣ, τη ΜΟΝΗ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, τη ΜΟΝΗ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, τη ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ, τη ΣΚΗΤΗ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ), τη ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ, τη ΣΚΗΤΗ ΜΙΚΡΗΣ ΑΓΑΣ ΑΝΝΑΣ και αποβιβαστήκαμε στα ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΑ. 4,85 € το εισιτήριο από Δάφνη έως εκεί.

Μονή Σίμωνος Πέτρας

Μονή Γρηγορίου

    Στις 14:00 και αφού είχαμε απομείνει στο ferryboat μόνο 7 επιβάτες (οι περισσότεροι είχαν αποβιβαστεί στον αρσανά της Αγίας Άννας) φτάσαμε στα Κατουνάκια. Τέσσερις Έλληνες, δύο Ρουμάνοι και ένας Ιταλός, ο οποίος και ζήτησε πληροφορίες για το πώς θα μπορούσε να πάει στην κορυφή του Άθω. Ευκαιρία να εξασκήσω τα αγγλικά μου και κυρίως τα γερμανικά μου μετά από 7 χρόνια που είχα να μιλήσω. Μου είπε ότι είχε ανεβεί πριν λίγες ημέρες στον Όλυμπο, πως είχε κοιμηθεί ένα βράδυ στους καταρράκτες πίσω από τον Άγιο Διονύσιο, το παλιά μοναστήρι, και πως ήταν ενθουσιασμένος από την όλη εμπειρία του. Για λίγη ώρα καθυστερήσαμε για να του δώσουμε τις πληροφορίες που ήθελε και, αφού του ευχηθηκαμε καλή ανάβαση και τον αποχαιρετήσαμε, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τα αριστερά εμείς προς τα δεξιά αυτός μαζί με τους 2 Ρουμάνους, καταμεσήμερο, με υπερβολική ζέστη και ούτε ένα συννεφάκι να κρέμεται στον ουρανό. Προβλεπόταν να ρίξουμε πολύ ιδρώτα! Πρώτος στόχος μας ο οίκος Δανιηλαίων.

Κατουνάκια

   Από τα πρώτα μας βήματα ο ιδρώτας άρχισε να στάζει από το μέτωπό μας και τα ρούχα μας άλλαξαν χρώμα... Η πορεία άκρως ανηφορική και σχεδόν ξερή, με τα βράχια και τις πέτρες να έχουν ήδη πυρώσει και να εκπέμπουν και αυτές ζέστη, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει η αίσθηση του καύσωνα. Αραιά και πού κάποιο δεντράκι, κυρίως ελιά, μας πρόσφερε την ανακουφιστική και ευεργετική σκιά του. Τα βήματά μας άρχισαν σιγά σιγά να βαραίνουν κάπως, αλλά μόνο για τα πρώτα 10΄. Κατόπιν η καρδιά μας συνήθισε, τα πόδια μας προσαρμόστηκαν ("ζεστάθηκαν") και η ανάβαση άρχισε να μοιάζει πιο εύκολη. Το μόνο πρόβλημα η αφόρητη ζέστη...

   15΄ από το ξεκίνημα συναντήσαμε έναν κύριο, μικρότερό μας στην ηλικία, με τον οποίο θα περνούσαμε τις επόμενες 20 ώρες μας στο Όρος. Μας έκανε εντύπωση αρχικά η τσάντα που κουβαλούσε και μετά ο τόπος όπου ήθελε να πάει. Ο κύριος αυτός, ο Χρήστος Σαλλής από την Αθήνα, είχε δει στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ ένα βίντεο με κάποιον καλόγερο-ερημίτη και τόσο μεγάλη εντύπωση του προκάλεσαν τα λόγια του, που ξεκίνησε από την Αθήνα μόνος, σχεδόν χωρίς πληροφορίες, να πάει να τον συναντήσει και να συζητήσει μαζί του. 38 ετών και λόγω επαγγέλματος αγύμναστος δυσκολευόταν πολύ να ακολουθήσει το ανηφορικό μονοπάτι. Συζητήσαμε μαζί του και του προτείναμε, μιας και δεν είχε εξασφαλίσει διαμονή, να έρθει μαζί μας μέχρι τη Σκήτη της Αγίας Άννας, στην οποία είχαμε ζητήσει διανυκτέρευση για τρία άτομα και ο ένας δεν είχε έρθει για προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους. Δώσαμε ραντεβού στον οίκο Δανιηλαίων και συνεχίσαμε σε κάπως πιο γρήγορο ρυθμό.

Οίκος Δανιηλαίων

   Σε 1 ώρα περίπου από το επίπεδο της θάλασσας φτάσαμε στους Δανιηλαίους. Ο οίκος αυτός είναι παγκοσμίως γνωστός για τους αγιογράφους του.Τρέξαμε στη βρύση που ήταν έξω για να πλυθούμε και να πιούμε νερό. Κατόπιν ο Χρύσανθος μπήκε στον περίβολο όπου μια τεράστια κληματαριά σκέπαζε την είσοδο του κτηρίου προσφέροντας δροσιά με τη σκιά της. Βρήκε το μοναχό που ήταν υπεύθυνος για τη φιλοξενία και φώναξε κι εμένα μέσα. Μας ενημέρωσε ότι λόγω επισκευών δε θα μπορούσαν να μας φιλοξενήσουν, κάτι που το ξέραμε ήδη, μιας και είχαμε τηλεφωνήσει λίγες μέρες νωρίτερα. Μας τράταρε τσίπουρο, λουκούμι και κρύο νερό που ήταν ό,τι χρειαζόμασταν. Του ζητήσαμε να μας ξεναγήσει, κάτι που το έκανε με ευχαρίστηση και μεγάλη προθυμία. Μάλιστα μας πήγε και στο εργαστήριο αγιογραφίας, όπου υπήρχαν επάνω στα καβαλέτα τρία εικόνες της Παναγίας σε διάφορες φάσεις τελειώματος. Μας είπε ότι στον οίκο ζούσαν 8 μοναχοί, 4 μάλιστα από το ίδιο χωριό, με το γέροντά του να είναι εκεί 60 χρόνια, ενώ αυτός ήταν μόλις 9...

Δείγμα της τέχνης των Δανιηλαίων

    Όταν τελείωσε η ξενάγηση και βγήκαμε στην αυλή με τα σταφύλια , βρήκαμε το Χρήστο και έναν άλλο παράξενο κύριο (έμοιαζε να τριγυρνάει στο Άγιο Όρος και να ζητάει οικονομική ενίσχυση και, όπως ο ίδιος έλεγε, ήταν εκεί περίπου τρεις μήνες) να κάθονται στο τραπέζι και να ξεκουράζονται. Συζητήσαμε για λίγο, τους κέρασε τα καθιερωμένα ο μοναχός και σε λίγο ξεκινήσαμε για την Αγία Άννα και οι τέσσερις.

Προς Σκήτη Μικρής Αγίας Άννας

   Αρχίσαμε πάλι να ανηφορίζουμε αργά λόγω της παρέας μας με πρώτο στόχο τη Σκήτη της Μικρής Αγίας Άννας. Μας έκαναν μεγάλη εντύπωση τα κτήρια (κελιά ή καλύβες κατά την αγιορείτικη ορολογία) με την πολυτέλεια και το μέγεθός τους. Σίγουρα δε θύμιζαν κατάλυμα μοναχού ή ασκητή! Μπερδευτήκαμε λίγο έως ότου να βγούμε έξω από τη σκήτη αυτή και να βρούμε το μονοπάτι προς την Αγία Άννα, με χαρακτηριστικό περιστατικό αυτό που συνέβη στο Χρύσανθο. Φτάσαμε σε ένα μικρό αδιέξοδο και έπρεπε να περάσουμε από μια καλύβα, στην οποία υπήρχε ένα μικρό καμπαναριό με τρεις καμπάνες που τα σκοινιά τους κρέμονταν χαμηλά. Όπως έσκυψε να περάσει ο πρόεδρος, το σακίδιό του ακούμπησε στα σκοινιά και ο ήχος της καμπάνας αντήχησε μεγαλόπρεπα και μελωδικά πολλαπλασιαζόμενος από τον αντίλαλο των γύρω βράχων. Ακολούθησαν γέλια που κάπως μας έκαναν να ξεχάσουμε τον «πόνο» της ανάβασης.

Θέα προς την ακτογραμμή της Σκήτης Αγίας Άννας

    Σε λίγη ώρα φτάσαμε σε ένα σημείο από όπου βλέπαμε στα πόδια μας τη Σκήτη της Αγίας Άννας, το σημερινό μας προορισμό. ΚΑΤΗΦΟΡΑΑΑΑΑΑ! Εντωμεταξύ ο παράξενος κάπου έμεινε και τον χάσαμε... Αφού φωτογραφίσαμε το εντυπωσιακό τοπίο, πήραμε το μονοπάτι που θα μας έβγαζε στη σκήτη. Μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε 3΄ πριν το τέλος, μια βρύση με παγωμένο νερό κάτω από ένα τεράστιο δέντρο! Μείναμε εκεί περισσότερο από 10΄ και απολαύσαμε τη ζωοδότρα δροσιά του! Περιττό να σας πω ότι η ζέστη σε όλη τη διαδρομή ήταν αφόρητη, σίγουρα κάπου ανάμεσα στους 34-38ο C. Τα ρούχα μας είχαν αλλάξει χρώμα...

Προς Σκήτη Αγίας Άννας

    5 η ώρα το απόγευμα μπήκαμε στην αυλή της σκήτης. Ήταν αρκετοί άνθρωποι στο κιόσκι και στις γύρω σκιές, άτομα που τα είχαμε δει στο ferryboat. Μας καλωσόρισε ο υπεύθυνος για τη φιλοξενία, μας ρώτησε αν έχουμε τηλεφωνήσει για διανυκτέρευση και κατόπιν μας κάλεσε για φαγητό, γιατί η ώρα είχε περάσει και θα έκλεινε η τράπεζα. Σε ένα δροσερό υπόγειο γευτήκαμε κριθαράκι με μανιτάρια και φρέσκο ζυμωμένο ψωμί, δροσιστήκαμε με παγωμένο νερό και γλυκαθήκαμε με το λουκουμάκι που προσφέρεται παντού στο Άγιο Όρος. Όταν ανεβήκαμε στην αυλή είδαμε πως είχαν έρθει τρεις Ρουμάνοι χωρίς να έχουν τηλεφωνήσει για φιλοξενία από πριν, γεγονός που αρχικά δημιούργησε ένα μικροπρόβλημα στο μοναχό που διευθετούσε τους προσκυνητές, αλλά που το έλυσε στο λεπτό με χαμόγελο.

   Εμείς ακολούθως οδηγηθήκαμε στο δωμάτιο που θα μέναμε. Πολύ καθαρό! Διαλέξαμε κρεβάτι, αλλάξαμε ρούχα, πλυθήκαμε, και περάσαμε για λίγο στο μπαλκονάκι να δροσιστούμε από ένα απαλό αεράκι που χάιδευε την πλαγιά. Εκεί έκανα γνωστή την ύπαρξη του blog μου στο Χρήστο, ο οποίος μάλιστα διέθετε κινητό με σύνδεση ΙΝΤΕΡΝΕΤ και την επισκέφθηκε. Επειδή χρειαζόμασταν ξεκούραση, μπήκαμε μέσα και ξαπλώσαμε στα κρεβάτια μας και συζητούσαμε (κυρίως ο Χρύσανθος και ο Χρήστος) για διάφορα θέματα. Περιμέναμε να περάσει λίγο η ώρα, να πέσει κάπως ο ήλιος και να πάμε να επισκεφτούμε σε κελί ένα καλόγερο που γνώριζε ο Χρύσανθος.

Ηλιοβασίλεμα από την αυλή-μπαλκόνι της Σκήτης της Αγίας Άννας

    Πήγαμε να τον βρούμε αλλά δυστυχώς απουσίαζε από το Όρος! Ανεβαίνοντας στην πλατεία της σκήτης μας ενημέρωσαν ότι είχε προσκύνημα στο ιερό σκήνωμα του ποδιού της Αγίας Άννας και σπεύσαμε να προσκυνήσουμε. Μετά βγήκαμε στην αυλή της σκήτης που έμοιαζε με μπαλκόνι. Πλησίαζε η ώρα να δύσει ο ήλιος και η θέα προβλεπόταν να ήταν καταπληκτική. Κόσμος πολύς μαζεμένος συζητούσε για διάφορα θέματα... Ο ήλιος πήρε να γέρνει και ένα καταπληκτικό κόκκινο χρωμάτιζε τον ορίζοντα και τη θάλασσα. Απαθανάτισα την καταπληκτική εικόνα και σε βίντεο και σε φωτογραφίες καταπληκτικές. Την εικόνα αυτή ακολούθησε ένας έναστρος ουρανός, που λόγω των λίγων φώτων ήταν καταπληκτικός. Έντονο μαύρο χρώμα και τα άστρα να λαμπυρίζουν μέσα στο γαλάκτωμα των γαλαξιών σχηματίζοντας τους αστερισμούς και επιβεβαιώνοντας το χαρακτηρισμό του στερεώματος ως κόσμος = στολίδι!

   Η βραδιά κυλούσε ήρεμα με τα βλέμματα των περισσότερων να είναι στραμμένα ψηλά. Πλησίαζε 9 η ώρα το βράδυ όταν ακούστηκε ένας παράξενος ήχος κάπου προς τη θάλασσα. Παραξενευτήκαμε όλοι... Έμοιαζε να φωνάζουν πολλά παιδιά μαζί! Σε λίγο επαναλήφθηκε πιο έντονα και ακούστηκε ο ίδιος ήχος και πιο αριστερά και πιο δεξιά από το σημείο που πρωτοακούστηκε. Τότε καταλάβαμε πως επρόκειτο για αγέλες τσακαλιών. Το ουρλιαχτό τους δημιουργούσε ρίγη καθώς αντηχούσε σε όλη την περιοχή. Πρέπει να ήταν πάρα πολλά τα αγρίμια. Μάλιστα ακούγονταν έναν κουδούνι από αυτά που φορούν τα μουλάρια στο Άγιο Όρος και υποθέσαμε ότι ή τα τσακάλια του επιτέθηκαν ή ήταν η αιτία που τα αναστάτωσε. Το κουδούνι ακουγόταν για αρκετή ώρα ώσπου κάποια στιγμή το μουλάρι έφτασε έξω από τη σκήτη. Το ουρλιαχτό τους έγινε θέμα συζήτησης σε όλες τις παρέες που έμεναν ακόμη έξω από τα δωμάτιά τους και ο καθένας εξιστορούσε και μια περιπέτεια σχετική με διάφορα αγρίμια του βουνού και κυρίως με τσακάλια. Είπαμε με το Χρύσανθο διάφορα αστεία σχετικά με το θέμα, απολαύσαμε για λίγο ακόμη τον έναστρο ουρανό και στις 22:30΄ αποφασίσαμε να πάμε να απλώσουμε, γιατί αύριο μας περίμενε πιο δύσκολη ημέρα! Συζητήσαμε για λίγο με το Χρήστο, ο οποίος δεν είχε κατασταλάξει τι θα έκανε. Ήταν ανάμεσα στο να πάει να μείνει στους Δανιηλαίους, αν τον δέχονταν λόγω των εργασιών, ή να πάει στη Μονή Ιβήρων παίρνοντας το ferryboat από τα Κατουνάκια. Όπως και να είχε το πράγμα θα έρχονταν μαζί μας την επομένη έως τους Δανιηλαίους και εκεί θα χώριζαν ο δρόμοι μας.
   Το βράδυ τα τσακάλια δε σταμάτησαν να ουρλιάζουν και μάλιστα γύρω στις 3 τα ξημερώματα που ξύπνησα να πιω νερό τα άκουσα σχεδόν έξω από την αυλή της Σκήτης. Το ίδιο συνέβη και στις 5 το πρωί, γεγονός που έκανε το Χρύσανθο να πεταχτεί από το κρεβάτι του και να πάει στο μπαλόνι μήπως και τα δει. Το πρωί που ξεκινήσαμε για τη Σκήτη της Αγίας Τριάδας (Καυσοκαλύβια) είδαμε τα ίχνη τους μέχρι και τη βρύση που είναι 3΄ από την είσοδο στο Κυριακό.

2η ημέρα, 30η Αυγούστου

Αγία Άννα προς Δανιηλαίους
Στάθης και Χρύσανθος

Στάθης και Χρήστος Σαλλής

  Η αντίστροφη πορεία προς τους Δανιηλαίους ήταν πολύ εύκολη, γιατί και δροσιά είχε - ήταν 8 η ώρα το πρωί - και είχαμε ξεκουραστεί αρκετά. Περάσαμε τη Σκήτη της Μικρής Αγίας Άννας και σε λιγότερο από 1 ώρα φθάσαμε στον πρώτο σταθμό μας, από όπου θα αλλάζαμε πορεία προς τα ΒΔ αρχικά και μετά προς τα ΝΔ. Χαιρετήσαμε το Χρίστο, πήραμε ακόμη λίγο νερό και 2-3 ντομάτες που μας έδωσε ο μοναχός που πότιζε το λαχανόκηπο και αρχίσαμε και πάλι να ανηφορίζουμε με πρώτο στόχο τον Άγιο Βασίλειο.

Προς περιοχή Σταυρού

 Η ανάβαση ήταν ομαλή και προχωρούσαμε χωρίς κανένα πρόβλημα εκτός από αυτό της σήμανσης που έλειπε σε διασταυρώσεις του μονοπατιού, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να παίρνουμε συχνά λάθος μονοπάτι και να χάνουμε χρόνο. Δέντρα και θάμνοι μας πρόσφεραν τη σκιά του, ενώ κάποια αγριολούλουδα, όπως κρόκοι και κυκλάμινα, στόλιζαν το πέρασμα και ομόρφυναν τη διαδρομή. Στον Άγιο Βασίλειο ρωτήσαμε ένα μοναχό, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι σε 20΄ φτάναμε στην περιοχή του Σταυρού. Είναι το σημείο όπου ενώνονται τρία μονοπάτια, αυτό που έρχεται από Άγιο Βασίλειο, αυτό που έρχεται από Μεγίστη Λαύρα και πηγαίνει προς τη Σκήτη της Αγίας Άννας και αυτό που οδηγεί προς την Παναγιά και την κορυφή του Άθω.

Λουλούδι κρόκου ομορφαίνει τη διαδρομή

'Όντως σε 20΄, αφού περάσαμε το σημείο που οδηγεί στον Προφήτη Ηλία, 880 μ., φτάσαμε και τρέξαμε να δροσιστούμε στη βρύση που υπήρχε 10 μέτρα δεξιά όπως ανεβαίναμε. Το τοπίο εδώ ήταν ήρεμο και διάφορα πουλάκια πετούσαν ένα γύρω κάνοντας μπάνιο στο νερό που κυλούσε στο χώμα. Καθίσαμε και κολατσίσαμε με ψωμί, ντομάτες και ελιές, ένα κολατσιό νοστιμότατο. 15΄ λεπτά διάλειμμα ήταν αρκετά για ξεκούραση. Σηκωθήκαμε και συνεχίσαμε με κατεύθυνση προς τη Μεγίστης Λαύρας και επόμενο στόχο την Κερασιά (θα περνούσαμε πιο ψηλά από το σημείο που βρίσκεται). Το μονοπάτι ήταν κατηφορικό και έκανε ένα πολύ μεγάλο γύρω περνώντας δύο ρέματα, έως ότου φτάσαμε στο σημείο που άρχισε να κατηφορίζει αρκετά, σημάδι ότι πλησιάζαμε. Πάντως δε φαινόταν τίποτε στον ορίζοντα, όσον αφορά τη σκήτη. Το μονοπάτι ήταν μέσα σε μια ρεματιά με τεράστια βράχια και έδειχνε να ήταν αρκετά μακρύ. Είχαν περάσει περίπου 3 ώρες και 30΄ από τη στιγμή που φύγαμε από τους Δανιηλαίους και είχαμε άλλη μισή ώρα. Όταν σε μια στροφή φάνηκαν κάποια κτίσματα της σκήτης, αναθαρρήσαμε. Ταχύναμε το βήμα μας και λόγο πριν τις 2 το μεσημέρι ήμασταν στο Κυριακό. Κατά τη διάρκεια της πορείας μας ένα από τα θέματα της συζήτησης μας ήταν τι θα κάμναμε στην περίπτωση που δεν ερχόταν το ferryboat στον αρσανά της σκήτης, όπως μας είχε φοβίσει ο μοναχός με τον οποίο είχα μιλήσει στο τηλέφωνο για να εξασφαλίσω φιλοξενία.

Η πρώτη εικόνα που είδαμε της Σκήτης της Αγία Τριάδας

Μοιάζει να φτάνουμε, επιτέλους

Πρώτη κρυάδα... Ο δικαίος (τίτλος που έχει ο μοναχός σκητών που είναι επιφορτισμένος για τη φιλοξενία των προσκυνητών) έλειπε ή κοιμόταν και ένας πολίτης που μας είδε προθυμοποιήθηκε να τον φωνάξει. Μας είπε, μάλιστα, ότι ήταν και λίγο παράξενος. Εμείς δε δώσαμε σημασία... Πήγαμε στο μπαλκόνι και απολαμβάναμε τη θέα ξεκουράζοντας συγχρόνως και τα πόδια μας μετά από μια τέτοια κατάβαση που είχε κρατήσει περίπου 1 ώρα και κάτι. Σε λίγο φάνηκε ο δικαίος, ένας ψηλόλιγνος καλόγερος γύρω στα 50 και μας κέρασε τσίπουρο (εξαιρετικό) και λουκούμια. 5΄ αργότερα ήρθαν άλλοι τρεις, ένας πολίτης, ένας που το έπαιζε καλόγερος και ένας που ήταν δόκιμος καλόγερος στη Μονή Σταυρονικήτα και είχε έρθει εκεί να βρει κελί να μονάσει. Το όνομά του Σπύρος με καταγωγή από το Μεσσολόγγι. Η υποδοχή του δικαίου προς τον πολίτη δε μας άφησε καλές εντυπώσεις. Του έβαλε λίγο πολύ τις φωνές που ήρθε χωρίς να τηλεφωνήσει και, κατά τα λεγόμενά του, θα του δημιουργούσε πρόβλημα. Το ύφος του ανάρμοστο τελείως! Αφού τους κέρασε κι αυτούς , μας οδήγησε στο δωμάτιο όπου θα μέναμε για το βράδυ. Άλλη μια κρυάδα... Ενώ υπήρχαν στο ισόγειο αλλά και στο 1ο υπόγειο δωμάτια καινούργια, μας κατέβασε στο 2ο υπόγειο, ένα χώρο τελείως βρώμικο, ασκούπιστο, με βρώμικα όσο δε φαντάζεστε σεντόνια και μαξιλάρια και με καρφιά στα δοκάρια αντί για κρεμάστρες. Μεγαλύτερη απογοήτευση όταν άνοιξα την πόρτα της τουαλέτας... Καλύτερα να μην περιγράψω τι είδα εκεί μέσα...

Ναός καλύβης κάτω από το Κυριακό

 Ο Σπύρος είχε ρωτήσει το δικαίο και αυτός τον έστειλε να ρωτήσει κανένα δύο γέροντες αν θέλουν υποτακτικό. Σε λίγη ώρα επέστρεψε μάλλον απογοητευμένος, μιας και δε βρήκε θετικό το κλίμα. Συζητήσαμε για αρκετή ώρα μαζί του, για το πώς αποφάσισε να γίνει μοναχός, πώς αντέδρασε η οικογένειά του, αν έχει σχέσεις και επαφές μ' αυτή και πολλά και διάφορα. Από τη συζήτηση κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μάλλον δεν καταστάλαξε στο τι θέλει και πως είναι άτομο κάπως άβουλο. Ήθελε πολύ την παρέα μας και του άρεσε να συζητάει. Ώρες ώρες το βλέμμα και ο λογισμός του "ταξίδευε" ποιος ξέρει πού!

Η είσοδος του Κυριακού και καμπαναριό του 1898

Στις 5 η ώρα το απόγευμα ο δικαίος μας φώναξε για φαγητό, μακαρόνια με λίγη σάλτσα, μπόλικη ντοματοσαλάτα και παξιμάδια. Φάγαμε γρήγορα γρήγορα και βγήκαμε στην αυλή περιμένοντας να έρθει για ξενάγηση. Επειδή αργούσε τον ειδοποιήσαμε ότι τον περιμέναμε και εμφανίστηκε γύρω στις 6 η ώρα. Η ξενάγηση στο Κυριακό γρήγορη και μάλλον βαριεστημένη. Τέλος πάντων! 

Από αρσανά προς Σκήτη Αγίας Τριάδας

 Γύρω στις 7 είπαμε με το Χρύσανθο να κατέβουμε έως τον αρσανά, για να δούμε το μονοπάτι. Τι το θέλαμε... Γίναμε μούσκεμα στον ιδρώτα, άσε που είχαμε και μάχη με μια αλογόμυγα...

Φραπεδάκι στην αυλή του Κυριακού

 Επιστρέψαμε στην αυλή του Κυριακού και φωτογραφίσαμε την περιοχή. Γύρισε και ο Σπύρος και ο άλλος πολίτης (ο Χαλκιδικιώτης) και ανοίξαμε κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, έτσι για να περάσει η ώρα. Κάναμε και ένα φραπεδάκι και η ώρα κυλούσε ήρεμα, πολύυυυυυυ ήρεμα. 

Με το που βράδιασε περιμέναμε να ακούσουμε και πάλι τσακάλια, αντί γι' αυτά όμως ακούγαμε πέτρες να κατρακυλάνε στα αριστερά μας, στα ανατολικά, και ήχους ζώων που ,όπως μας εξήγησαν πολίτες που εργάζονταν εκεί, προέρχονταν από αγριογούρουνα... Δεν ακούστηκαν καθόλου τσακάλια. Στις 10 το βράδυ αποσυρθήκαμε για ύπνο. Το πρωί θα ξεκινούσμε το ταξίδι της επιστροφής.

 3η ημέρα, 31η Αυγούστου

Στις 7 το πρωί σηκωθήκαμε, πλυθήκαμε έξω στη βρύση (πού να μπούμε στην τουαλέτα!), ετοιμάσαμε τα σακίδιά μας και βγήκαμε στην αυλή να πιούμε ένα καφεδάκι. Κουβεντούλα έως τις 8 και κατόπιν, αφού ήρθε και ο Σπύρος, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε προς την αρσανά. Σε 15΄ φτάσαμε και άρχισε η αναμονή, η οποία και κράτησε πάρα πολύ, διότι το "Αγία Άννα" ήρθε με 40΄ καθυστέρηση. Χαλάλι του, φτάνει που ήρθε, γιατί αν δεν ερχόταν...

Προς τον αρσανά της Σκήτης Αγίας Τριάδας (Καυσοκαλύβια)

Ανεβαίνοντας στο ferryboat με περίμενε μια έκπληξη. Αντάμωσα τον Ιταλό που είχε ξεκινήει για την κορυφή του Άθω και για 1 ώρα περίπου συζητούσαμε για το τι τράβηξε μέχρι να φτάσει στην Παναγιά την πρώτη ημέρα και στην κορυφή τη δεύτερη. Το αποκορύφωμα, πέρα από τα μπερδέματα που είχε από την έλλειψη πινακίδων σε πολλές διασταυρώσεις, ήταν ότι δεν είδε τη βρύση στην περιοχή του Σταυρού (10 μέτρα δεξιότερα όπως ανέβηκε) και χρειάστηκε να φτάσει στην Παναγιά, 2 ώρες παραπάνω δηλαδή με εκείνη τη ζέστη, για να βρει νερό να ξεδιψάσει. Μου μίλησε για την επιθυμία του να ανεβεί στο Αραράτ την επόμενη χρονιά και μου ζήτησε πληροφορίες για τα βουνά της Βουλγαρίας. Εδώ χρειάστηκα τη βοήθεια του Χρύσανθου.

Στις 11:45΄ ήμασταν στη Δάφνη και εγώ πήγα να βγάλω τα εισιτήρια της επιστροφής, ενώ ο Χρύσανθος πήγε να αγοράσει κάτι παραγγελές που είχε από τα απέναντι μαγαζιά. Κατόπιν περάσαμε τον τελωνιακό έλεγχο (τι να σου πω έλεγχος!) και ανεβήκαμε στο ferryboat Άγιος Παντελεήμονας για Ουρανούπολη. Μπήκαμε στο σαλόνι και γιατί είχε ζέστη έξω αλλά και γιατί δεν είχαμε τι καινούριο να δούμε. 12: 10΄ το ferry αναχώρησε και περίπου στις 2 το μεσημέρι έπιασε Ουρανούπολη. Πήγαμε αμέσως στο πάρκιν (13,2 € το πάρκιν, καλή τιμή και σιγουριά για το αυτοκίνητο), φορτώσαμε και φύγαμε για πίσω έχοντας στο νου μας να βρούμε παραλία για καμιά βουτιά. Τρεις ημέρες είχαμε λουστεί στον ιδρώτα και χρειαζόμασταν μια δροσερή ανάπαυλα, πριν φτάσουμε στα σπίτια μας. .. Πράγματι έξω από την Ιερισσό σταματήσαμε σε μια ιδανική παραλία. Λίγος κοσμος και τα νερά της τιρκουάζ! Για 20΄ απολαύσαμε το μπάνιο και μετά και πάλι στο αυτοκίνητο για πίσω στη Θεσσαλονίκη αρχικά και μετά στην Κατερίνη. 4 και 45΄ περίπου στου Χρύσανθου και σε άλλη μια ώρα στην Κατερίνη.

Άλλη μια εξόρμηση των Ο.Υ.Σ.Τ. έλαβε αίσιο τέλος!