ΜΑΣΤΟΡΟΥΛΗ - ΚΛΕΦΤΟΒΡΥΣΗ - ΠΕΤΡΟΣΤΡΟΥΓΚΑ

    «Αυτοί που πήραν τα βουνά»

Βίντεο του Χρύσανθου

Όπως γίνεται συχνά, ο Γιάννης ο Μπε…. μου έκανε πρόταση για ορειβατική εξόρμηση στον Όλυμπο για το Σάββατο 17 Μαΐου. Η διαδρομή ήταν υπό συζήτηση και καταλήξαμε να πάμε από Μαστορούλη στην Πετρόστρουγκα, με ενδιάμεσο σταθμό την Κεφτόβρυση. Ειδοποίησα και τον Χρύσανθο, που δέχτηκε αμέσως την πρόσκληση. Θα ερχόταν και κάποιος από το Λιτόχωρο, ο Μιχ…ς.

Έλα όμως που ο καιρός είχε άλλη άποψη! Για το Σάββατο το απόγευμα προβλέπονταν έντονα καιρικά φαινόμενα στον Όλυμπο και έτσι η εξόρμηση αναβλήθηκε για 2 ημέρες. Θα την πραγματοποιούσαμε τη Δευτέρα 19 Μαΐου, μια ημέρα μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Έτσι και έγινε…

Στις 08:00 η ώρα ο Γιάννης ήταν στο σπίτι μου· ήδη είχε έρθει και ο Χρύσανθος από τη Θεσσαλονίκη και ο Μιχ…ς από το Λιτόχωρο. Μας τον γνώρισε  και ξεκινήσαμε για Βροντού, προς Αγία Κόρη. Περίπου 150 - 200 μέτρα μετά τη γέφυρα του ρέματος της Αγίας Τριάδας ακολουθήσαμε στα δεξιά μας το χωματόδρομο, ένα δασικό που οδηγεί κοντά στη βρύση του Μαστορούλη, και μετά από 30΄ περίπου, μία (1) ώρα και 10΄ συνολικά από το σπίτι μου, φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης της ανάβασης. Ήπιαμε από το δροσερότατο νερό της βρύσης, φωτογραφηθήκαμε, έτσι για να το θυμόμαστε, ρε αδερφέ, προμηθευτήκαμε νερό για τη διαδρομή και στις 09:20 ξεκινήσαμε.

Το μονοπάτι μετά τα πρώτα 10 μέτρα και για τα υπόλοιπα 100 περίπου δε φαινόταν από τα νεαρά πευκάκια και άλλου είδους δενδρύλλια λόγω της φυσικής αναδάσωσης. Μετά ήταν όλα κανονικά και με πολύ καλή και πυκνή σήμανση έως το τέλος- μη βιάζεστε, όμως, να βγάλετε συμπεράσματα, γιατί είναι νωρίς ακόμη! Η ανάβαση κυλούσε ομαλότατα με συζήτηση, βιντεοσκόπηση και φωτογραφίσεις κυρίως λουλουδιών και με σχόλια και αστεϊσμούς για την περίφημη σπηλιά του Γιαγκούλα, σπηλιά που μάλλον κανείς από τους νεότερους ορειβάτες αλλά και τσοπαναραίους δεν την έχει ανακαλύψει. Ο καιρός ιδανικός για ορειβασία, δηλαδή συννεφιά, η οποία όμως δεν εγκυμονεί κινδύνους για βροχή ή πιο επικίνδυνα φαινόμενα, και η θερμοκρασία κάπως χαμηλή. Σε όλη τη διαδρομή μας συντρόφευαν πουλιά, κυρίως κούκοι και σπίνοι.

  

Μετά τα 2/3 της διαδρομής προς Κλεφτόβρυση η κατάσταση άλλαξε και άρχισαν οι πρώτες δυσκολίες λόγω κλίσης. Αντέχαμε ακόμη και με γοργό βήμα φτάσαμε στις 11:00 στο διάσελο του Έλατου. Πήραμε μια ανάσα και κατόπιν ακολουθήσαμε το μονοπάτι στα αριστερά μας που θα μας έβγαζε στην Κλεφτόβρυση. Ο Γιάννης μας προειδοποίησε για τη δυσκολία της διαδρομής, η οποία, ενώ είναι σχετικά μικρή σε απόσταση, κρύβει δυσκολίες, διότι «πέφτει» απότομα, γεγονός που σημαίνει ότι θα έχουμε δύσκολη επιστροφή στον Έλατο. Στις 11:12 ήμασταν κάτω στην Κλεφτόβρυση.

 

Το τοπίο έδειχνε ότι δε δέχεται συχνά επισκέψεις. Το νερό έτρεχε από την πηγή μέσα από το βράχο παγωμένο παγωμένο και διασκορπίζονταν, γιατί τα αυτοσχέδια ξύλινα λούκια είχαν χαλάσει και δεν το οδηγούσαν στις ξύλινες κοπάνες. Ο Μιχ…ς βάλθηκε να διορθώσει την κατάσταση και με τη βοήθεια του Γιάννη και του Χρύσανθου σε λίγα λεπτά το νερό «μπήκε στο αυλάκι» και άρχισαν να γεμίζουν οι κοπάνες η μία μετά την άλλη. Εντωμεταξύ πλυθήκαμε, ήπιαμε, γεμίσαμε τα δοχεία μας με το ζήδωρον ύδωρ και αρχίσαμε την ανάβαση. Κοπιαστική υπόθεση, γιατί η απόσταση είναι μικρή αλλά η υψομετρική διαφορά μεγάλη με κλίση κοντά στο 20%. Επιστρέφοντας στο διάσελο του Έλατου κάναμε μια στάση για να τσιμπήσουμε κάτι και να τιμήσουμε το όνομα του συλλόγου μας με τσιπουράκι και στις 12:05 πήραμε το μονοπάτι για να φτάσουμε στον τελικό στόχο μας. Να φτάσουμε, είπα; Μάλλον λάθος θα έκανα…

Το μονοπάτι είναι σχετικά καινούριο και δεν έχει και πολύ σχέση με το παλιό που τραβερσάριζε και ανέβαινε ομαλά διασχίζοντας μεγαλύτερη απόσταση, χωρίς να έχει μεγάλη κλίση. Το παλιό μονοπάτι εννοώ, γιατί το νέο… άστα να πάνε! Ώρες ώρες νόμιζες ότι το χάραξαν έτσι, για να αποθαρρύνουν τους ορειβάτες να περνούν από εκεί! Τέλος πάντων… Με το τοπίο να μας αποζημιώνει για την κούραση και τα πουλιά και τα λουλούδια να απαλύνουν την ταλαιπωρία μας, αφού περάσαμε κάτω από την Παλιοκοπρίτσα και μετά ανάμεσα από Αλαταριά και Κόκκαλα αντικρίσαμε επιτέλους τα βράχια της Πετρόστρουγκας και αναθαρρήσαμε. Από τα Κόκκαλα έως την Πετρόστρουγκα πατήσαμε και λίγο χιόνι!

  

 

 

Στις 15:30 μπήκαμε στο καταφύγιο. Έπρεπε να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε, γιατί μάλλον δε θα προλαβαίναμε να επιστρέψουμε από εκεί που ανεβήκαμε. Το συζητήσαμε όλη η παρέα με το Μιχ… να επιμένει να αρχίσουμε αμέσως την κατάβαση από την ίδια διαδρομή, ενώ ο Γιάννης σκέφτηκε να κατέβουμε στην Κορομηλιά και να μας πάει το τζιπ του ο υπεύθυνος του καταφυγίου έως το αυτοκίνητο, στη βρύση Μαστορούλη. Μετά από τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του και αφού δέχτηκε να μας εξυπηρετήσει, να είναι καλά ο άνθρωπος, αποφασίσαμε να κατέβουμε στην Κορομηλιά. Φάγαμε κάτι πρόχειρα και στις 16:00 αρχίσαμε την κάθοδο.

Ήταν μια πορεία εύκολη που κράτησε 2 ώρες περίπου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το δάσος από οξιές με το έντονο πράσινο χρώμα του φυλλώματος των δέντρων που το έκανε να μοιάζει ψεύτικο. Αυτή η εικόνα ένα μήνα αργότερα με το γρασίδι να έχει μεγαλώσει και να συμπληρώνει το τοπίο γίνεται μαγική!

  

Στις 18:00 ήμασταν στο καταφύγιο και μισή ώρα αργότερα ή και λίγο παραπάνω, αφού συζητήσαμε με τον υπεύθυνο του καταφυγίου, τον Δημήτρη, και απολαύσαμε τη θέα προς τον Θερμαϊκό με το βλέμμα μας να ανταμώνεται με την κορυφή του Άθω, φορτώσαμε τα σακίδια μας και κινήσαμε για πίσω.

Περίπου 19:10 μας άφησαν στο ορειβατικό περίπτερο της Βροντούς και συνέχισαν ο Δημήτρης και ο Γιάννης για του Μαστορούλη. Όση ώρα περιμέναμε μας περικύκλωσαν περίπου 15 σκυλιά με φλικέ3ς διαθέσεις και με το βλέμμα τους να παρακαλά για λίγο φαγητό. Μέχρι ελιές και μήλο έφαγαν!

20:05 επέστρεψαν και τα δύο αυτοκίνητα. Ευχαριστήσαμε τον Δημήτρη, ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο του Γιάννη και φύγαμε για Λιτόχωρο, για να αφήσουμε τον Μιχ… και να πάρει το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη ο Χρύσανθος. Τα χρονικά περιθώρια πολύ στενά, αλλά τελικά προλάβαμε το λεωφορείο την ώρα που ήρθε στο σταθμό του ΚΤΕΛ. Όλα καλά!

Επιστρέψαμε στην Κατερίνη περίπου στις 21:00 έχοντας κλείσει 13 ώρες! Ραντεβού στην επόμενη εξόρμηση! Έως τότε να είστε όλοι καλά!