Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018

Αραπλάκος, 6 Αυγούστου 2018

Από τον Ουρλιά στον Αραπλάκο
  
   
  Ήταν Ιούνιος του 2011 όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά το ρέμα του Αραπλάκου με τη συντροφιά και καθοδήγηση του Γιάννη του Μπεϊνά. Μετά το σχολείο και ενώ επικρατούσε σχεδόν καύσωνας απολαύσαμε τη δροσιά του ρέματος στις βάθρες και τους καταρράκτες που σχηματίζονται. Από τότε δεν ξαναπήγα... και, όποτε το ανέφερα στους Ο.Υ.Σ.Τ., πάντα σκεφτόμασταν πότε θα τους πάω να το γνωρίσουν. Άργησε αρκετά χρόνια!
   Επτά χρόνια αργότερα, λοιπόν, ορίστηκε η ημέρα αυτή. 6 Αυγούστου του 2018 και ένα μέρος των  Ο.Υ.Σ.Τ., παλαιών μελών και νέων, στο σύνολο 5 άτομα (Θόδωρος, Νίκος, Παναγιώτης, Στάθης και Χρύσανθος), επισκεφθήκαμε το ρέμα του Αραπλάκου. Η προσέγγιση έγινε από την Αγία Κόρη, επειδή ήξερα ότι δεν έχει πολύ περπάτημα στο ίδιο το ρέμα, από την οποία απέχει περίπου 2 χιλιόμετρα.
Χάρτης στην Αγία Κόρη
   Αφορμή για να πάμε από την Αγία Κόρη στάθηκε μια επίσκεψη με μαθητές του σχολείου όπου εργάζομαι στην περιοχή, οπότε και είδα μια πινακίδα που ενημέρωνε για τη διαδρομή αυτή. Αφού κατεβήκαμε τα 73 σκαλοπάτια που οδηγούν στην Αγία Κόρη προχωρήσαμε αριστερά και ανηφορίσαμε στο μονοπάτι. Λίγο αργότερα συναντήσαμε την πινακίδα...
και ακολουθήσαμε την πορεία που μας έδειχνε. Το μονοπάτι στην αρχή ευδιάκριτο και εύκολο, σκεπασμένο από δέντρα που μας πρόσφεραν τον καλοδεχούμενο ίσκιο τους. Το τονίζω αυτό διότι σε 10'-12'  το σκιασμένο μονοπάτι σχεδόν χάθηκε και βαδίζαμε κάτω από τις ακτίνες του ήλιου με πορεία ελαφρώς δεξιά μας κάπως κατηφορική. Σε πολύ λίγο το μονοπάτι τελείωσε και βγήκαμε στον χωματόδρομο που έρχεται από Βροντού και μπροστά μας αντικρίσαμε μια βρύση με τρεχούμενο νερό και μεγάλη γούρνα.
   Πήραμε τον χωματόδρομο στα δεξιά μας και σε λίγα λεπτά, έχοντας συναντήσει ένα τζιπάκι με έλληνα οδηγό βουνού και τουρίστες μάλλον ανατολικούς, φτάσαμε στη Δέση Αράπη, το σημείο όπου υπάρχει ένα είδος μικρού φράγματος με το οποίο συγκεντρώνουν τα νερά του ρέματος.
   Στα αριστερά μας ήταν ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στη μνήμη του Ηλία Ξηρομερίτη, του προέδρου του ΕΟΣ Καρίτσας, ο οποίος, λόγω της μεγάλης αγάπης του για το βουνό, έχασε τη ζωή του 2-3 ημέρες πριν την πρώτη επίσκεψή μου στο ρέμα αυτό τον Ιούνιο του 2011 στην προσπάθειά του να ανοίξει μονοπάτι στην περιοχή καταμεσήμερο... Ας αναπαύεται η ψυχή του!
   Εκεί συναντήσαμε τον παρακάτω χάρτη...
 
 και ανηφορίσαμε στα αριστερά. Το μονοπάτι στην αρχή είναι ευδιάκριτο και ακολουθεί την αριστερή πλευρά της ράχης, αλλά σε λίγα λεπτά θέλει προσοχή. Κάπου ίσως χάνεται ή οδηγεί αλλού αν το  ακολουθήσει κανείς συνεχώς στην αριστερή πλευρά της ράχης. Εμείς περάσαμε από την αριστερά πλευρά  στη δεξιά και σχεδόν αμέσως φάνηκε μπροστά μας το μονοπάτι και είχαμε θέα σε όλο το ρέμα σχεδόν.
   Βγάλαμε φωτογραφίες και ξεκινήσαμε για τον καταρράκτη στον οποίο θα απολαμβάναμε το δροσερό μπανάκι μας. Στο μεταξύ μάς έφτασε και η παρέα με τον έλληνα οδηγό και τους τουρίστες και μπήκαν μπροστά μας.

   Το μονοπάτι σκεπασμένο από τα κλαδιά δέντρων που μας πρόσφεραν τον ίσκιο του και σε αρκετά σημεία κρέμονταν από επάνω μας σχεδόν ώριμοι καρποί κρανιάς.


   Αφού περάσαμε το πρώτο εμφανές κατέβασμα προς το ρέμα σε λίγο κατεβήκαμε από το δεύτερο και φτάσαμε στο σημείο  όπου ένας μεγαλούτσικος καταρράκτης σκάει τα νερά του και έχει δημιουργήσει μια αρκετά μεγάλη και βαθιά βάθρα. Το όλο σκηνικό θυμίζει κάπως τον καταρράκτη του Κόκκινου Βράχου στον Ορλιά...
   Είχε φτάσει ήδη στο σημείο και η άλλη παρέα και ετοιμάζονταν να κατέβουν το ρέμα μέσω αυτού. Στολές για το κρύο, λίγες οδηγίες και... έτοιμες και έτοιμοι!
   Κι εμείς δεν περιμέναμε πολύ. Ετοιμαστήκαμε και αρχίσαμε δειλά δειλά στην αρχή τις βουτιές και το μπάνιο... Κρύο το νερό, παράπονο δεν είχαμε! Πρώτος ο Παναγιώτης, μετά ο Θόδωρος κι εγώ και στο τέλος ο Χρύσανθος, ο οποίος έβγαζε φωτογραφίες...
 
   Εντωμεταξύ άρχισε και η περιπέτεια της άλλης ομάδας...

   Μετά το μπάνιο πήραμε το μονοπάτι προς τα πίσω και το κατεβήκαμε στην πρώτη κατεβασιά. Εκεί θα στήναμε το "τραπέζι" των Ο.Υ.Σ.Τ.  Μην επαναλαμβάνομαι λέγοντας τι περιλαμβάνει... Χρύσανθος γαρ! Μόνο που... λόγω της πρώτης φοράς του στο ρέμα αυτό δεν είχε αποθηκευμένο τσίπουρο, κάτι, βέβαια, που το φρόντισε για την επόμενη επίσκεψη...

    Και μετά το φαγητό και τις πόζες ένα καφεδάκι υπό τη σκιά των δέντρων και το νανούρισμα του ρέματος... ένα ελληνικό καφεδάκι ήταν ό,τι πρέπει!
 
    Ανεπανάληπτος ο αρχηγός!
    Και μετά από περίπου 5 ώρες στην αγκαλιά της φύσης... η επιστροφή! Γι'  αυτή δεν έχω να γράψω κάτι παραπάνω... Έως την επόμενη φορά!














Δευτέρα 2 Απριλίου 2018

Ανδρέας Ρίτζος, εικόνα με το μονόγραμμα JHS. Δεύτερο Μισό του 15ου αιώνα

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2017

 ΕΥΧΕΣ!


Για όλους τους "Ορειβ(γ)άτες"...

Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017

Στην αγκαλιά του μυθικού Ολύμπου

   Μια παρέα καθηγητριών και καθηγητών του 2ου ΓΕΛ Κατερίνης (κρίμα που δεν ακολούθησαν περισσότεροι) μετά των συζύγων στην αγκαλιά του μυθικού Ολύμπου απολαύσαμε καταπληκτικές εικόνες, ήχους και μυρωδιές, δώρο του βουνού...
    Η εξόρμηση-πεζοπορία αυτή (Μονή Αγίου Διονυσίου -παλιό μοναστήρι-, Πριόνια, 10΄ ανάβαση για όσους θέλουν, επιστροφή στο μοναστήρι και Αγίασμα) είχε σχεδιαστεί να πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο του 2017, αλλά λόγω κακοκαιρίας αναβλήθηκε, οπότε με το νέο σχολικό έτος, και αφού μπήκαμε σε κανονικούς ρυθμούς,  ήρθε ο καιρός να γίνει πραγματικότητα.
    Ραντεβού στην είσοδο του σχολείου στις 08:30΄. Τελικά δώσαμε το παρόν 9, Στάθης, Βάσω, Τάκης, Μαρίνα, Σάκης, Κική, Νίκος, Ευτέρπη, Βιβή, ενώ θα ερχόταν και ένα ακόμη άτομο στο καταφύγιο του Σταυρού, στο φαγητό, η Έφη. Για αρχή, καλά είναι!
    Φτάσαμε στο μοναστήρι ακολουθώντας αρχικά την εθνική οδό και κατόπιν τον φιδωτό και ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στην καρδιά του Ολύμπου. Η διαδρομή με το αυτοκίνητο μας προϊδέαζε για το τι θα επακολουθούσε σε σχέση με τα χρώματα. Περίπου στις 09:30΄ φτάσαμε στο μοναστήρι και πέντε λεπτά αργότερα ξεκινήσαμε να συναντήσουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στη θέση Πριόνια. Ο καθένας με τις δικές του προσδοκίες... οι περισσότεροι αρχάριοι "ορειΓάτες"...


 

   Η πορεία έχει μήκος περίπου 5 χιλιόμετρα έως τα Πριόνια με υψομετρική διαφορά 225 μέτρα. Μη σας γελά αυτό, γιατί ανεβοκατεβήκαμε υψομετρικά 866 μέτρα! 




   Το μονοπάτι σε πολύ μεγάλο μέρος του ήταν στρωμένο με φύλλα οξιάς σε διάφορες αποχρώσεις του καφέ κυρίως και ο χαρακτηριστικός τους ήχος μας συνόδευε σε όλο σχεδόν το μήκος της διαδρομής.


 

 
    Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τη χρωματική παλλέτα της φύσης και πώς να νιώσει την παραμικρή κούραση, όταν δεν προλαβαίνει καν να σκεφτεί ότι αισθάνεται κούραση, την ώρα που απολαμβάνει τη μαγευτική φύση!


  









  

Κι αν σκύψεις να δεις τη γης από κοντά, σε ανταμείβουν μια χούφτα κυκλάμινα!
Κυκλάμινο, κυκλάμινο
στου βράχου(!) τη σ
χισμάδα,
πού βρίσκεις χρώματα κι ανθείς,
πού μύρο και μυρίζεις!

  Το χαλαζοπράσινο των νερών δίνει επίσης το παρόν. Βέβαια δεν είναι τόσο θελκτικό όσο το καλοκαίρι, αλλά η θέα του είναι πάντα ελκυστική! Λίγα λεπτά της ώρας από το ξεκίνημα,  στα αριστερά μας, είδαμε μια ακόμη από τις ομορφιές... τους δίδυμους καταρράκτες, μικρούς μεν αλλά πανέμορφους, μια εικόνα που για τους γνώστες του Βόρειου κυρίως Όλυμπου είναι πολύ γνώριμη!
 

  

 
 

   
    Η παρέα συνέχισε την ανάβαση με κέφι και πειράγματα...
   Σε 1 ώρα και 20΄ φτάσαμε στα Πριόνια. Πέντε από εμάς συνεχίσαμε λίγο πιο ψηλά, για να δώσουμε στους υπόλοιπους τέσσερις τον χρόνο να απολαύσουν έναν καφέ ή ένα τσάι στην βεράντα του καταστήματος.
 
   Μετά από περίπου 25΄ επιστρέψαμε οι πέντε και όλοι μαζί πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής (το ίδιο είναι).  Το κατέβασμα το κάναμε σε πολύ λιγότερο χρόνο, 1 ώρα και 5΄ περίπου. Αυτός ο χρόνος έως το μονα-στήρι.
       Και το γράφω αυτό, διότι αποφασίσαμε να πάμε και έως το Αγίασμα, περίπου 35΄-40΄ πάνε έλα, όχι και τόσο εύκολο ως διαδρομή μετά από το ανεβοκατέβασμα έως τα Πριόνια και πίσω! Την κάναμε κι αυτή τη διαδρομή... Φτάνοντας στο Αγίασμα δεχτήκαμε τηλεφώνημα από την Έφη, η οποία αδημονούσε να μας συνα-ντήσει στο καταφύγιο του Σταυρού. Δώσαμε ραντεβού εκεί στις 14:10΄.
    Ανηφορίσαμε από το Αγίασμα, επιστρέψαμε στα αυτοκίνητα μετά από ένα σύντομο προσκύνημα και στο μοναστήρι και φύγαμε για τον Σταυρό. Είχαμε διανύσει αισίως 12,620 χιλιόμετρα. Δεν είναι και λίγα, έεε!
 
     Φτάσαμε ταυτόχρονα με την Έφη. Τα υπόλοιπα δεν τα αφηγούμαι για ευνόητους λόγους (έτσι, Θανάση!)...


Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

Ένα διήμερο στην αγκαλιά του Βόρειου Ολύμπου



17 και 18 Αυγούστου 2017
Ένα διήμερο στην αγκαλιά του Βόρειου Ολύμπου


   Ένα τηλεφώνημα από τον Χρύσανθο λίγες ημέρες πριν και μια πρόσκληση για μια βόλτα στον Όλυμπο για μπάνιο ήταν αρκετά για να κλείσουμε το ραντεβού για την Πέμπτη 17 Αυγούστου στις 09:00. Θα είχε για παρέα 3 άτομα από Θεσσαλονίκη κι εγώ τον Νίκο.
   Πέμπτη πρωί, λοιπόν, στις 09:00 γνώρισα τα 2 νέα άτομα, τον Νίκο και τον Παναγιώτη ( το τρίτο, τον Πέτρο, το γνώριζα ήδη). Συνεννοηθήκαμε να βρεθούμε στον Άγιο Κωνσταντίνο, γιατί εγώ θα περνούσα να πάρω τον Νίκο τον «Κατερινιώτη».
   Στις 09:45 με τον Νίκο ανηφορίζαμε το μονοπάτι προς Κόκκινο Βράχο. Είδαμε τα αυτοκίνητα της παρέας αλλά κανένα ίχνος τους... οπότε υποθέσαμε ότι είχαν προχωρήσει και θα τους προφταίναμε... 
   5΄ αργότερα ακούστηκε η φωνή του Χρύσανθου να μας καλεί. Είχανε πάει στον πρώτο καταρράκτη και, όταν μας άκουσε να μιλάμε όντας πάνω από αυτούς, μας κάλεσε με το «φωναχτό» του. Τους περιμέναμε, σύστησα στον Νίκο τους τρεις νέους γι’ αυτόν και συνεχίσαμε.


   Ευχάριστη παρέα, αστειάκια, περπάτημα στη σκιά και μετά από μια στάση στην πηγή «ΙΤΑΜΟΣ» που είναι στα 2/5 της διαδρομής ως τον Κόκκινο Βράχο σε 1 ώρα περίπου φτάσαμε στο πλάτωμα πριν τον καταρράκτη.
   Πρώτη μας κίνηση να αφήσουμε κάτω τα σαμάρια και να ψάξουμε για το τσίπουρο και το ουίσκι που ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ είχε κρύψει εκεί γύρω. Μια ευχάριστη είδηση (το τσίπουρο βρέθηκε) και μια δυσάρεστη (από το ουίσκι βρήκαμε μόνο τις σακούλες και τα κουτιά... το περιεχόμενο μας το είχαν κλέψει... τι να πει κανείς!).



   Αφού προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι συνέβη και βρήκαμε μια εξήγηση για το τι έγινε με το ουίσκι, ανηφορίσαμε προς τον καταρράκτη του Κόκκινου Βράχου και ο Χρύσανθος με τον Παναγιώτη έκαναν το πρώτο μπάνιο τους. Και λέω το πρώτο τους, γιατί σε λίγη ώρα φύγαμε και πήγαμε σε μια περιοχή γνωστή ως «Παραλία του Στάθη». 


   Εκεί ήμασταν μόνο εμείς της παρέας. Σειρά μου να δροσιστώ στα νερά της παραλίας μου, στις βάθρες τις ιδιωτικές. Ακολούθησε ο Παναγιώτης και ο Χρύσανθος που το χάρηκαν.
Ακολούθησε το καθιερωμένο τσιμπούσι με τα τσιπουράκι να έχει παγώσει στα νερά του Ουρλιά. Και όχι μόνο... γλυκάκι, ανέκδοτα, γέλια, ανεμελιά, δροσιά, καφεδάκι... πολλά θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;






   Η παρέα από Θεσσαλονίκη ήδη σχεδίαζε τι θα κάνει από εδώ και πέρα. Επιστροφή στα αυτοκίνητα, αλλαγή ρέματος (Παπά Ρέμα), Αγία Τριάδα, καταφύγιο «Κρεβάτια» και... Κι εκεί που κάνανε όνειρα για το αύριο ακούστηκε ένα μπλουμ. Τι ήταν; Ο Νίκος από Θεσσαλονίκη θέλησε να πλύνει το μπρίκι του καφέ και γλίστρησε... Καλό του έκανε, δροσερό και καθαρό νερό ήταν...

   Ακολουθεί αφήγηση του Χρύσανθου...
   Μετά τον ΟΡΛΙΑ συνεχίσαμε για το ΡΕΜΑ του ΠΑΠΑ. Μια στάση στην Αγία Κόρη για νερό και συνεχίζουμε με δυο αυτοκίνητα στο Καταφύγιο ΚΡΕΒΒΑΤΙΑ. Βρήκαμε εκεί τον Γιάννη τον ΤΣΙΜΗΤΡΗ. Είχε εκεί άλλα 6 άτομα για ανάβαση ΜΠΑΡΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΥΣΩΝ. Πολύ ωραίο το βραδινό μας με καλούς μεζέδες, κρασάκι και καλή συζήτηση μέχρι αργά το βράδυ. Την άλλη μέρα 8 το πρωί κατεβήκαμε σε 1+15΄ κάτω στο ΡΕΜΑ του ΠΑΠΑ. Εκεί στις βάθρες ήπιαμε το κρασί. Πολύ καλό το νερό και πολύ ώρα μπάνιο εγώ ανέβηκα προς τα πάνω στο ΡΕΜΑ στο φαράγγι των καταρρακτών. Survivor...