Ευχές

 ΕΥΧΕΣ!

Για όλους τους "Ορειβ(γ)άτες"...

Στην αγκαλιά του μυθικού Ολύμπου

   Μια παρέα καθηγητριών και καθηγητών του 2ου ΓΕΛ Κατερίνης (κρίμα που δεν ακολούθησαν περισσότεροι) μετά των συζύγων στην αγκαλιά του μυθικού Ολύμπου απολαύσαμε καταπληκτικές εικόνες, ήχους και μυρωδιές, δώρο του βουνού...

    Η εξόρμηση-πεζοπορία αυτή (Μονή Αγίου Διονυσίου -παλιό μοναστήρι-, Πριόνια, 10΄ ανάβαση για όσους θέλουν, επιστροφή στο μοναστήρι και Αγίασμα) είχε σχεδιαστεί να πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο του 2017, αλλά λόγω κακοκαιρίας αναβλήθηκε, οπότε με το νέο σχολικό έτος, και αφού μπήκαμε σε κανονικούς ρυθμούς,  ήρθε ο καιρός να γίνει πραγματικότητα.

    Ραντεβού στην είσοδο του σχολείου στις 08:30΄. Τελικά δώσαμε το παρόν 9, Στάθης, Βάσω, Τάκης, Μαρίνα, Σάκης, Κική, Νίκος, Ευτέρπη, Βιβή, ενώ θα ερχόταν και ένα ακόμη άτομο στο καταφύγιο του Σταυρού, στο φαγητό, η Έφη. Για αρχή, καλά είναι!

    Φτάσαμε στο μοναστήρι ακολουθώντας αρχικά την εθνική οδό και κατόπιν τον φιδωτό και ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στην καρδιά του Ολύμπου. Η διαδρομή με το αυτοκίνητο μας προϊδέαζε για το τι θα επακολουθούσε σε σχέση με τα χρώματα. Περίπου στις 09:30΄ φτάσαμε στο μοναστήρι και πέντε λεπτά αργότερα ξεκινήσαμε να συναντήσουμε το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στη θέση Πριόνια. Ο καθένας με τις δικές του προσδοκίες... οι περισσότεροι αρχάριοι "ορειΓάτες"...

 

   Η πορεία έχει μήκος περίπου 5 χιλιόμετρα έως τα Πριόνια με υψομετρική διαφορά 225 μέτρα. Μη σας γελά αυτό, γιατί ανεβοκατεβήκαμε υψομετρικά 866 μέτρα! 

 

   Το μονοπάτι σε πολύ μεγάλο μέρος του ήταν στρωμένο με φύλλα οξιάς σε διάφορες αποχρώσεις του καφέ κυρίως και ο χαρακτηριστικός τους ήχος μας συνόδευε σε όλο σχεδόν το μήκος της διαδρομής.

 

 

    Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τη χρωματική παλλέτα της φύσης και πώς να νιώσει την παραμικρή κούραση, όταν δεν προλαβαίνει καν να σκεφτεί ότι αισθάνεται κούραση, την ώρα που απολαμβάνει τη μαγευτική φύση!

  









  

Κι αν σκύψεις να δεις τη γης από κοντά, σε ανταμείβουν μια χούφτα κυκλάμινα!

Κυκλάμινο, κυκλάμινο
στου βράχου(!) τη σχισμάδα,

πού βρίσκεις χρώματα κι ανθείς,
πού μύρο και μυρίζεις!

  Το χαλαζοπράσινο των νερών δίνει επίσης το παρόν. Βέβαια δεν είναι τόσο θελκτικό όσο το καλοκαίρι, αλλά η θέα του είναι πάντα ελκυστική! Λίγα λεπτά της ώρας από το ξεκίνημα,  στα αριστερά μας, είδαμε μια ακόμη από τις ομορφιές... τους δίδυμους καταρράκτες, μικρούς μεν αλλά πανέμορφους, μια εικόνα που για τους γνώστες του Βόρειου κυρίως Όλυμπου είναι πολύ γνώριμη!

 

  

 

 

   
    Η παρέα συνέχισε την ανάβαση με κέφι και πειράγματα...

   Σε 1 ώρα και 20΄ φτάσαμε στα Πριόνια. Πέντε από εμάς συνεχίσαμε λίγο πιο ψηλά, για να δώσουμε στους υπόλοιπους τέσσερις τον χρόνο να απολαύσουν έναν καφέ ή ένα τσάι στην βεράντα του καταστήματος.

 

   Μετά από περίπου 25΄ επιστρέψαμε οι πέντε και όλοι μαζί πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής (το ίδιο είναι).  Το κατέβασμα το κάναμε σε πολύ λιγότερο χρόνο, 1 ώρα και 5΄ περίπου. Αυτός ο χρόνος έως το μονα-στήρι.

       Και το γράφω αυτό, διότι αποφασίσαμε να πάμε και έως το Αγίασμα, περίπου 35΄-40΄ πάνε έλα, όχι και τόσο εύκολο ως διαδρομή μετά από το ανεβοκατέβασμα έως τα Πριόνια και πίσω! Την κάναμε κι αυτή τη διαδρομή... Φτάνοντας στο Αγίασμα δεχτήκαμε τηλεφώνημα από την Έφη, η οποία αδημονούσε να μας συνα-ντήσει στο καταφύγιο του Σταυρού. Δώσαμε ραντεβού εκεί στις 14:10΄.

    Ανηφορίσαμε από το Αγίασμα, επιστρέψαμε στα αυτοκίνητα μετά από ένα σύντομο προσκύνημα και στο μοναστήρι και φύγαμε για τον Σταυρό. Είχαμε διανύσει αισίως 12,620 χιλιόμετρα. Δεν είναι και λίγα, έεε!
 

     Φτάσαμε ταυτόχρονα με την Έφη. Τα υπόλοιπα δεν τα αφηγούμαι για ευνόητους λόγους (έτσι, Θανάση!)...

Ένα διήμερο στην αγκαλιά του Βόρειου Ολύμπου

17 και 18 Αυγούστου 2017

Ένα διήμερο στην αγκαλιά του Βόρειου Ολύμπου

   Ένα τηλεφώνημα από τον Χρύσανθο λίγες ημέρες πριν και μια πρόσκληση για μια βόλτα στον Όλυμπο για μπάνιο ήταν αρκετά για να κλείσουμε το ραντεβού για την Πέμπτη 17 Αυγούστου στις 09:00. Θα είχε για παρέα 3 άτομα από Θεσσαλονίκη κι εγώ τον Νίκο.

   Πέμπτη πρωί, λοιπόν, στις 09:00 γνώρισα τα 2 νέα άτομα, τον Νίκο και τον Παναγιώτη ( το τρίτο, τον Πέτρο, το γνώριζα ήδη). Συνεννοηθήκαμε να βρεθούμε στον Άγιο Κωνσταντίνο, γιατί εγώ θα περνούσα να πάρω τον Νίκο τον «Κατερινιώτη».

   Στις 09:45 με τον Νίκο ανηφορίζαμε το μονοπάτι προς Κόκκινο Βράχο. Είδαμε τα αυτοκίνητα της παρέας αλλά κανένα ίχνος τους... οπότε υποθέσαμε ότι είχαν προχωρήσει και θα τους προφταίναμε... 

   5΄ αργότερα ακούστηκε η φωνή του Χρύσανθου να μας καλεί. Είχανε πάει στον πρώτο καταρράκτη και, όταν μας άκουσε να μιλάμε όντας πάνω από αυτούς, μας κάλεσε με το «φωναχτό» του. Τους περιμέναμε, σύστησα στον Νίκο τους τρεις νέους γι’ αυτόν και συνεχίσαμε.

   Ευχάριστη παρέα, αστειάκια, περπάτημα στη σκιά και μετά από μια στάση στην πηγή «ΙΤΑΜΟΣ» που είναι στα 2/5 της διαδρομής ως τον Κόκκινο Βράχο σε 1 ώρα περίπου φτάσαμε στο πλάτωμα πριν τον καταρράκτη.

   Πρώτη μας κίνηση να αφήσουμε κάτω τα σαμάρια και να ψάξουμε για το τσίπουρο και το ουίσκι που ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ είχε κρύψει εκεί γύρω. Μια ευχάριστη είδηση (το τσίπουρο βρέθηκε) και μια δυσάρεστη (από το ουίσκι βρήκαμε μόνο τις σακούλες και τα κουτιά... το περιεχόμενο μας το είχαν κλέψει... τι να πει κανείς!).

   Αφού προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι συνέβη και βρήκαμε μια εξήγηση για το τι έγινε με το ουίσκι, ανηφορίσαμε προς τον καταρράκτη του Κόκκινου Βράχου και ο Χρύσανθος με τον Παναγιώτη έκαναν το πρώτο μπάνιο τους. Και λέω το πρώτο τους, γιατί σε λίγη ώρα φύγαμε και πήγαμε σε μια περιοχή γνωστή ως «Παραλία του Στάθη». 

   Εκεί ήμασταν μόνο εμείς της παρέας. Σειρά μου να δροσιστώ στα νερά της παραλίας μου, στις βάθρες τις ιδιωτικές. Ακολούθησε ο Παναγιώτης και ο Χρύσανθος που το χάρηκαν.

Ακολούθησε το καθιερωμένο τσιμπούσι με τα τσιπουράκι να έχει παγώσει στα νερά του Ουρλιά. Και όχι μόνο... γλυκάκι, ανέκδοτα, γέλια, ανεμελιά, δροσιά, καφεδάκι... πολλά θέλει ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

   Η παρέα από Θεσσαλονίκη ήδη σχεδίαζε τι θα κάνει από εδώ και πέρα. Επιστροφή στα αυτοκίνητα, αλλαγή ρέματος (Παπά Ρέμα), Αγία Τριάδα, καταφύγιο «Κρεβάτια» και... Κι εκεί που κάνανε όνειρα για το αύριο ακούστηκε ένα μπλουμ. Τι ήταν; Ο Νίκος από Θεσσαλονίκη θέλησε να πλύνει το μπρίκι του καφέ και γλίστρησε... Καλό του έκανε, δροσερό και καθαρό νερό ήταν...

   Ακολουθεί αφήγηση του Χρύσανθου...

   Μετά τον ΟΡΛΙΑ συνεχίσαμε για το ΡΕΜΑ του ΠΑΠΑ. Μια στάση στην Αγία Κόρη για νερό και συνεχίζουμε με δυο αυτοκίνητα στο Καταφύγιο ΚΡΕΒΒΑΤΙΑ. Βρήκαμε εκεί τον Γιάννη τον ΤΣΙΜΗΤΡΗ. Είχε εκεί άλλα 6 άτομα για ανάβαση ΜΠΑΡΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΜΟΥΣΩΝ. Πολύ ωραίο το βραδινό μας με καλούς μεζέδες, κρασάκι και καλή συζήτηση μέχρι αργά το βράδυ. Την άλλη μέρα 8 το πρωί κατεβήκαμε σε 1+15΄ κάτω στο ΡΕΜΑ του ΠΑΠΑ. Εκεί στις βάθρες ήπιαμε το κρασί. Πολύ καλό το νερό και πολύ ώρα μπάνιο εγώ ανέβηκα προς τα πάνω στο ΡΕΜΑ στο φαράγγι των καταρρακτών. Survivor...