10 Ιουνίου 2012
| Είμαστε επάνω και δεξιά |
Στο 1:33 έως 1:35 φαινόμαστε εγώ και ο Χρύσανθος πἀνω δεξιά...
Πριν από ένα μήνα, και περισσότερο ίσως, έλαβα ένα mail από το Δημήτρη Λ., το οποίο με ενημέρωνε για τη διοργάνωση του πρώτου δρόμου στο δάσος του Σέιχ-Σου από το Σύλλογο Δρομέων Υγείας Θεσσαλονίκης. Κάτι σκίρτησε μέσα μου...
Τη δεκαετία του '80 ως φοιτητής έτρεχα πολύ συχνά και αρκετά χιλιόμετρα στο περιαστικό δάσος της Θεσσαλονίκης. Το είχα ερωτευθεί. Για 3 δεκαετίες δε μου δόθηκε η ευκαιρία να το ξανακάνω, αλλά το μήνυμα αυτό ενεργοποίησε την επιθυμία μου να το δοκιμάσω. Και λέω να το δοκιμάσω, γιατί εδώ και τρία χρόνια έπαψα να τρέχω και αθλούμαι βαδίζοντας σε γρήγορο ρυθμό. Για ένα μήνα, λοιπόν, έκανα προπόνηση 2 φορές την εβδομάδα με μισή διαδρομή βάδισμα μισή διαδρομή τρέξιμο. Συνεννοήθηκα και με το Χρύσανθο, έναν από την παρέα μου που τρέχαμε μαζί στο δάσος, και αποφάσισα να λάβω μέρος στον αγώνα. Περίμενα με αγωνία μικρού παιδιού την ημέρα...
Το Σάββατο 9 Ιουνίου πήγα στη Θεσσαλονίκη και έμεινα στο σπίτι των γιων μου που σπουδάζουν. Μάλιστα για προπόνηση κάναμε με το Χρύσανθο μια βόλτα 14,5 χιλιομέτρων μέσα στην πόλη κουβεντιάζοντας για τα ανέμελα εκείνα χρόνια της δεκαετίας του '80. Μου άφησε να πάρω ένα από τα ποδήλατά του στο σπίτι μας , για να πάω την επομένη με αυτό στο δικό του, και δώσαμε ραντεβού για το πρωί της Κυριακής στις 07:45΄.
Ήμουν στην ώρα μου στο ραντεβού μου και βρήκα το Χρύσανθο να με περιμένει. Τακτοποίησε το ποδήλατο και ξεκινήσαμε. Φτάσαμε στο σημείο - Γέφυρα Περραιβού στην Τούμπα - και, αφού παρκάραμε, πήγαμε στο σημείο εκκίνησης. Γραφτήκαμε στους δρομείς που θα συμμετείχαν στην αγώνα των 4,5 χιλιομέτρων και περιμέναμε κάνοντας βόλτες εκεί γύρω. Συναντήσαμε το Δημήτρη Λ. και παλιούς γνώριμους από την ορειβασία, τον Παναγιώτη με τη μικρή του κόρη και το Μιχάλη με το γιο του. Γύρω μας αθλητές κάθε ηλικίας και των δύο φίλων προετοιμάζονταν...
Με μια μικρή καθυστέρηση 15΄ λεπτών - εδώ αξίζει να δώσω συγχαρητήρια στους διοργανωτές, διότι, παρά το ότι υπήρχε πάρα πολύ μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων, η καθυστέρηση ήταν σαν να μην υπήρξε - δόθηκε η εκκίνηση. Πρώτα ξεκίνησαν οι δρομείς του αγώνα των 16,5 χιλιομέτρων και μετά από 5΄ ακολουθήσαμε εμείς του μικρού αγώνα. Δε σας κρύβω ότι είχα μια μικρή αγωνία για τη διαδρομή και το πόσο ανηφορική θα ήταν, αλλά είχα δίπλα μου το Χρύσανθο και θα τρέχαμε μαζί χωρίς ανταγωνισμούς και τα παρόμοια. Θα απολαμβάναμε το τοπίο και θα τρέχαμε μέσα στα όριά μας.
Η διαδρομή ήταν ήπια ανηφορική και ακολουθούσε το δασικό δρόμο. Όσο ανεβαίναμε τόσο απλώνονταν μπροστά μας η Θεσσαλονίκη, οι ανατολικές συνοικίες της, και απέναντί μας στο βάθος του Θερμαϊκού ξεχώριζε η φιγούρα του Όλυμπου. Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα πρόβλημα παρά μόνο σε μια ζόρικη ανηφόρα 500 μέτρων. Τη μισή τη βγάλαμε βαδίζοντας, είναι η αλήθεια, αλλά δε νομίζω να την ανέβηκε κάποιος τρέχοντας. Ακολούθησαν 1.500 περίπου μέτρα κατηφόρας και συμπληρώνοντας κάτι λιγότερο από 5 χιλιόμετρα - εδώ δηλώνω ότι εμπιστεύομαι τη μέτρηση της απόστασης από τον αρχηγό, το Χρύσανθο - φτάσαμε στον τερματισμό σε κάτι λιγότερο από 39΄.
Πολύ καλή εμπειρία και απόδειξη στους εαυτούς μας ότι ακόμη "βαστάνε τα κότσια μας".
