Μια βόλτα στο άγνωστο...

Δευτέρα 4 Ιουνίου του 2012

   Με προτροπή του Νίκου διοργανώθηκε μια βόλτα στο βόρειο Όλυμπο με αφετηρία τον Άγιο Βασίλειο της Καρίτσας και προορισμό το άγνωστο, όπως αποδείχθηκε...

    Η συνεννόηση έγινε το βράδυ της Κυριακής και το ραντεβού ήταν για τις 08:30΄  της Δευτέρας, ημέρα που γιόρταζε η χριστιανοσύνη το Άγιο Πνεύμα. Πέντε άτομα θα βρισκόμασταν στο σπίτι του Νίκου και θα ξεκινούσαμε για Όλυμπο, εγώ, ο Νίκος, ο Κώστας, ο Θόδωρος και ο Δημήτρης. Παρά την κάποια ασυνεννοησία που προέκυψε με μένα βρεθήκαμε σχεδόν στην ώρα μας και ξεκινήσαμε... 

Η ομάδα χωρίς το φωτογράφο (αυτή είναι η μοίρα του) τον Κώστα!

    Σε λιγότερο από 30΄  λεπτά ήμασταν στο ξωκλήσι του Αγίου Βασιλείου και ξεκινήσαμε. Νόμιζα ότι θα πηγαίναμε για τον καταρράκτη του Κόκκινου Βράχου, αλλά "έπεσα έξω".

    Στις 09:10΄ ξεκινήσαμε την ανάβαση. Ο καιρός καλός με ηλιοφάνεια και αρκετή ζέστη. Τα πρώτα μέτρα ήταν κάπως κουραστικά, έως ότου συνηθίσουν τα πνευμόνια μας και ζεσταθούν κάπως οι μύες μας. Στο διάβα μας στρωμένα βότανα και λουλούδια του βουνού μας συντρόφευαν με τις μυρουδιές τους και τα φανταχτερά του χρώματα. Πολύχρωμες πεταλούδες πετούσαν από λουλούδι σε λουλούδι απολαμβάνοντας το νέκταρ τους.

   Μετά από 15΄ περίπου ακούσαμε στα αριστερά μας ήχο από τους καταρράκτες που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του ρέματος του Ουρλιά, δίπλα στον Άγιο Κωνσταντίνο με πρόσβαση από το Δίον.

   Συνεχίσαμε τον ανήφορο και στο μυαλό  μου είχα την εικόνα του καταρράκτη..., αλλά ο Νίκος είχε άλλα σχέδια. Όταν φτάσαμε μετά από αρκετές (μα αρκετές) στάσεις στη διασταύρωση που οδηγεί από αριστερά στον καταρράκτη και από δεξιά προς Καστράκι και Σκούρτα, έπεσε η ιδέα να πάμε από δεξιά αυτή τη φορά, χωρίς να ξέρουμε πού  θα φτάσουμε... Έτσι και έγινε.

 

    Δε φτάσαμε πουθενά... Ανηφορίσαμε από τον Άγιο Βασίλειο 2 ώρες και 32΄ και δε φτάσαμε πουθενά, μάλλον στο Καστράκι, αλλά δεν είμαι σίγουρος. Πάντως είχε τρομερή θέα  προς τρεις πλευρές της Πιερίας. Πιέρια, βόρειες παραλίες και νότιες παραλίες.

   Ο Κώστας βρήκε την ευκαιρία να μας κάνει επίδειξη των ικανοτήτων του στην αναρρίχηση...

Παρά τις δυσκολίες έχει το κουράγιο να χαμογελά!

   Αφού ξεκουραστήκαμε, ξεκινήσαμε για πίσω. Η επιστροφή, όπως πάντα, θέλει γερά γόνατα. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες και εγώ με τον Κώστα μπροστά και οι άλλοι τρεις πίσω μας σε 1 ώρα και 40΄ ήμασταν στο παρεκκλήσι. Αλλάξαμε, πλυθήκαμε και επιβιβαστήκαμε στο αυτοκίνητο.

   Όπως έγραψα και στον τίτλο ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ.  Μια από τις ελάχιστες φορές που δεν έφτασα κάπου, ή που δεν ξέρω αν έφτασα κάπου...

Στο Καστράκι