Αν και κατάγομαι από το νομό Πέλλας, και συγκεκριμένα από την Κρύα Βρύση, ποτέ δε με έφερε ο δρόμος μου στα λουτρά του Πόζαρ, για τα οποία τόσα και τόσα είχα ακούσει, γι’ αυτό και δέχτηκα αμέσως και ασμένως την πρόσκληση του αρχηγού - ένας είναι ο αρχηγός - για μια επίσκεψη και πορεία στη χαράδρα του Ράμνομπαρ.
Εγώ έφυγα από Κατερίνη στις 06:45, για να είμαι στην ώρα μου στον τόπο συνάντησης. Τα πέντε άλλα μέλη ξεκινούν από Θεσσαλονίκη 07:00 με προορισμό την Αριδαία. Δώσαμε ραντεβού έξω από την πόλη, για να συνεχίσουμε όλοι μαζί για τα λουτρά και από εκεί να χωθούμε στη χαράδρα και... όπου μας βγάλει! Βρεθήκαμε και γραμμή για τον προορισμό μας.
Λίγα λεπτά αργότερα έχουμε ήδη παρκάρει και απολαμβάνουμε ένα ζεστό καφεδάκι στην πισίνα των λουτρών συνοδευόμενο από τη ζεστή ακόμη τυρόπιτα της αδερφής μου της Σοφίας. Πήραμε δυνάμεις, ξεμουδιάσαμε και ξεκινάμε.
Το μονοπάτι (Μ21) είναι πολύ καλά σημαδεμένο και έχοντας το ρέμα πότε αριστερά και πότε δεξιά ανηφορίζει με σχετικά ήρεμο τρόπο. Συναντάμε στην κοίτη του ρέματος μεγάλες πέτρες με διάμετρο έως και 6-8 μέτρα και σε πολλές περιπτώσεις οι πέτρες αυτές έχουν σφηνωθεί σε ρίζες μεγάλων πλατανιών που μοιάζει να τις αγκαλιάζουν.
Σε 1 ώρα και 30΄ φτάνουμε σε ένα μέρος κλειστό από βράχους και δέντρα στο οποίο ρίχνει τα νερά του ένας μεγάλος καταρράκτης και σχηματίζεται μάλιστα και μια μεγάλη γούρνα. Όλοι βουτήξαμε στα παγωμένα νερά του για να δροσιστούμε. Ακολούθησε τι άλλο; Καλά καταλάβατε, τσιπουράκι παγωμένο με φυσικό τρόπο στα νερά του καταρράκτη και μεζεδάκια...
Η επιστροφή έγινε από άλλη διαδρομή, που ήταν ιδέα του Δημήτρη του Λ. Πρώτη φορά επιστρέφαμε στη βάση μας και ανηφορίζαμε...Κάναμε ένα μεγάλο γύρο προς τα δεξιά. Στη διαδρομή συναντήσαμε χωράφια με ντομάτες και πιπεριές, μικρές στο μέγεθος αλλά με μια γεύση... τρέλα! Μάλιστα 2-3 από μας μάζεψαν και για το σπίτι μερικές. Επίσης συναντήσαμε καρυδιές με πεντανόστιμα καρύδια και συκιές με ώριμα γλυκύτατα σύκα, . Λίγο μπερδευτήκαμε (λογικό με το Δημήτρη Λ. να μας οδηγεί...), αλλά τελικά βρήκαμε το δρόμο της επιστροφής. 1ώρα και 30΄ διήρκεσε η επιστροφή.
Αμέσως τρέξαμε στη μεγάλη πισίνα των λουτρών και αφού πληρώσαμε από 3 € αφήσαμε τα κορμιά μας να χαλαρώσουν στο 37Cο νερό της για περίπου 30΄.
Στην επιστροφή για Κατερίνη και Θεσσαλονίκη κάναμε μια στάση στον «Καλοφαγά» στο Λουτράκι, όπου και καταναλώσαμε μισό κατσικάκι, έτσι για «φρούτο» που λένε!
Σάββατο 5 Ιουλίου 1997, μετά από συζητήσεις και σχεδιασμό, ξεκινάμε για το ΠΑΡΘΕΝΟ ΔΑΣΟΣ έξι φίλοι ορειβάτες στις 07:00. Προορισμός πρώτος η Δράμα και κατόπιν για Σιδηρόνερο. Τα χωριά που περνάμε ενδιάμεσα έχουν φανταστική βλάστηση. Στο Σιδηρόνερο κάνουμε μια στάση για να γεμίσουμε τα παγούρια μας (παγωμένο το νερό) και μόλις βγαίνουμε από το χωριά μας περιμένει μια ευχάριστη έκπληξη: ένα ζαρκάδι πετάχτηκε μπροστά μας στο δρόμο και στη στιγμή εξαφανίστηκε, η φιγούρα του όμως θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας. Συνεχίζουμε για Ελατιά και Καράντερε (Μαύρο Δάσος), φημισμένο για την πλούσια και σπάνια βλάστησή του. Προσπερνάμε ένα νέο δασικό χωριό με όμορφα κουκλίστικα σπιτάκια έτοιμα να υποδεχτούν τουρίστες, λάτρεις του ορεινού τουρισμού. Αφήνουμε πίσω μας την Ελατιά και κατευθυνόμαστε για το Στραβόρεμα, ένα πολύ όμορφο μέρος με μεγάλα έλατα, πολλά ρυάκια και παχύ στρώμα από γρασίδι να δίνουν ένα ξεχωριστό χρώμα στο τοπίο. Ιδανικό μέρος για κατασκήνωση! Απολαύσαμε ένα
παγωμένο φραπεδάκι κάτω από τη σκιά των πελώριων έλατων, κάναμε μια βόλτα στην περιοχή και φύγαμε για τον τελικό προορισμό μας. 20 km διανύσαμε έως μια πηγή του Παρθένου, όπου υπήρχε ένα φυλάκιο χωρίς φύλακα με την μπάρα ανεβασμένη, και μετά από λίγο φτάνουμε σε ένα σημείο κάπως ψηλό, από όπου αντικρίσαμε τα ξύλινα σπιτάκια του Παρθένου, που είναι κτισμένα σε ένα ξέφωτο, με αρκετό μέρος μπροστά τους για ελεύθερο κάμπινγκ, πάντα βέβαια υπό την επίβλεψη του άγρυπνου φύλακα του χώρου.
Για να επισκεφτούμε το δάσος αυτό χρειάστηκε να πάρουμε ειδική άδεια από το δασαρχείο της Δράμας, κάτι που το φρόντισε ο Χρύσανθος. Η άδεια μας «δόθηκε» από το γνωστό του δασάρχη Νίκο Μεντή και τον «ευχαριστούμε» όλοι μας, το Χρύσανθο εννοώ και την καπατσοσύνη του.
Στο δασικό χωριό υπήρχαν 2 τζιπ LADA του Αρκτούρουμε τέσσερα άτομα που είχαν έρθει για καταμέτρηση των αρκούδων της περιοχής και έμεναν σε ένα ξύλινο σπιτάκι, ένα Suzuki με ένα ζευγάρι νεαρών, πέντε ακόμη άτομα έμεναν σε ένα άλλο σπιτάκι και ο φύλακας με τα τρία του σκυλιά. Εδώ κολλάει η καπατσοσύνη του Χρύσανθου, διότι έπεισε το φύλακα να μας αφήσει να μπούμε και να απολαύσουμε το διήμερο πείθοντάς τον ότι είναι προσωπικός φίλος του δασάρχη.
Με την άδεια του φύλακα, λοιπόν, πήγαμε να επισκεφτούμε τα αξιοθέατα. Πρώτη μας επαφή με τις ιδιαίτερες ομορφιές το Αχλαδόρεμα, μια περιοχή όχι μακριά από το φυλάκιο, με τους τέσσερεις καταρράκτες του ως σήμα κατατεθέν. Αυτοί βρίσκονται έξω από το Φρακτό και δεξιά του (ανατολικότερα). Αφήσαμε τα αυτοκίνητα και συνεχίσαμε με τα πόδια, για να προσεγγίσουμε τους καταρράκτες αυτούς. Ο πρώτος όμορφος και επιβλητικός, ο δεύτερος καλύτερος και πάει λέγοντας. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες και σλάιντς, βουτήξαμε στα παγωμένα νερά των βάθρων που σχηματίζονται. Ακολούθησε το καθιερωμένο τσιπουράκι με συνοδεία μεζέδων που θα τους ζήλευαν και τα καλύτερα τσιπουράδικα. Κατόπιν ακολουθώντας άλλο δρόμο που έφτανε έως και τη Βουλγαρία επιστρέψαμε κατά το βραδάκι στον καταυλισμό.
Με την άδεια του φύλακα και επειδή δεν υπήρχαν δωμάτια για μας στα σπιτάκια στήσαμε τις σκηνές μας στη μέση ενός μεγάλου χώρου με πλούσια γρασίδι. Ο καλός φύλακας για λόγους ασφαλείας άναψε φωτιά για ψήσιμο σε ένα προφυλαγμένο μέρος και ακολούθησε βραδινό φαγητό στα κάρβουνα: σουβλάκια, παϊδάκια με συνοδεία τσίπουρου και καλού κρασιού δικής μου παραγωγής από το αμπέλι του πεθερού μου. Μέχρι και τηλεόραση είχαμε, που έγινε η αιτία να μην προλάβει τα σουβλάκια ο Δημήτρης ο Λαμπρινίδης που παρακολουθούσε έναν αγώνα μπάσκετ της εθνικής. Στις 12 τα μεσάνυχτα πέσαμε για ύπνο με τις εικόνες και τις μυρωδιές της φύσης να μας συνοδεύουν. Αργά το βράδυ τα σκυλιά αλυχτούσαν επί 10΄ και ο φύλακας το πρωί μας είπε ότι πρέπει να πλησίασαν την περιοχή ή αρκούδα ή λύκος. Αργότερα που ξεκινήσαμε για το Φρακτό είδαμε κόπρανα αρκούδας σε απόσταση 700 μέτρων από τον καταυλισμό...
ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ
Εγερτήριο, παρά τη χθεσινή κούραση, πρωί πρωί για να υποδεχτούμε την ανατολή του ήλιου. Τονωτικό καφεδάκι και αρχίζουμε να μαζεύουμε τις σκηνές μας. Φεύγουμε από τον καταυλισμό για αλλού, αλλά αλλάζουμε πορεία και μπαίνουμε στο Φρακτό Δάσος, μια απαγορευμένη περιοχή βέβαια, αλλά είμαστε σίγουροι για την οικολογική μας συνείδηση και την αγάπη μας για το θαύμα αυτό της φύσης, της ΜΑΝΑΣ ΦΥΣΗΣ! Στόχος μας να πατήσουμε την κορυφή ΝΤΕΛΙΜΠΟΣΚΑ (1.953 μ). Η διαδρομή γίνεται με τα πόδια και διαρκεί 3 ώρες και 30΄. Παντού νερά, πανύψηλα δέντρα πανάρχαια, απροσδιόριστης ηλικίας μας συνόδευαν και ανά διαστήματα ακούγαμε ήχους από ζώα και πουλιά, όπως από ελάφι και αγριόκουρκο. Ένα ελάφι μάλιστα διέσχισε κάθετα το δρόμο σαν σε όνειρο.
Η επιστροφή μας έγινε με αργό ρυθμό και αλλάζοντας πορεία περάσαμε από πολλά ρέματα, όπως το ρέμα αρκούδας και το ρέμα του Αγριόγιδου. Μάλιστα είδαμε και την ομάδα του Αρκτούρου και συζητήσαμε μαζί τους. Την ημέρα εκείνη δε συνάντησαν ούτε μια αρκούδα, δυστυχώς, σημάδι όχι ευχάριστο...
Στο τελευταίο ρέμα πριν τα αυτοκίνητα καθίσαμε για φαγητό και ξεκούραση. Κατόπιν συνεχίσαμε προς αυτά και αφού φορτώσαμε τις αποσκευές μας φύγαμε για την περιοχή Πρασινάδα ώστε να φτάσουμε στο Παρανέστι. Τελικά στο φράγμα του Θησαυρού αλλάξαμε δρόμο και βγήκαμε κοντά στη Δράμα. Ακολούθησε μια στάση για παγωτό και μετά οι μισοί φύγαμε για Θεσσαλονίκη και οι άλλοι μισοί για μπάνιο στην Ασπροβάλτα.
Όταν πλησιάζαμε στη Θεσσαλονίκη, είδαμε καπνούς να τυλίγουν το Δερβένι. Ήταν η μεγάλη φωτιά που έκαψε ένα μεγάλο μέρος του δάσους του Σέιχ Σου. Ωραία εκδρομή με άσχημο τελείωμα!
