 |
| Από τον Ουρλιά στον Αραπλάκο |
Ήταν Ιούνιος του 2011 όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά το ρέμα του Αραπλάκου με τη συντροφιά και καθοδήγηση του Γιάννη του Μπεϊνά. Μετά το σχολείο και ενώ επικρατούσε σχεδόν καύσωνας απολαύσαμε τη δροσιά του ρέματος στις βάθρες και τους καταρράκτες που σχηματίζονται. Από τότε δεν ξαναπήγα... και, όποτε το ανέφερα στους Ο.Υ.Σ.Τ., πάντα σκεφτόμασταν πότε θα τους πάω να το γνωρίσουν. Άργησε αρκετά χρόνια!
Επτά χρόνια αργότερα, λοιπόν, ορίστηκε η ημέρα αυτή. 6 Αυγούστου του 2018 και ένα μέρος των Ο.Υ.Σ.Τ., παλαιών μελών και νέων, στο σύνολο 5 άτομα (Θόδωρος, Νίκος, Παναγιώτης, Στάθης και Χρύσανθος), επισκεφθήκαμε το ρέμα του Αραπλάκου. Η προσέγγιση έγινε από την Αγία Κόρη, επειδή ήξερα ότι δεν έχει πολύ περπάτημα στο ίδιο το ρέμα, από την οποία απέχει περίπου 2 χιλιόμετρα.
 |
| Χάρτης στην Αγία Κόρη |
Αφορμή για να πάμε από την Αγία Κόρη στάθηκε μια επίσκεψη με μαθητές του σχολείου όπου εργάζομαι στην περιοχή, οπότε και είδα μια πινακίδα που ενημέρωνε για τη διαδρομή αυτή. Αφού κατεβήκαμε τα 73 σκαλοπάτια που οδηγούν στην Αγία Κόρη προχωρήσαμε αριστερά και ανηφορίσαμε στο μονοπάτι. Λίγο αργότερα συναντήσαμε την πινακίδα...
και ακολουθήσαμε την πορεία που μας έδειχνε. Το μονοπάτι στην αρχή ευδιάκριτο και εύκολο, σκεπασμένο από δέντρα που μας πρόσφεραν τον καλοδεχούμενο ίσκιο τους. Το τονίζω αυτό διότι σε 10'-12' το σκιασμένο μονοπάτι σχεδόν χάθηκε και βαδίζαμε κάτω από τις ακτίνες του ήλιου με πορεία ελαφρώς δεξιά μας κάπως κατηφορική. Σε πολύ λίγο το μονοπάτι τελείωσε και βγήκαμε στον χωματόδρομο που έρχεται από Βροντού και μπροστά μας αντικρίσαμε μια βρύση με τρεχούμενο νερό και μεγάλη γούρνα.
Πήραμε τον χωματόδρομο στα δεξιά μας και σε λίγα λεπτά, έχοντας συναντήσει ένα τζιπάκι με έλληνα οδηγό βουνού και τουρίστες μάλλον ανατολικούς, φτάσαμε στη Δέση Αράπη, το σημείο όπου υπάρχει ένα είδος μικρού φράγματος με το οποίο συγκεντρώνουν τα νερά του ρέματος.
Στα αριστερά μας ήταν ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στη μνήμη του Ηλία Ξηρομερίτη, του προέδρου του ΕΟΣ Καρίτσας, ο οποίος, λόγω της μεγάλης αγάπης του για το βουνό, έχασε τη ζωή του 2-3 ημέρες πριν την πρώτη επίσκεψή μου στο ρέμα αυτό τον Ιούνιο του 2011 στην προσπάθειά του να ανοίξει μονοπάτι στην περιοχή καταμεσήμερο... Ας αναπαύεται η ψυχή του!
Εκεί συναντήσαμε τον παρακάτω χάρτη...
και ανηφορίσαμε στα αριστερά. Το μονοπάτι στην αρχή είναι ευδιάκριτο και ακολουθεί την αριστερή πλευρά της ράχης, αλλά σε λίγα λεπτά θέλει προσοχή. Κάπου ίσως χάνεται ή οδηγεί αλλού αν το ακολουθήσει κανείς συνεχώς στην αριστερή πλευρά της ράχης. Εμείς περάσαμε από την αριστερά πλευρά στη δεξιά και σχεδόν αμέσως φάνηκε μπροστά μας το μονοπάτι και είχαμε θέα σε όλο το ρέμα σχεδόν.
Βγάλαμε φωτογραφίες και ξεκινήσαμε για τον καταρράκτη στον οποίο θα απολαμβάναμε το δροσερό μπανάκι μας. Στο μεταξύ μάς έφτασε και η παρέα με τον έλληνα οδηγό και τους τουρίστες και μπήκαν μπροστά μας.
Το μονοπάτι σκεπασμένο από τα κλαδιά δέντρων που μας πρόσφεραν τον ίσκιο του και σε αρκετά σημεία κρέμονταν από επάνω μας σχεδόν ώριμοι καρποί κρανιάς.
Αφού περάσαμε το πρώτο εμφανές κατέβασμα προς το ρέμα σε λίγο κατεβήκαμε από το δεύτερο και φτάσαμε στο σημείο όπου ένας μεγαλούτσικος καταρράκτης σκάει τα νερά του και έχει δημιουργήσει μια αρκετά μεγάλη και βαθιά βάθρα. Το όλο σκηνικό θυμίζει κάπως τον καταρράκτη του Κόκκινου Βράχου στον Ορλιά...
Είχε φτάσει ήδη στο σημείο και η άλλη παρέα και ετοιμάζονταν να κατέβουν το ρέμα μέσω αυτού. Στολές για το κρύο, λίγες οδηγίες και... έτοιμες και έτοιμοι!
Κι εμείς δεν περιμέναμε πολύ. Ετοιμαστήκαμε και αρχίσαμε δειλά δειλά στην αρχή τις βουτιές και το μπάνιο... Κρύο το νερό, παράπονο δεν είχαμε! Πρώτος ο Παναγιώτης, μετά ο Θόδωρος κι εγώ και στο τέλος ο Χρύσανθος, ο οποίος έβγαζε φωτογραφίες...
Εντωμεταξύ άρχισε και η περιπέτεια της άλλης ομάδας...
Μετά το μπάνιο πήραμε το μονοπάτι προς τα πίσω και το κατεβήκαμε στην πρώτη κατεβασιά. Εκεί θα στήναμε το "τραπέζι" των Ο.Υ.Σ.Τ. Μην επαναλαμβάνομαι λέγοντας τι περιλαμβάνει... Χρύσανθος γαρ! Μόνο που... λόγω της πρώτης φοράς του στο ρέμα αυτό δεν είχε αποθηκευμένο τσίπουρο, κάτι, βέβαια, που το φρόντισε για την επόμενη επίσκεψη...
Και μετά το φαγητό και τις πόζες ένα καφεδάκι υπό τη σκιά των δέντρων και το νανούρισμα του ρέματος... ένα ελληνικό καφεδάκι ήταν ό,τι πρέπει!
Και μετά από περίπου 5 ώρες στην αγκαλιά της φύσης... η επιστροφή! Γι' αυτή δεν έχω να γράψω κάτι παραπάνω... Έως την επόμενη φορά!
