Να πώς αποφασίσαμε να πραγματοποιήσουμε αυτή τη συνάθροιση και βόλτα στο βουνό, στον Όλυμπο...
Για δεύτερη χρονιά δημοσίευσα στο Facebook φωτογραφίες της κουμαριάς που έχω στον κήπο μου αλλά και κούμαρα που την εποχή αυτή έχω τη χαρά να απολαμβάνω καθημερινά κόβοντάς τα από το δέντρο. Ο φίλος και συνιδρυτής των ΟΥΣΤ (αρχηγός, πρόεδρος, επίτιμος..., μη γράψω άλλους τίτλους του, γιατί τελειωμό δεν έχουν...), ο Χρύσανθος, με ρώτησε αν έχουν ωριμάσει τα κούμαρα στο βουνό και του απάντησα ότι την Κυριακή 20 του Νοέμβρη θα πήγαινα με τον γιο μου και έναν φίλο του στο Παπά Ρέμα, οπότε και θα του έλυνα την απορία. Χάνει ευκαιρία ο Χρύσανθος; Φυσικά και όχι...
Αρχίζει, λοιπόν, τα σήματα καπνού, τα τηλέφωνα ήθελα να πω, και οργανώνει τα υπόλοιπα από τα ιδρυτικά μέλη, εκτός του Δημήτρη, του ενός από τους δύο. Κάλεσε τον Χρήστο (ιδρυτικό μέλος), τον έτερο Δημήτρη (ιδρυτικό μέλος), τον Κώστα, τον Ευθύμη και τον Κυριάκο, που ήρθαν πολλές φορές μαζί μας και είναι άξια μέλη των ΟΥΣΤ, και τον Σπύρο τον hichtech, που όποτε ήρθε στην παρέα ήταν και είναι άψογος! Έκλεισε η παρέα από Θεσσαλονίκη.
Εγώ προσκάλεσα τον φίλο και κουμπάρο Νίκο και τον φίλο Δημήτρη, ορειβάτη με αρκετά μεγάλη εμπειρία και πάντα πρόθυμο, ειδικά όταν ακούει για ΟΥΣΤ. Ο πρώτος λόγω ασθένειας δε θα ερχόταν, ο δεύτερος δεν έχασε την ευκαιρία, ενώ ο γιος μου και ο φίλος του αρρώστησαν και έμειναν στην Κατερίνη. Κρίμα, γιατί θα πέρναγαν το τεστ του τσίπουρου, για να δοκιμαστούν αν αξίζουν να γίνουν τα νεότερα μέλη των ΟΥΣΤ. Ελπίζω το τεστ να γίνει στο άμεσο μέλλον...
Ραντεβού στους Αγίους Αποστόλους στις 09:00. Εγώ θα περίμενα τον Δημήτρη τον γαμπρό μου να κατέβη από το Ελατοχώρι με ποδήλατο, παρακαλώ, για να πάμε μαζί στο ραντεβού, ενώ οι υπόλοιποι από Θεσσαλονίκη και Λιτόχωρο θα βρίσκονταν στο σημείο που συμφωνήσαμε.
Ο Δημήτρης άργησε λίγο να έρθει και φτάσαμε στο ραντεβού μας με μια μικρή καθυστέρηση. Χαιρετηθήκαμε, χαρήκαμε που βρεθήκαμε με κάποιους μετά από αρκετό καιρό, και 09:45΄ ξεκινήσαμε για το Ρέμα. Φωτογραφικές, βιντεοκάμερες και GPS όλα σε δράση. Φύγαμε...
Στην πορεία δεν έλειπαν τα πειράγματα... Κάποια διαλείμματα για φωτογραφίσεις και κουβεντούλα, κάποια άλλα για ανάσες και σε 2 ώρες και 33΄ φτάσαμε στον προορισμό μας.
Τι ακολούθησε; Ό,τι κάθε φορά που βρισκόμαστε. Αρχικά ψάχνουμε για στενά ξύλα, κατόπιν βγάζουμε τις προμήθειες και ετοιμάζουμε, καλύτερα να πω ετοιμάζουν τα του γεύματος ο Χρύσανθος και ο Χρήστος, οι ειδικοί. Οι υπόλοιποι κάθε φορά τους βαθμολογούμε και ποτέ έως σήμερα δεν πήραν βαθμό κάτω από 20 με άριστα το 20!
Αφού ετοίμασε ο Χρύσανθος αυτά που ήθελε, πήγε να ψάξει ένα μπουκάλι κρασί που είχε κρύψει εκεί γύρω το 2005. Τι ρωτάτε, αν το βρήκε; Πάτε καλά! GPS είναι ο άνθρωπος... Το βρήκε και μάλιστα πολύ γρήγορα. Το μπουκάλι εξωτερικά "ταλαιπωρημένο", ελπίζαμε όμως το περιεχόμενό του να μην είχε αλλοιωθεί. Και, ω του θαύματος, το κρασί ήταν θαυμάσιο. Φυσικά πριν το γευτούμε αρχίσαμε με τα μεζεδάκια, την κλασική πολυσαλάτα του Χρύσανθου με ένα νέο συστατικό, τη δαμασκηνοελιά (χάνετε όσοι δεν έχετε γευτεί αυτό το είδος ελιάς), και κλασικά με κόντρες με τσίπουρο τριών παραλλαγών. Φυσικά τις "τιμήσαμε" και τις τρεις! Για το τέλος του γεύματος ( μετά από τα λουκάνικα, τα σπέσιαλ ψαρικά του Ευθύμη, την πρασόπιτα και κασερόπιτα του Χρήστου και πολλά και διάφορα άλλα) αφήσαμε το κρασί. Ποίημα, ποίημα... άλλο να σας το λέω και άλλο να το πίνουμε (εμείς, όχι εσείς που διαβάζετε το κείμενο χωρίς να είστε στην παρέα μας). Άλλη μια φορά για εμπέδωση: ΠΟΙΗΜΑ!
Γλυκό, θα μου πείτε, δεν είχε το τσιμπούσι: Τι θέλετε... Σάμαλι, πορτοκαλόπιτα, παστέλι, μπάρες με ξηρούς καρπούς... θέλετε κι άλλα;
Και "σπάει ο διάολος το ποδάρι του"... Λίγο πριν φύγουμε, την ώρα που συμμαζεύαμε, ο Χρήστος κάνει μια κίνηση, γλιστράει και πέφτει... Κάποια γδαρσίματα υποφέρονται αλλά κάτι σαν στραμπούλισμα... δεν ήταν ανάγκη να του λάχει. Κι όμως! Το θηρίο ο Χρήστος δεν το έβαλε κάτω και με ένα πόδι σχεδόν έκανε την αντίστροφη πορεία της επιστροφής σχετικά γρήγορα. Του ευχόμαστε να είναι η πρώτη και η τελευταία φορά!
