Ευχές για το 2015

ΕΥΧΕΣ

ΤΟ ΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ

ΝΑ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΑΣ!

ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟ 2015!

Αν "μιλάμε" για ρίγανη, τότε...

   Τέτοια ρίγανη λίγοι απολαμβάνουν και να μαζεύουν και να τη χρησιμοποιούν στους μεζέδες και τα φαγητά... 
   Χρύσανθε, ελπίζω να έχω κι εγώ ένα ματσάκι ως δώρο...

ΜΙΚΡΟ ΠΑΠΙΓΚΟ - ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΑΣΤΡΑΚΑΣ - ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ

Ο επιβλητικός όγκος της Αστράκας

    9 Ιουλίου 1993… Ήταν η ημέρα που, νεότεροι τότε οι Ο.Υ.Σ.Τ., απολάμβαναν τις ομορφιές που απλόχερα προσφέρει η Πίνδος και πιο συγκεκριμένα η περιοχή της Αστράκας και της Δρακόλιμνης της Τύμφης (Γκαμήλας).

    9 Ιουλίου 2014… Ακριβώς 21 χρόνια αργότερα δύο μέλη των Ο.Υ.Σ.Τ., ο Στάθης και ο Χρύσανθος, μαζί με τον Βλάση και τον Δημήτρη βρεθήκαμε στα ίδια μέρη, ανεβαίνοντας, βέβαια, από άλλη διαδρομή. Ακολουθήσαμε το μονοπάτι από το Μικρό Πάπιγκο, για να βρεθούμε στην αγκαλιά της Αστράκας αρχικά και της Δρακόλιμνης στη συνέχεια.

   Να πώς ξεκίνησε… Μήνες πριν ο Χρύσανθος μου είπε τη σκέψη του να επισκεφτεί την περιοχή και μου πρότεινε, αν θα μπορούσα, να πήγαινα μαζί του. Του είπα να με ειδοποιήσει, όταν έρθει η συγκεκριμένη στιγμή, πράγμα που έγινε, και μάλιστα μου είπε ότι θα είναι και ο Βλάσης, με τον οποίο είχαμε ανέβη στον Όλυμπο πριν 2 χρόνια. Χάρηκα και που θα πηγαίναμε στην Πίνδο και θα ξανασυναντούσα τον Βλάση μετά από τόσο καιρό. Έκανα με τη σειρά μου πρόταση σε δυο τρεις φίλους ορειβάτες από την Κατερίνη και τελικά βόλεψε να έρθει μαζί μας ο Δημήτρης, μια από τις παλιότερες καραβάνες της ορειβασίας στην Πιερία. Μια τετράδα, λοιπόν, που για μένα είναι Η ΤΕΛΕΙΑ ΠΑΡΕΑ!

   Ο Δημήτρης την Τετάρτη το πρωί στις 07:35΄ ήταν στο σπίτι μου και ξεκινήσαμε να συναντήσουμε του άλλους δύο στο βενζινάδικο μετά το Κλειδί προς Βέροια. Συζητήσαμε για την εξόρμηση, μπερδευτήκαμε κάπως και στις 08:15΄ βρεθήκαμε με τον Βλάση και τον Χρύσανθο. Συστήσαμε στον Βλάση τον Δημήτρη, επιβιβαστήκαμε στο τζιπάκι του Βλάση και γραμμή για Ιωάννινα.

  10:30΄ ήμασταν ήδη παρκαρισμένοι στην παραλίμνια οδό των Ιωαννίνων και ψάχναμε για καπέλο για τον Βλάση. Ευκαιρία και για κάποια σιροπιαστά - δε γίνεται άλλωστε να είσαι στα Ιωάννινα και να μη γευτείς τα ονομαστά τους γλυκά - και όχι όποια κι όποια αλλά σιροπιαστά ΝΟΥΣΙΑ! Δε σας λέω τι σιροπιαστά, έτσι για να ζηλεύετε…

 Γραμμή για Πάπιγκο. Στις 11:53΄ κάνουμε μια στάση μετά τη γέφυρα του Βοϊδομάτη απολαμβάνοντας την αξεπέραστη ομορφιά και δροσιά του τοπίου. Στις 12:22΄ φτάνουμε στο Μικρό Πάπιγκο και παρκάρουμε στον ναό των Ταξιαρχών (Ο Ναός των Ταξιαρχών δεσπόζει στην κεντρική πλατεία του Μικρού Πάπιγκου, δίπλα στον γεροπλάτανο, και έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Κτίστηκε τον 18ο αιώνα, στη θέση που προϋπήρχε άλλος ναός ή μοναστήρι. Αποτελεί μια μοναδική εικόνα με το μικρό καμπαναριό του λίγα μέτρα μακρύτερα και ένα μέρος του να σκιάζεται από τον πλάτανο). Βρίσκουμε μια σκιερή γωνιά στο τοιχίο του ναού και απολαμβάνουμε τσιπουράκι με μεζεδάκια αγναντεύοντας στο βάθος το Μεγάλο Πάπιγκο και συζητώντας.

   13:11΄ ξεκινάμε την ανάβαση. Σε λίγα λεπτά και σχεδόν λίγα μέτρα έξω από το χωριό συναντάμε την πρώτη βρύση, τη βρύση ΑΒΡΑΓΟΝΙΟΣ. Πέτρινο κτίσμα με καμάρες και με πεζούλια δεξιά κι αριστερά με το νερό να κελαρύζει παγωμένο. Στάση, λοιπόν, για το γλυκάκι μας, τα σιροπιαστά Ιωαννίνων. Ο καθένας από έναν μπακλαβά περίπου 400 γρ. Τρώγεται; Αν τρώγεται λέει! Σκέτη απόλαυση! 20΄ αργότερα γεμίζουμε τα δοχεία μας με νερό και ξεκινάμε. Η πορεία γίνεται μέσα σε δέντρα που μας χαρίζουν την πλούσια σκιά τους.

 Περίπου στις 14:00΄ βγαίνουμε από το δασωμένο έχοντας προσπεράσει τη δεύτερη βρύση ΑΝΤΑΛΚΗ και το κιόσκι της. Η πορεία είναι σχετικά εύκολη και ο ήλιος πολλές φορές παίζοντας με τα σύννεφα δεν είναι και τόσο ενοχλητικός. Στα δεξιά μας και έχοντας προσπεράσει τους Πύργους του Μικρού Πάπιγκου δεσπόζει ο επιβλητικός όγκος της Αστράκας που θα μας συντροφεύει έως το τέλος της ανάβασης. Χορτάρι, αρωματικά και αγρολούλουδα στο διάβα μας ομορφαίνουν την πορεία και δίνουν έναν ξεχωριστό τόνο.

   Ανηφορίζουμε και στις 15:25΄ ξεπροβάλλει μπροστά μας το δεύτερο κιόσκι με τη βρύση ΤΡΑΦΟ. Σε 5΄ είμαστε ήδη εκεί, αλλά η βρύση είναι στεγνή. Η θέα, όμως, και το δροσερό αεράκι μας αποζημιώνουν και μας προσκαλούν να καθίσουμε. Ευκαιρία για συζήτηση και πάλι…

   Στις 16:08΄ (σας φαίνεται μεγάλη η στάση των 44΄;) ξεκινάμε την πορεία προς το καταφύγιο. Η πινακίδα γράφει 40΄ προς βρύση ΚΡΟΥΝΑ και 1:10΄ για καταφύγιο. Ψηλά ακούγεται ένα κοπάδι πρόβατα και, καθώς κινείται, δίνει ένα ξεχωριστό χρώμα στην καταπράσινη πλαγιά.

  36΄ αργότερα, στις 16:44, φτάνουμε στο τρίτο και τελευταίο κιόσκι που συναντά κανείς στην ανάβαση. Η βρύση ΚΡΟΥΝΑ είναι ενεργή και το λίγο νεράκι που κυλάει από το σωλήνα της είναι δροσερότατο και αναζωογονητικό. Ξεφορτωνόμαστε τα σακίδια, αλλάζουμε μπλούζες και τιμώντας το όνομα του συλλόγου μας στρωνόμαστε στο τσιπουράκι. Εξάλλου το καταφύγιο απέχει πλέον 30΄. Μόνο τσιπουράκι χωρίς κουβέντα δεν πάει, και έχουμε τόσα να πούμε και να θυμηθούμε! 56΄ στάση!!!!

  17:40΄ αναχωρούμε και παίρνουμε την τελευταία ανηφόρα. Όσο πλησιάζουμε, τόσο πιο ξεκούραστοι νιώθουμε! 18:10΄ φτάνουμε στο καταφύγιο. Συνολική πορεία και στάσεις για συζήτηση 4 ώρες και 59΄. Αν σας φαίνεται πολύ, κάντε την αφαίρεση του χρόνου που απολαύσαμε στις στάσεις μας και θα βρείτε τον καθαρό χρόνο ανάβασης! (20΄ στη βρύση ΑΒΡΑΓΟΝΙΟΣ, 44΄ στη βρύση ΤΡΑΦΟ και 54΄ στη βρύση ΚΡΟΥΝΑ, έτσι για να βοηθήσω κάποιους και κάποιες - ονόματα δε λέω, Κατερίνα, έτσι!).

   Στο καταφύγιο υπήρχαν άλλες δύο παρέες ξένων, μια αυστριακή οικογένεια με τρία τέσσερα παιδιά και ένα νεαρό ζευγαράκι. Μας υποδέχτηκε η Αλεξάντρα και μας τακτοποίησε στον επάνω όροφο. Θα είχαμε την άνεσή μας με έξι άτομα συνολικά σε χώρο για 19. Τακτοποιηθήκαμε και κατεβήκαμε για φαγητό. Απόλαυση ήταν όχι το φαγητό ο αλλά ο Βλάσης, που με τις απίθανες αφηγήσεις του γέμιζε το υπόλοιπο του απογεύματός μας.
 Ο ήλιος κόντευε να δύσει και έβαφε κόκκινους τους βράχους της Αστράκας. Βγήκαμε έξω από το καταφύγιο. Ο αέρας ήταν παγωμένος. Ντυθήκαμε καλά και καθίσαμε σε ένα απάνεμο τραπέζι και συνεχίσαμε τη συζήτηση και τα ανέκδοτα. Αντί για τσίπουρο απολαύσαμε ένα εξαιρετικό κρασάκι, το οποίο και μας συντρόφεψε για την υπόλοιπη μία ώρα και κάτι παραπάνω. Στις 23:00΄ περίπου αποσυρθήκαμε για ύπνο. Το φεγγάρι σχεδόν ολόγιομο φώτιζε το τοπίο!

  

   Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014… Ξημερώνει και, για να μη χάσουμε το πρώτο φως του ήλιου πάνω από τις κορφές της Αστράκας, ξυπνάμε και βγαίνουμε έξω από το καταφύγιο. Θερμοκρασία; 8^ο C! Η θέα μας κάνει να μη δίνουμε σημασία! 5΄ αργότερα είναι η ώρα για καφεδάκι και τι άλλο; Συζήτηση… και ο Βλάσης σε φόρμα!

   Στις 08:34΄ παίρνουμε λίγα πράγματα μαζί μας και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε στα αριστερά μας με κατεύθυνση τη Δρακόλιμνη. Η διαδρομή στην κατάβαση είναι εύκολη και στο βάθος, στον πυθμένα ενός οροπέδιο και κοντά στις πηγές παρατηρούμε να κινείται μια ομάδα αλόγων και να βόσκει στο πλούσιο και δροσερό χορτάρι (από το οποίο και η ονομασία ΑΛΟΓΟΤΟΠΙ). Στις 08:50΄ είμαστε ήδη κάτω και διασχίζοντας το οροπέδιο σε 10΄ φτάνουμε στις πηγές για ανεφοδιασμό νερού.

Αρχίζει η ανηφορική πορεία προς τη Δρακόλιμνη. Η περιοχή είναι γεμάτη με αγριολούλουδα σε διάφορα χρώματα και μεγέθη με τα έντομα να ζουζουνίζουν γύρω τους και να προσθέτουν ένα πολύχρωμο παζλ στον πίνακα της φύσης.

  09:50΄ φτάνουμε στη λίμνη και διαλέγουμε ένα απάγκιο μέρος να απολαύσουμε τη θέα και το σπέσιαλ freddo καφεδάκι του Δημήτρη. Εγώ και ο Χρύσανθος πασχίζουμε να χωρέσουμε τη μαγεία της φύσης στους φωτογραφικούς φακούς μας και να απαθανατίσουμε τις στιγμές. Ο άνεμος μας δροσίζει και δημιουργεί κυματισμούς στην επιφάνεια της λίμνης, στερώντας μας έτσι τη δυνατότητα να φωτογραφίσουμε την κορυφή της Γκαμήλας ΤΣΕΚΟΥΡΙ να καθρεφτίζεται στα νερά της. Δεν πειράζει… Ο καφές απόλαυση και οι τρίτωνες (οι δράκοι της λίμνης) μας κάνουν παρέα έχοντας βγει στην άκρη άκρη της λίμνης. Παίζουν και μας δείχνουν την πορτοκαλί κοιλιά τους. ξαπλώνουμε και αφηνόμαστε στη μαγεία που βιώνουμε!

  Έχοντας στο μυαλό μας την επιστροφή στις 10:45΄ ξεκινάμε την αντίστροφη πορεία προς το καταφύγιο. Κατηφόρα στην αρχή και μετά το οροπέδιο με τα άλογα ανηφόρα υποφερτή. Στις 12:05 είμαστε στο καταφύγιο. Έχοντας ήδη πληρώσει και με τα σακίδια έτοιμα ξεκινάμε για Μικρό Πάπιγκο.

  12:10΄ ξεκινάμε για το αυτοκίνητο. Στις 13:30 και έχοντας περάσει νωρίτερα από τη βρύση ΚΡΟΥΝΑ, από την οποία και εφοδιαστήκαμε με νερό, κάνουμε στάση στο κιόσκι της βρύσης ΤΡΑΦΟ. Κουβεντούλα, γλυκάκι και στις 14:03΄ ξεκινάμε (33΄ στάση). Μια στάση μας μένει πριν το τέλος της πεζοπορίας, αυτή στη βρύση ΑΒΡΑΓΟΝΙΟΣ, όπου και φτάνουμε στις 15:20΄. Το νερό δροσερότατο αναζωογόνησε τα ιδρωμένα πρόσωπά μας και χάρισε το ζωοδότρα δύναμή του στον οργανισμό μας. Γεμίζουμε τα δοχεία μας και σε 10΄, στις 15:30, είμαστε στην εκκλησία. Αλλάζουμε, ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε για πίσω.

 Μια τελευταία στάση για φαγητό δίπλα στον Βοϊδομάτη με φρέσκια πέστροφα και τι άλλο; Συζήτηση… μάθατε, βλέπω!

 Ολοκληρώθηκε άλλη μια αποστολή στην Πίνδο. Απίθανη εμπειρία και κάνουμε λόγο για την επόμενη εξόρμηση… Δε θα αργήσει!

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ!

 

ΜΑΣΤΟΡΟΥΛΗ - ΚΛΕΦΤΟΒΡΥΣΗ - ΠΕΤΡΟΣΤΡΟΥΓΚΑ

    «Αυτοί που πήραν τα βουνά»

Βίντεο του Χρύσανθου

Όπως γίνεται συχνά, ο Γιάννης ο Μπε…. μου έκανε πρόταση για ορειβατική εξόρμηση στον Όλυμπο για το Σάββατο 17 Μαΐου. Η διαδρομή ήταν υπό συζήτηση και καταλήξαμε να πάμε από Μαστορούλη στην Πετρόστρουγκα, με ενδιάμεσο σταθμό την Κεφτόβρυση. Ειδοποίησα και τον Χρύσανθο, που δέχτηκε αμέσως την πρόσκληση. Θα ερχόταν και κάποιος από το Λιτόχωρο, ο Μιχ…ς.

Έλα όμως που ο καιρός είχε άλλη άποψη! Για το Σάββατο το απόγευμα προβλέπονταν έντονα καιρικά φαινόμενα στον Όλυμπο και έτσι η εξόρμηση αναβλήθηκε για 2 ημέρες. Θα την πραγματοποιούσαμε τη Δευτέρα 19 Μαΐου, μια ημέρα μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Έτσι και έγινε…

Στις 08:00 η ώρα ο Γιάννης ήταν στο σπίτι μου· ήδη είχε έρθει και ο Χρύσανθος από τη Θεσσαλονίκη και ο Μιχ…ς από το Λιτόχωρο. Μας τον γνώρισε  και ξεκινήσαμε για Βροντού, προς Αγία Κόρη. Περίπου 150 - 200 μέτρα μετά τη γέφυρα του ρέματος της Αγίας Τριάδας ακολουθήσαμε στα δεξιά μας το χωματόδρομο, ένα δασικό που οδηγεί κοντά στη βρύση του Μαστορούλη, και μετά από 30΄ περίπου, μία (1) ώρα και 10΄ συνολικά από το σπίτι μου, φτάσαμε στο σημείο εκκίνησης της ανάβασης. Ήπιαμε από το δροσερότατο νερό της βρύσης, φωτογραφηθήκαμε, έτσι για να το θυμόμαστε, ρε αδερφέ, προμηθευτήκαμε νερό για τη διαδρομή και στις 09:20 ξεκινήσαμε.

Το μονοπάτι μετά τα πρώτα 10 μέτρα και για τα υπόλοιπα 100 περίπου δε φαινόταν από τα νεαρά πευκάκια και άλλου είδους δενδρύλλια λόγω της φυσικής αναδάσωσης. Μετά ήταν όλα κανονικά και με πολύ καλή και πυκνή σήμανση έως το τέλος- μη βιάζεστε, όμως, να βγάλετε συμπεράσματα, γιατί είναι νωρίς ακόμη! Η ανάβαση κυλούσε ομαλότατα με συζήτηση, βιντεοσκόπηση και φωτογραφίσεις κυρίως λουλουδιών και με σχόλια και αστεϊσμούς για την περίφημη σπηλιά του Γιαγκούλα, σπηλιά που μάλλον κανείς από τους νεότερους ορειβάτες αλλά και τσοπαναραίους δεν την έχει ανακαλύψει. Ο καιρός ιδανικός για ορειβασία, δηλαδή συννεφιά, η οποία όμως δεν εγκυμονεί κινδύνους για βροχή ή πιο επικίνδυνα φαινόμενα, και η θερμοκρασία κάπως χαμηλή. Σε όλη τη διαδρομή μας συντρόφευαν πουλιά, κυρίως κούκοι και σπίνοι.

  

Μετά τα 2/3 της διαδρομής προς Κλεφτόβρυση η κατάσταση άλλαξε και άρχισαν οι πρώτες δυσκολίες λόγω κλίσης. Αντέχαμε ακόμη και με γοργό βήμα φτάσαμε στις 11:00 στο διάσελο του Έλατου. Πήραμε μια ανάσα και κατόπιν ακολουθήσαμε το μονοπάτι στα αριστερά μας που θα μας έβγαζε στην Κλεφτόβρυση. Ο Γιάννης μας προειδοποίησε για τη δυσκολία της διαδρομής, η οποία, ενώ είναι σχετικά μικρή σε απόσταση, κρύβει δυσκολίες, διότι «πέφτει» απότομα, γεγονός που σημαίνει ότι θα έχουμε δύσκολη επιστροφή στον Έλατο. Στις 11:12 ήμασταν κάτω στην Κλεφτόβρυση.

 

Το τοπίο έδειχνε ότι δε δέχεται συχνά επισκέψεις. Το νερό έτρεχε από την πηγή μέσα από το βράχο παγωμένο παγωμένο και διασκορπίζονταν, γιατί τα αυτοσχέδια ξύλινα λούκια είχαν χαλάσει και δεν το οδηγούσαν στις ξύλινες κοπάνες. Ο Μιχ…ς βάλθηκε να διορθώσει την κατάσταση και με τη βοήθεια του Γιάννη και του Χρύσανθου σε λίγα λεπτά το νερό «μπήκε στο αυλάκι» και άρχισαν να γεμίζουν οι κοπάνες η μία μετά την άλλη. Εντωμεταξύ πλυθήκαμε, ήπιαμε, γεμίσαμε τα δοχεία μας με το ζήδωρον ύδωρ και αρχίσαμε την ανάβαση. Κοπιαστική υπόθεση, γιατί η απόσταση είναι μικρή αλλά η υψομετρική διαφορά μεγάλη με κλίση κοντά στο 20%. Επιστρέφοντας στο διάσελο του Έλατου κάναμε μια στάση για να τσιμπήσουμε κάτι και να τιμήσουμε το όνομα του συλλόγου μας με τσιπουράκι και στις 12:05 πήραμε το μονοπάτι για να φτάσουμε στον τελικό στόχο μας. Να φτάσουμε, είπα; Μάλλον λάθος θα έκανα…

Το μονοπάτι είναι σχετικά καινούριο και δεν έχει και πολύ σχέση με το παλιό που τραβερσάριζε και ανέβαινε ομαλά διασχίζοντας μεγαλύτερη απόσταση, χωρίς να έχει μεγάλη κλίση. Το παλιό μονοπάτι εννοώ, γιατί το νέο… άστα να πάνε! Ώρες ώρες νόμιζες ότι το χάραξαν έτσι, για να αποθαρρύνουν τους ορειβάτες να περνούν από εκεί! Τέλος πάντων… Με το τοπίο να μας αποζημιώνει για την κούραση και τα πουλιά και τα λουλούδια να απαλύνουν την ταλαιπωρία μας, αφού περάσαμε κάτω από την Παλιοκοπρίτσα και μετά ανάμεσα από Αλαταριά και Κόκκαλα αντικρίσαμε επιτέλους τα βράχια της Πετρόστρουγκας και αναθαρρήσαμε. Από τα Κόκκαλα έως την Πετρόστρουγκα πατήσαμε και λίγο χιόνι!

  

 

 

Στις 15:30 μπήκαμε στο καταφύγιο. Έπρεπε να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε, γιατί μάλλον δε θα προλαβαίναμε να επιστρέψουμε από εκεί που ανεβήκαμε. Το συζητήσαμε όλη η παρέα με το Μιχ… να επιμένει να αρχίσουμε αμέσως την κατάβαση από την ίδια διαδρομή, ενώ ο Γιάννης σκέφτηκε να κατέβουμε στην Κορομηλιά και να μας πάει το τζιπ του ο υπεύθυνος του καταφυγίου έως το αυτοκίνητο, στη βρύση Μαστορούλη. Μετά από τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του και αφού δέχτηκε να μας εξυπηρετήσει, να είναι καλά ο άνθρωπος, αποφασίσαμε να κατέβουμε στην Κορομηλιά. Φάγαμε κάτι πρόχειρα και στις 16:00 αρχίσαμε την κάθοδο.

Ήταν μια πορεία εύκολη που κράτησε 2 ώρες περίπου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το δάσος από οξιές με το έντονο πράσινο χρώμα του φυλλώματος των δέντρων που το έκανε να μοιάζει ψεύτικο. Αυτή η εικόνα ένα μήνα αργότερα με το γρασίδι να έχει μεγαλώσει και να συμπληρώνει το τοπίο γίνεται μαγική!

  

Στις 18:00 ήμασταν στο καταφύγιο και μισή ώρα αργότερα ή και λίγο παραπάνω, αφού συζητήσαμε με τον υπεύθυνο του καταφυγίου, τον Δημήτρη, και απολαύσαμε τη θέα προς τον Θερμαϊκό με το βλέμμα μας να ανταμώνεται με την κορυφή του Άθω, φορτώσαμε τα σακίδια μας και κινήσαμε για πίσω.

Περίπου 19:10 μας άφησαν στο ορειβατικό περίπτερο της Βροντούς και συνέχισαν ο Δημήτρης και ο Γιάννης για του Μαστορούλη. Όση ώρα περιμέναμε μας περικύκλωσαν περίπου 15 σκυλιά με φλικέ3ς διαθέσεις και με το βλέμμα τους να παρακαλά για λίγο φαγητό. Μέχρι ελιές και μήλο έφαγαν!

20:05 επέστρεψαν και τα δύο αυτοκίνητα. Ευχαριστήσαμε τον Δημήτρη, ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο του Γιάννη και φύγαμε για Λιτόχωρο, για να αφήσουμε τον Μιχ… και να πάρει το λεωφορείο για Θεσσαλονίκη ο Χρύσανθος. Τα χρονικά περιθώρια πολύ στενά, αλλά τελικά προλάβαμε το λεωφορείο την ώρα που ήρθε στο σταθμό του ΚΤΕΛ. Όλα καλά!

Επιστρέψαμε στην Κατερίνη περίπου στις 21:00 έχοντας κλείσει 13 ώρες! Ραντεβού στην επόμενη εξόρμηση! Έως τότε να είστε όλοι καλά!