Παρασκευή πρωί ο Γιάννης μου τηλεφωνεί και με προσκαλεί σε μια ορειβασία αρκετά ενδιαφέρουσα και άγνωστη για μένα, από το ρέμα "Σκανδαλιάρας" προς το ορειβατικό καταφύγιο Λεπτοκαρυάς "Κάτω Πηγαδάκι". Του ζήτησα να το σκεφτώ, διότι είχα αρκετές δουλειές το Σάββατο, αλλά ευτυχώς τις διευθέτησα για το απόγευμα και έτσι του τηλεφώνησα και αποδέχτηκα την πρόσκληση. Ραντεβού το πρωί του Σαββάτου στις 07:00 στο σπίτι μου.
Η παρέα θα περιελάμβανε , σύμφωνα με τα λεγόμενά του,συνολικά 8 άτομα, αλλά θα δούμε τελικά πόσοι θα είμαστε.
Σάββατο πρωί ήμουν έτοιμος και κατέβηκα λίγο νωρίτερα, για να ρίξω μια ματιά στον κήπο και να μυρίσω κανένα λουλουδάκι. Ο Γιάννης, εγγλέζος στο ραντεβού, περίμενε την ώρα που μου είχε πει και επιβιβάστηκα στο αυτοκίνητό του. Μου σύστησε το Γιάννη, φιλόλογο, και το Θανάση. Θα πηγαίναμε να πάρουμε και τον Ηλία, συνάδελφο φυσικό, τον οποίο γνώριζα από το 1987, αλλά πρώτη φορά θα πηγαίναμε μαζί για ορειβασία, γεγονός που με χαροποίησε πολύ λόγω της εκτίμησης που τρέφω στο πρόσωπό του. Εδώ αξίζει να αναφέρω ότι ο Γιάννης ήταν μαθητής και δικός μου και του Ηλία στο φροντιστήριο που δουλεύαμε τη δεκαετία του '80, ενώ τώρα είναι συνάδελφος θεολόγος.
Αφού επιβιβάστηκε και ο Ηλίας κατευθυνθήκαμε προς Λιτόχωρο και μετά προς το ρέμα της "Σκανδαλιάρας". Φτάσαμε έως το σημείο που το ρέμα τέμνει το δρόμο, αφού χρειάστηκε να "πατήσει" το αυτοκίνητο και λίγο χωματόδρομο. Ήταν λίγο μετά τις 08:00.
Καθίσαμε λίγο στο κιόσκι για πρωινό. Τι πρωινό, δηλαδή! Ο Θανάσης μάλλον θα πεινούσε πολύ...
Ετοιμαστήκαμε και ακολουθήσαμε στα αριστερά του ρέματος το μονοπάτι που δείχνει μια ταμπελίτσα με την ένδειξη "Προς Μάλτα". Ανηφορίζει με ζικ-ζακ και σε λίγο στρέφεται νότια
και ανηφορίζει ομαλά τραβερσάροντας πλαγιά. Σε λίγη ώρα παρατηρούμε συρματοπλέγματα στα δεξιά μας, τα οποία, όπως μας εξήγησε ο Γιάννης, αποτελούσαν την
περίφραξη του Εθνικού δρυμού. Περνάμε μια ράχη και συνεχίζουμε δυτικά σε μια κατηφορική πορεία προς τη ρεματιά.
Στη διαδρομή το βλέμμα μας το μαγνητίζουν διάφορα αγριολούλουδα...
Περνάμε τη ρεματιά που προανέφερα και συνεχίζουμε σε ένα ανηφορικό μονοπάτι "πνιγμένο" στα πεύκα προς τα ΝΑ. Μετά από λίγο συνεχίζουμε προς τα δεξιά μας, ενώ το μονοπάτι αρχίζει να ζορίζει ανηφορίζοντας απότομα.
Στρεφόμαστε ΒΑ και τραβερσάροντας
την πλαγιά συναντάμε δασικό δρόμο που τέμνει το μονοπάτι και σε λίγο στα αριστερά μας ένας άλλος δασικός πνιγμένος στη φτέρη κατηφορίζει, ενώ ένας άλλος συνεχίζει ευθεία
και ανηφορίζει. Αυτόν ακολουθούμε και σε λίγα λεπτά φτάνουμε σε μια ράχη, όπου ο δρόμος σταματά
και συνεχίζει πάλι μονοπάτι. Το μονοπάτι στρέφεται τώρα ΝΔ για λίγα μέτρα και στη συνέχεια τραβερσάρει ομαλά στα αριστερά της ράχης. Η θέα προς τις ακτές του Λιτοχώρου είναι εκπληκτική!
Σε λίγο αντικρίζουμε το δάσος της Μάλτας, ένα πανέμορφο δάσος με οξιές πανύψηλες. Το βλέμμα μαγνητίζεται!
Κάποτε φτάνουμε στην τοποθεσία "Αγά Στέρνες" και απολαμβάνουμε παγωμένο νερό πηγής. Υπάρχει επίσης
και στέρνα από κορμούς δέντρων, μάλλον για τα κοπάδια κτηνοτρόφων. Συνεχίζουμε σε πιο φαρδύ μονοπάτι ελαφρά
κατηφορικό και φτάνουμε σε φαρδιά ξέφωτη ράχη. Ευκαιρία για στάση και κουβεντούλα.
Αφήνοντας το ξέφωτο
εύκολα βρίσκουμε πάλι το μονοπάτι στην άλλη πλευρά της ράχης που τραβερσάρει ΝΔ
σε όμορφο δάσος με μαυρόπευκα και τελικά φτάνει σε ρεματιά. Σε λίγο συναντάμε τον δασικό δρόμο και μετά από κάτι λιγότερο από χιλιόμετρο είμαστε στην τοποθεσία "Κάτω Πηγαδάκι", όπου υπάρχει μεγάλο
πέτρινο πηγάδι-πηγή.
Ακολουθούμε και πάλι τον δρόμο σε 5΄ φτάνουμε σε ξέφωτο με εκπληκτική θέα προς την πλευρά του θεσσαλικού Ολύμπου.
Αφού απολαύσαμε τις γύρω κορυφές κατηφορίσαμε προς το καταφύγιο της Λεπτοκαρυάς "Κάτω Πηγαδάκι", ένα καλοδιατηρημένο κτίριο, στο οποίο φτάνει χωματόδρομος. Η ώρα ήταν λίγο πριν τη 12η.
Καθίσαμε στη σκιά και ανακτήσαμε δυνάμεις τρώγοντας και συζητώντας. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε από τον δασικό δρόμο, κάτι που ξεκίνησε στις 13:20΄. Οι ασφόδελοι με το κίτρινο χρώμα των λουλουδιών τους μας χαιρετούσαν, ενώ ένα σκιουράκι έπαιξε για λίγο μαζί μας πριν κρυφτεί πίσα από τα κλαδιά ενός γιγαντιαίου πεύκου.
Από την επιστροφή αυτό που άξιζε ήταν η ευκαιρία που είχα να συζητήσω με τον Ηλία και η θέα προς την πλευρά του κάστρου του Παντελεήμονα!
Δε θα πρέπει να λησμονήσω να αναφερθώ στο εκκλησάκι που συναντήσαμε στη διαδρομή της επιστροφής, χτισμένο στη μνήμη του Στράτου Δουκάκη, δασοπόνου, που πέθανε πάνω στο καθήκον στην πυρκαγιά το 1993.
16:30΄ περίπου ήμασταν στο αυτοκίνητο και σε λίγο ξεκίνησε η επιστροφή στην Κατερίνη.
