Λίγες ημέρες πριν πρότεινα στο Γιάννη τον Μπεϊνά να κάνουμε μια ορειβασία και να καλέσουμε από Θεσσαλονίκη το Χρύσανθο τον Κίρλα. Η ανταπόκριση ήταν άμεση και ορίσαμε ως ημέρα το Σάββατο 8 Οκτωβρίου. Θα πηγαίναμε από το χωριό Κοκκινοπλός ή Κοκκινοπηλός Ελασσόνας προς το Ρούδι , την κορυφή Άνθιμος και τελικό στόχο θα είχαμε την κορυφή Κίτρος.
Για να μεγαλώσει η παρέα πρότεινα και στον κουμπάρο μου τον Νίκο Ι. να έρθει και παρά τους αρχικούς του ενδοιασμούς συμφώνησε. Το ραντεβού μας ήταν στις 07:30΄ στο σπίτι μου.
Συνεπείς όλοι μας! Μαζί με το Γιάννη ήρθε και ο Μπάμπης,, 17 χρονών, ένας δικός του γνωστός και παλιός μαθητής του από το Γυμνάσιο. Στις 07:40΄ έχουμε τακτοποιήσει τα πράγματά μας και ξεκινάμε. Ακολουθώντας την επαρχιακή οδό Κατερίνη-Ελασσόνα περνάμε χωριά, περνάμε τον Άγιο Δημήτρη , τη διασταύρωση προς Λιβάδι και κατηφορίζουμε προς το οροπέδιο της Ελασσόνας. Πριν το Πύθιο στρίβουμε αριστερά προς Κοκκινοπλό και σε λίγο φτάνουμε στο χωριό. Ο πρώτος που ρωτάμε για την αρχή του μονοπατιού μας προέκυψε αλβανός, ενώ η δεύτερη, μια ελληνίδα νοικοκυρά, μας κατατόπισε. Στις 09:00΄ αρχίζουμε να ανηφορίζουμε και σε λίγο αντιλαμβανόμαστε ότι θα μπορούσαμε να βρούμε το μονοπάτι και μόνοι μας, αν είχαμε στρίψει δεξιά , αμέσως μετά από ένα νεόχτιστο πετρόκτιστο σπίτι, και βγαίναμε σε μια πλατεία. Την επόμενη φορά...
Η διάβαση από το δασωμένο δεν κράτησε πολύ, αλλά ήταν κοπιαστική. Ανηφόριζε συνεχώς το μονοπάτι και ήταν ακόμη η αρχή...
Ανηφόρα!!! Βγαίνουμε από το δασωμένο και συνεχίζουμε. Πέτρες, βράχοι, χαμηλή βλάστηση και κοπριές από αγελάδες αποτελούν την "παρέα" μας. Ο αέρας δυναμώνει και το κρύο αρχίζει να γίνεται αισθητό. Βγάζουμε φωτογραφίες και βίντεο καθ' οδόν και κουβεντιάζοντας ακολουθούμε το μονοπάτι. Σε κάτι λιγότερο από 2 ώρες φτάνουμε στην τοποθεσία Ρούδι, όπου δεσπόζει μια βρύση με νερά πηγής, φυσικά, χτισμένη το 1952 μάλλον για να εξυπηρετεί τους κτηνοτρόφους. Άρχισε να ρίχνει κάτι ψιχάλες στην αρχή που σιγά σιγά έγιναν παγωμένη βροχή με χοντρές στάλες. Φορέσαμε τα αδιάβροχά μας και αφού πήραμε μια δυο ανάσες ξεκινήσαμε.
Ανηφόρα!!!! Το τοπίο προσφέρει θέα προς τα κάτω στο οροπέδιο της Ελασσόνας, στα αριστερά στην κορυφή Άνθιμος, στη Βουλγάρα, στα Πιέρια και στο Βέρμιο και στα δεξιά μας προς κορυφές του φυτικού Ολύμπου. Μάλιστα διακρίνεται και ο δρόμος που οδηγεί προς το Χρηστάκη. Κάνουμε μια στάση να τσιμπήσουμε κάτι και για μια τζούρα τσιπουράκι...
Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε και ο υδράργυρος πηγαίνει αντίθετα. Όσο ανεβαίνουμε εμείς, τόσο "πέφτει" αυτός. Σε συνδυασμό μάλιστα με τον άνεμο στην κόψη όπου βρισκόμαστε κάποιες φορές κάνει το κρύο απειλητικό.
Το μονοπάτι έχει ακόμη καλή σήμανση με κολονάκια και ταμπελίτσες, ενώ κοιτάζοντας ψηλότερα δε βλέπουμε τα κολονάκια, αλλά στοίβες από πέτρες μας οδηγούν σωστά και σίγουρα. Στα αριστερά μας φαίνεται η κορυφή Άνθιμος, ενώ στα δεξιά μας μια κόψη αρκετά ανηφορική (πάααααλι ανηφόρα!) που οδηγεί προς το στόχο μας, το Κίτρος. Ο αέρας αρχίζει να "ξυρίζει", ενώ λίγο παρακάτω ένα κοπάδι από 21 αγελάδες απολαμβάνουν την απανεμιά. Πηγαίνουμε λίγο δεξιότερα, για να μην τις ενοχλήσουμε, και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε (τι πρωτότυπο!) όντας συνεχώς εκτεθειμένοι στον αέρα.
 |
| Νίκος, Μπάμπης, Χρύσανθος και Στάθης. Ο Γιάννης μας φωτογραφίζει... |
Επιτέλους τελειώνει, προς το παρόν, η ανηφόρα, περνάμε έναν αυχένα και ω του θαύματος παύει να τρυπάει τα αυτιά μας και τα κορμιά μας ο άνεμος. Παίρνουμε μια ανάσα (έχουν περάσει 3 ώρες και 30΄ περίπου από το ξεκίνημά μας) και αποφασίζουμε να συνεχίσουμε προς την κορυφή και στην επιστροφή να καθίσουμε για φαγητό εδώ.
Προστατευμένοι από τα βράχια συνεχίζουμε στα δεξιά μας βλέποντας την κορυφή. Είμαστε ήδη στα 2.380 υψόμετρο και μας μένει να καλύψουμε υψομετρική διαφορά περίπου 60-70 μέτρων. Ήδη βαδίζουμε κάτι παραπάνω από 3 ώρες και 30΄. Μονοπάτι δεν υπάρχει εδώ που βαδίζουμε και δεν τολμάμε να πάμε να το συναντήσουμε δεξιότερα όπου βρίσκεται λόγω του ανέμου που λυσσομανάει. Στα αριστερά μας διακρίνονται οι κορυφές Μπαρμπαλάς και Παλιομονάστηρο, ενώ πλαγίως μπρος και προς τα αριστερά μας κάνουν να εμφανιστούν το Σκολειό, ο Μύτικας, το Στεφάνι, η Τούμπα και οι υπόλοιπες κορυφές, αλλά γρήγορα καλύπτονται από σύννεφα. Είμαστε άτυχοι, γιατί δε θα απολαύσουμε τις κορυφές σήμερα.
Τα βήματά μας γίνονται ελαφρύτερα, ξέρουμε ότι φτάνουμε, ότι όπου να είναι "πατάμε" κορυφή! Και όντως σε κάτι λιγότερο από 30΄ λεπτά μετά το πέρασμα του αυχένα και σε 4 ώρες περίπου από το ξεκίνημα πατάμε κορυφή. Δεν είναι πάντως να καθόμαστε για πολύ εκεί. Δεν υπάρχει θέα, ο καιρός είναι κλειστός και ο άνεμος έχει ρίξει τη θερμοκρασία κοντά στο μηδέν. Βγάζουμε φωτογραφίες, βίντεο και αρχίζουμε την αντίστροφη πορεία.
Φαγητό στο σημείο που είχαμε συμφωνήσει, πέρασμα του αυχένα και κατηφόρα, κατηφόρα, κατηφόρα... Έχουμε αντίπαλο το χρόνο. 13:15΄ αφήσαμε την κορυφή, 14:00΄ το σημείο που φάγαμε και... ο Γιάννης πρέπει να είναι στην Κατερίνη στις 16:30. Όρος των συζύγων, για να γίνονται τέτοιες εξορμήσεις, είναι η επιστροφή στο χρόνο που μας καθορίζουν, αλλά όσοι κάνουν ορειβασία γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο σχεδόν ποτέ δεν επιτυγχάνεται. Εμείς πάντως θα το παλέψουμε...
Κατεβαίνουμε, λοιπόν, όσο πιο γρήγορα μπορούμε και χωρίς στάση. Στις 16:00΄είμαστε στο αυτοκίνητο έτοιμοι να φύγουμε για Κατερίνη. Σε λιγότερο από 1 ώρα είμαστε στο σπίτι μου και αποβιβαζόμαστε ο τρεις της παρέας, απομένει ο Μπάμπης και ο Γιάννης θα φτάσει στο σπίτι του με μια σχετική καθυστέρηση. Ζητάμε συγνώμη από τη σύζυγό του εκ μέρους μας και τη διαβεβαιώνουμε ότι κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε και εμείς και κυρίως ο Γιάννης!
