Το πρώτο μου μακρινό ταξίδι με ποδήλατο

ΚΑΠΟΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ

1980
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - ΚΡΥΑ ΒΡΥΣΗ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ

(Από σημειώσεις του τότε)

Το  VELOSOLEX του ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ, το πολυταξιδεμένο.
ΖΕΙ και ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ έως σήμερα...

   Μέσα μου υπάρχει κάτι που με κάνει να νοιώθω "τρελός", υπάρχει ένα πράγμα που με ωθεί σε πράξεις που για τους πολλούς είναι παράλογες με όλη τη σημασία της λέξης. Λοιπόν, μια Τετάρτη του Φλεβάρη είχα επισκεφτεί το Χρύσανθο και είδα στο χολ του σπιτιού του το αγωνιστικό του ποδήλατο, ένα VELOSOLEX. Αμέσως μου γεννήθηκε μια ακαταμάχητη επιθυμία, να κάνω μια τρέλα με το ποδήλατο αυτό. Του ζήτησα να μου το δανείσει για το Σαββατοκύριακο και του είπα το λόγο: ήθελα να πάω έως το χωριό μου την Κρύα Βρύση Γιαννιτσών. Μου το έδωσε με μεγάλη προθυμία!

   Ρίχτηκα με τα μούτρα στην προπόνηση. Τετάρτη απόγευμα, Πέμπτη, Παρασκευή... 'Ενοιωθα εξάντληση και πολλή απαισιοδοξία. Πώς θα "έβγαζα" τόσα χιλιόμετρα (80km); Όμως ήθελα πολύ να κάνω ένα τέτοιο ταξίδι και, όταν θέλω κάτι, δε σταματώ την προσπάθειά μου. Έτσι Σάββατο βράδυ το ετοίμασα (λάδωμα, σφίξιμο τις βίδες, έλεγχος στα φρένα, ρεζέρβα λάστιχο, κλειδιά, μπουκάλι με νερό) και έπεσα για ύπνο νωρίς, μιας και θα ξεκίναγα Κυριακή πρωί στις 8 π.μ.

   Την επόμενη ημέρα ξύπνησα στις 7:30΄ π.μ., ντύθηκα  με τα κατάλληλα ρούχα (αθλητικά παπούτσια, χοντρές κάλτσες, κάτω φόρμα άνετη, χοντρή φανέλα επάνω, μπουφάν ADIDAS, γάντια, καπέλο, γυαλιά), γέμισα το μπουκάλι με νερό και στις 8 π.μ. ακριβώς ξεκίνησα από Σπάρτης 10.

   Ακολούθησα τη διαδρομή Τσιμισκή, Δωδεκανήσου και μετά βγήκα στο Βαρδάρη, Μοναστηρίου και από εκεί στην παλιά εθνική οδό Θεσσαλονίκης - Έδεσσας. Ο καιρός ήταν συννεφιασμένος, ιδεώδης για ποδηλάτες. 

   Με γρήγορες πεταλιές προχώραγα προς τον προορισμό μου. Στα πρώτα 10 km ένοιωθα αφάνταστη κούραση. Πονούσαν τα πνευμόνια μου και οι γάμπες μου. Όμως δεν ανέκοψα το ρυθμό μου. Κοντά στη γέφυρα του Γαλλικού συνάντησα 2 άτομα με μοτοποδήλατο. Πήγαιναν στην Παραλίμνη Γιαννιτσών. Τους είπα πού πάω και με είπαν "τρελό". Από τη γέφυρα που τους συνάντησα μέχρι και την Παλιά Πέλλα μια τους πέρναγα μια με πέρναγαν. Είχαμε έναν καλό συναγωνισμό... Βέβαια αυτοί έκαναν και λίγο την πλάκα τους, όμως μου έκαναν καλό, γιατί με το να τους συναγωνίζομαι κέρδιζα χρόνο.

   Σε 1 ώρα έφθασα στη Νέα Χαλκηδόνα, σε 2 στα Γιαννιτσά. Εκεί έκανα μια στάση, για να χαιρετήσω ένα φαντάρο από την Ακρολίμνη. Η επόμενη στάση ήταν έξω από την Καρυώτισσα, για να πιω νερό και να γεμίσω το μπουκάλι μου. Βρέθηκαν δυο καλοί γεωργοί και με εξυπηρέτησαν. Καθώς έστριβα για Γαλατάδες μια ανακούφιση πλημμύρισε το είναι μου. Είχα ακόμη 11 km να διανύσω και ήταν 10:30΄ η ώρα. Τα χιλιόμετρα πέρασαν σαν να ήταν μέτρα και σε λίγο έμπαινα  στο χωριό μου, "νικητής" κατά κάποιο τρόπο.
   Όμως η τύχη μου επιφύλαξε μια έκπληξη: ενώ σε όλη τη διαδρομή δεν είχα συναντήσει ούτε ένα σκύλο, 500 m έξω από το χωριό μου, σε δύο απομονωμένα σπίτια, μου επιτέθηκε ένα τσομπανόσκυλο. Η καρδιά μου πήγε στην κούλουρη... Έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, ξέφυγα και λαχανιασμένος έφθασα στο σπίτι μου στις 11 η ώρα. Είχα κάνει 3 ώρες.
   Δεν αισθανόμουν κούραση, μόνο πείνα! Έφαγα νοστιμότατο λάχανο με χοιρινό και βγήκα μια βόλτα στην πλατεία του χωριού. Όλοι όσοι μάθανε τι είχα κάνει με πείραζαν, εγώ όμως ένοιωθα το "Στάθη" υψωμένο στα μάτια μου, με ένοιωθα ΝΙΚΗΤΗ!
   Την άλλη ημέρα το πρωί γύρισα στη Θεσσαλονίκη πάλι με το ποδήλατο. Ακολούθησα την ίδια διαδρομή, από την ανάποδη, φυσικά! Στην επιστροφή με κυνήγησαν δύο φορές σκυλιά, γεγονός που με ωφέλησε, γιατί έκανα 10΄ λιγότερο.
   Αυτό ήταν το πρώτο μου ταξίδι με ποδήλατο. Μια ΕΜΠΕΙΡΙΑ  και ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ που τη νοιώθουν μόνο όσοι επιχειρούν τέτοια ταξίδια.

ΣΤΑΘΗΣ ΦΑΝΙΑΔΗΣ