Επίσκεψη στη Μονή Στομίου Κόνιτσας
Αρχές Ιουλίου ένα μέρος της παρέας των ΟΥΣΤ αποφασίσαμε να ανέβουμε στην κορυφή της Τραπεζίτσας, ενός βουνού που στεφανώνει την Κόνιτσα και φτάνει σε υψόμετρο τα 2.022 μέτρα.
Το ταξίδι ξεκίνησε στις 3 Ιουλίου και μέσω Εγνατίας αρχικά και κατόπιν μέσω Νεάπολης…(ωραία διαδρομή αλλά κάπως…) φτάσαμε στην Κόνιτσα. Η παρέα: Δημήτρης, Κώστας, Στάθης, Σωτήρης και Χρύσανθος (ο αιώνιο
ς αρχηγός της ομάδας).
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο ΠΑΝΟΡΑΜΑ (το προτείνουμε ανεπιφύλακτα), ξεκινήσαμε για ένα ξεμούδιασμα μέχρι τη Μονή Στομίου. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα κάπου 5 λεπτά μέσα στο χωματόδρομο που οδηγεί σ’ αυτήν και στη συνέχεια, κάτω από τη σκιά των δέντρων και με τη μουσική των ορμητικών νερών του Αώου να μας συνοδεύει, ανηφορίσαμε για το μοναστήρι. Η όλη διαδρομή εξαιρετική. Νερά και πηγές την κατέκλυζαν… Αυτό που αντικρίσαμε όμως από το μοναστήρι ήταν καταπληκτικό… Η κορυφή της Γκαμήλας δέσποζε στο βάθος επιβλητική, πότε λουσμένη από τις ακτίνες του ήλιου και πότε στεφανωμένη από σύννεφα. Μετά από ένα σύντομο προσκύνημα στο ναό επιστρέψαμε στα αυτοκίνητα δεχόμενοι και λίγες δροσιστικές σταγόνες βροχής. φυσικά δεν παραλείψαμε να πάρουμε το μπανάκι μας στην Kirla’s beach.
Ακολούθησε μια βόλτα για φαγητό στο Βοϊδομάτη με πέστροφα (πολύ αλμυρή στη γεύση) και με καταπληκτική θέα των νερών του ποταμού να κυλoούν στα πόδια μας κατακάθαρα. Επόμενος σταθμός η Κόνιτσα, όπου σχεδόν μάταια θελήσαμε να συλλέξουμε πληροφορίες για την Τραπεζίτσα, διότι σχεδόν αγνοούσαν την ύπαρξή της ακόμη και
οι κάτοικοι του χωριού, γεγονός που μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε την επομένη με βάση πληροφορίες που είχε συλλέξει ο Χρύσανθος (τι στο καλό αρχηγός θα ήταν, αν είχε έρθει απροετοίμαστος!)
Ορειβασία στην Τραπεζίτσα Κόνιτσας
Κυριακή πρωί 8:30΄ μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο ξεκινήσαμε για την κύρια ορειβασία μας. Οι πληροφορίες συγκεχυμένες και μάλλον μας μπέρδεψαν. Στηριζόμενοι σε πληροφορίες κατοίκων στις 10 π.μ. βρήκαμε την αρχή του μονοπατιού, ενώ στο γυρισμό βρήκαμε πινακίδες σήμανσης πριν τις παιδικές κατασκηνώσεις, σχεδόν απέναντι από ένα ξωκλήσι (του Αϊ Γιώργη, νομίζω). Εμείς φτάσαμε στις παιδικές κατασκηνώσεις, στρίψαμε δεξιά στο δασικό και ψάχνοντας για σημάδια καθυστερήσαμε περισσότερο από μία ώρα (ήταν στο τέρμα του δασικού δρόμου αριστερά). Η πορεία προς την κορυφή ήταν πολύ καλά σημαδεμένη και κάτω από τη σκιά δέντρων, πεύκων, έλατων και ρόμπολων, με έντονη την παρουσία υγρασίας. Νερό στη διαδρομή δεν υπήρχε παρά μόνο μια πηγή με όνομα Γόνη. Μόνο το τελευταίο μέρος της πορείας ήταν ανηφορικό έως πολύ ανηφορικό, ντιρέκι κατά την ορολογία της παρέας. Στην κορυφή φτάσαμε μετά από τρεις ώρες. Η θέα καταπληκτική, ιδίως η οροσειρά της Γκαμήλας που δέσποζε επιβλητική απέναντί μας με αρκετά χιόνια ακόμη στις πλάτες της. Δε μείναμε πολύ ώρα στην κορυφή λόγω μυρωδιάς… (όποιος ανέβει στην κορυφή θα καταλάβει. Του το φυλάγω για έκπληξη). Μετά από περίπου μία ώρα φαγητού, συζήτησης και πειραγμάτων κατηφορίσαμε προς τα αυτοκίνητα, όπου μας περίμενε ένα δροσερό καρπούζι, με το οποίο αναπληρώσαμε ό,τι νερό είχαμε χάσει.
Επιστροφή μέσω Εγνατίας: 2 ώρες παρά κάτι έως το Κλειδί Ημαθίας, αλλά με αρκετά μεγάλη ταχύτητα…
μονοπάτι του ρέματος και μετά, γύρω στις 12 το μεσημέρι ακολούθησε η απόλαυση με βουτιές στα κρυστάλινα νερά της λιμνούλας.
μονοπάτι του ρέματος και μετά, γύρω στις 12 το μεσημέρι ακολούθησε η απόλαυση με βουτιές στα κρυστάλινα νερά της λιμνούλας.
